Mijn papa heeft een robotbeen.

Zo nu en dan bots je op verhalen die als het ware wel geschreven en gedeeld moeten worden. Iemand die onverwacht in een diep dal terechtkomt, eruit kruipt en dan grootse prestaties blijft neerzetten. Ik weet het Ewoud, jij ziet het zo niet. Maar wij echt wel. En ik ben er best zeker van dat, tegen dat de lezer alles gelezen heeft, die er ook zo over zal denken.  

Een frisse dertiger, vader van een zoon, partner van wonderlijke vrouw, enthousiast amateur sporter. En dan de diagnose waar velen voor vrezen. Kanker. Een tumor in het been. Chemo helpt niet voldoende en al snel volgt de volgende klap... amputatie. Het rechterbeen wordt geamputeerd. Revalidatie.  Wennen aan de prothese. Verwerken wat er gebeurt. Aanpassingen in huis. Zoeken in de relatie. Spreken met je zoon. En daar dan sterk uitkomen. Dat is, in slechts één alinea, het verhaal van Ewoud. Althans, het begin van dit verhaal. We spreken over het jaar 2014.  

Nu is het 2020 en is Ewoud wereldkampioen. Echt waar. Wereldkampioen wielrennen op de piste. Zijn volgende doel is Tokyo, de Paralympische Spelen. We duimen mee.  

“ Daar zag hij dat er voor elke handicap een oplossing was.”

Tijdens de revalidatie, kwam de drang naar sport ook weer terug. Ook al was hij nooit gaan skiën, hij kreeg het gevoel dat hij dat zou missen. Tot de arts hem zei dat er binnen een paar maanden een organisatie zou gaan skiën en dat hij mee zou kunnen. En het bleek die skireis te zijn die zorgde voor de finale boost om ervoor te gaan. Daar zag hij dat er voor elke handicap een oplossing was. Iedereen van die groep kon meedoen met skiën. En als skiën kan, wat kan er dan nog...?  

Tot zover het verhaal van de ziekte en de prestaties. Wat wij vooral ook wilden weten, hoe beïnvloedt dit je relatie, je vader zijn, … 

Vader 

Twee kinderen zijn er nu, een zoon van 9 en een dochter van 5. Dat het hele verhaal een invloed heeft op wie hij nu is als vader, staat buiten kijf. Wat die invloed juist is, is moeilijker in te schatten. Bovendien heeft het hele verhaal ook invloed op de kinderen. Zo was zoon Jasper 3 op het moment van de diagnose. Op die jonge leeftijd is het natuurlijk moeilijker inschatten wat er allemaal aan de hand is, maar de hele revalidatie en opmars in de sportwereld heeft hij wel bewust meegemaakt en maakt van hem de vaderdie hij nu is.  

“Want tja, mijn papa heeft nu eenmaal een robotbeen.  ”

Dochter Jana is geboren na de zwaarste periode. Zij heeft papa Ewoud nooit anders gekend dan als papa met een robotbeen. Meer nog, het is pas na enkele jaren dat ze doorhad dat papa maar een 1 ‘echt’ been had. Omdat vriendjes haar daarop wezen. Want tja, mijn papa heeft nu eenmaal een robotbeen.  

In zijn opvoeding besteedt Ewoud nu ook wel meer aandacht aan het doorbreken van het te makkelijk willen hebben. Hij was vroeger zelf nogal lui en, terugkijkend en wetend wat hij nu weet, vindt hij dat spijtig. Hij wil dan ook graag zijn kinderen de boodschap meegeven dat strijden voor iets echt ok is. Teleurstelling mag, niet te snel tevreden zijn, doorbijten. Of het nu gaat over sport, school of een wedstrijdje om ter snelst boterhammen eten.  

Partner  

De periode van de ziekte, de revalidatie en het leven met een topsporter in huis heeft uiteraard de relatie beïnvloed. Als je ziek bent en chemo krijgt, zie je er niet uit. Revalidatie zorgt voor veel frustratie. Leren omgaan met je beperking, het aanvaarden en het aanpassen van het leven, het is niet makkelijk. Ook niet voor de partner. Vanuit het ziekenhuis is er wel psychologische begeleiding voorzien, ook voor de partner. Hier hebben zowel Ewoud als zijn partner dankbaar gebruik van gemaakt.  

Ook financieel en organisatorisch heeft het hele verhaal zijn gevolgen. Gelukkig, zo zegt hij zelf duidelijk, waren en zijn ze goed omringd. Ouders, schoonouders, buren en vrienden. Iedereen sprong bij in de opvang en het organiseren van vervoer van en naar het ziekenhuis bijvoorbeeld. Dankzij zijn titel van wereldkampioen, geniet hij nu ook van een topsportcontract, van Sport Vlaanderen. Maar mocht dat er niet gekomen zijn, zou hij ook zijn gestopt zijn met werken en terugvallen op één loon.  

“Zoek bewust de G-sport op en voor alles is een oplossing.  ”

Boodschap aan andere ouders.  

In reactie op vraag naar een boodschap aan andere vaders, kwamen er eigenlijk al snel twee punten naar voor. Zoek bewust de G-sport op en voor alles is een oplossing.  

Ga met je kinderen eens naar een wedstrijd van G-sport of doe er vrijwilligerswerk. Toon je kinderen wat er allemaal kan, wat er allemaal bestaat. Er bestaan organisaties waar je heel wat G-sporten eens kan proberen, kan beleven. Ewoud zelf neemt geregeld zijn kinderen mee naar wedstrijden. Hij wil hen zo tonen dat er voor elk probleem een oplossing bestaat. Of kan gevonden worden. Protheses, aanpassing van het materiaal, andere regels… Voor elke handicap is er een sport, voor elke sport een oplossing.  

Zo kan hij zelf nog met de auto rijden. Enkel nog met een automaat, met een extra gaspedaal, nu aan de linkerkant van de rem, gekoppeld aan het gaspedaal rechts. Op die manier kan ook zijn vrouw nog met dezelfde wagen rijden. Een traplift zorgt ervoor dat hij vlot naar boven kan in zijn eigen huis, kleine opstapjes werden weggewerkt... allemaal voorbeelden van hoe er voor elk probleem een oplossing is of gevonden kan worden. Voor al die aanpassingen thuis werd er vanuit het revalidatiecentrum hulp voorzien. Twee ergotherapeuten kwamen ter plaatse en stelden samen met het gezin een heel dossier op.  

Ga eens een weekje werken in een revalidatiecentrum, gaf hij nog mee. Mensen zijn zoveel sterker dan ze zelf denken. Je zou versteld staan van hoeveel er daar gelachen wordt. We kunnen allemaal zoveel meer aan dan we zelf denken.  

Frustratie 

Een verrassend deel van het gesprek. Ik vroeg naar frustraties, wat hem doet vloeken. Al snel kwam er: vanalles, maar niets dat specifiek aan mijn situatie gerelateerd is. Hij ergert zich aan middenvakrijders, mensen die zonder reden parkeren op gehandicaptenplaatsen (wie doet dat nog...?) maar frustraties door de handicap? Neen, zo kon hij er geen noemen.  

De voornaamste reden hiervoor is de volledige acceptatie van zijn situatie. Hij heeft er helemaal vrede mee. Meer nog, hij kan nu op een bepaalde manier meer dan hij vroeger kon. Van enthousiaste amateur triatleet en voetballer, tot wereldkampioen op de piste.  

Toekomst 

In deze historische tijden (u weet wel, iets met een virus...), dringt zich natuurlijk ook de vraag op naar wat het Corona-verhaal betekent voor de sport en de bijhorende plannen. Maar daar is het antwoord eigenlijk beknopt. Geen idee. We weten het niet. Ewoud gaat er nog steeds vanuit dat de Paralympics (eind augustus) zullen doorgaan en zijn trainingsschema is daarop afgestemd. Worden die uitgesteld... afwachten. Net zoals vele mensen...  

We kunnen meer dan we denken, we zijn sterker dan we zelf vermoeden. Misschien geldt die boodschap nog eens zo sterk in deze rare tijden.  

Ewoud volgen? Dat kan op zijn site en op Facebook. Een topsporter verdient dan ook topsupporters. 

Nog inspirerende verhalen van inspirerende vaders vind je hier en hier!

credits foto’s: Lander Vansteene, ParanteePsylos/Stefan Nies, Jean Knop