De Gaume, te voet

We zijn zo vrij u nog een tip te geven voor de zomer. En eigenlijk ook het najaar. De winter. En de lente. We sturen jullie graag op pad naar de Gaume, een streek in zuiden van ons land. Minder bekend en dus vaak ook minder bemind. Ten onrechte, zo vinden wij. De streek wordt ook wel een La Petite Provence genoemd. Veel zon, huisjes in gele natuursteen en glooiende heuvels… U begint alvast de koffers te pakken? Fijn!

Ikzelf ga er geregeld wandelen. Net omwille van het minder bekend zijn, is het er heerlijk rustig. Toch zijn er voldoende voorzieningen qua logement, voor ieder wat wils. Campings groot (niet mijn ding…) en klein, hotels, chambres d’hôtes, vakantiehuizen… Vraag het aan meneer Google en gij zult vinden.

Wat ik vooral zou willen aanraden, zijn de meerdaagse wandelingen in de streek. Op de site van La Maison de Tourisme de Gaume vindt u alle info, maar ik stuur u graag even door, via wandelingen, naar trektochten.

Twee jaar geleden deed ik er zelf eentje van, met mijn twee oudste kinderen. Op dat moment 11 en 13 jaar. 60km, 3 dagen. Dat was het plan. Rugzak, tent, slaapzak en matje, droogvoer, water, kleren, slippers voor s avonds. En hondenvoer. Niet voor de kinderen, wel voor de hond, die mocht ook mee.

Rugzakken werden in de auto gezet, we vertrokken vroeg in de ochtend en kwamen in de voormiddag aan in Chassepierre, u misschien bekend van het internationale straatkunstenfestival eind augustus. Ik ga u de details over de tocht besparen, maar wat was het mooi. Groen, open, dan weer bossen, rivieren en beekjes, koeien, reeën en zwijnen,… Lauw water uit de drinkbus afwisselen met heerlijk koude, net gekochte frisdrank.

Aankomen op de camping, schoenen uitdoen na een hele dag stappen, tentje opzetten, chips eten en dan droogvoer (denk aan gedehydrateerde maaltijden) klaarmaken. Door de honger en de inspanning leek het wel of we zaten in een sterrenrestaurant. Babbelen, spelletje spelen en dan… helemaal ko de tent in en slapen met de geluiden van de natuur op de achtergrond.

We zijn nu twee jaar verder en nog regelmatig komt die driedaagse ter sprake. In gesprekken en in mijn hoofd. Moest je dus nog twijfelen, doe het nu. Hier worden ze groter en wordt het steeds moeilijker momenten te vinden waar er geen vrienden zijn die uitnodigen, feestjes die niet gemist kunnen worden, begint er zelfs al ene aan een studentenjob,… Laat u niet afschrikken door de kilometers, dat is slechts kwestie van de ene voet voor de andere, tot je er bent.

En als je gaat en je passeert door Herbeumont, drink er dan eentje op het terras van La Fille du Boulanger. Heel tof plekje, lekker eten en zo mogelijk nog lekkerder bier. Of lag dat ook aan de euforie van het moment?