Sta op gij luie slaper...
Een keer per jaar. Minstens. Minstens een keer per jaar sta ik heel vroeg op met de kinderen. Een klein uurtje voor het opkomen van de zon. In de zomer spreken we dan van ongeveer 04:00, in het voorjaar eerder half zes. We slapen die nacht in tentjes in de tuin. Toch enkele uurtjes, voor de wekker daar is en ons pijnlijk vroeg wekt.
Naar binnen, snel iets eten, kleren aan, stapschoenen aan en.... gaan wandelen. Onder ons vijf stappen we van hier naar de Nete, een mooi meanderende rivier midden in de velden en de weides. Om daar te kijken. Te luisteren. Te voelen. Te zijn. Om eens echt het begin van de dag bewust te beleven.
Ook dit weekend was het weer zo ver. De tentjes staan al enkele weken in de tuin. Elke week dat de kinderen hier zijn, slapen we er allemaal een paar nachtjes. Ik kan u alvast vertellen, maartse buien hadden we weinig, aprilse grillen evenmin. Maar koude nachten, die hebben we wel: 4 graden en vochtige lucht... het brengt geen warmte in mijn hartje... of in de slaapzak.
Maar, we deden het. Vuurschaal, babbeltje en bedjes in. Zaterdagochtend, half zes, de wekker. Vier slaperige kindjes uit de tent in de stapschoenen. Hond aan de leiband (veel jonge diertjes nu, extra reden!) en stappen maar. Naar de Nete, naar het groen. Het was niet de mooiste ochtend ooit. Het spektakel dat de zon ons soms biedt in de ochtend werd verstopt door de wolken.
Maar we zagen reigers, reeën, ijsvogel, ganzen, eenden, waterhoen,… we hoorden hoe steeds meer vogels wakker werden en voelden hoe het stilaan toch weer wat warmer werd. Plantjes die we niet kenden, werden benoemd met de hulp van de app ‘Obsidentify’, aanrader! Je doet er nog wetenschappelijk werk mee ook .
Op de terugweg nog even stoppen bij de bakker voor brood. Vers beleg. En koffiekoeken! Want een dergelijke inspanning vraagt om een degelijke beloning. Bijkomend voordeel? Je hebt het ideale excuus voor een siësta en ‘s avonds zijn de kinderen wat vroeger moe.
Kortom, kosteloos, zo eens iets anders, onvergetelijk en, eens je uit je bed bent, gewoon ongelooflijk fijn.
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
