Loslaten, maar nog niet helemaal

Wie kinderen heeft die de +12 leeftijd bereiken, zal het misschien herkennen. Vroeger was alles wat er voorgesteld werd, goed. Bijna alles. Samen op stap, samen leuke dingen doen, samen thuis zijn. En dan plots, op een dag, een stille ochtend of na een donkere nacht, plots gaat hun wereld open.

Afspreken met vrienden of vriendinnen is veel leuker, de voornaamste rollen die vader nog heeft, zijn chauffeur ( papa, brengt ge me even naar…), bevestigend antwoorder ( is het goed als ik straks naar… ga) en als het even kan sponsor ( ik ga straks met… een ijsje eten papa…)

Ik probeer me nog wat te verzetten en vast te houden aan allemaal samen op stap gaan, maar vrijheid en ruimte geven is uiteraard ook een belangrijk onderdeel van opvoeden. Belangrijk, maar soms ook o zo moeilijk. Gelukkig is er dan een grote zus, met gelijkaardige zorgen, maar op een ander niveau.

Mijn oudste zoon, N, klaar om het derde middelbaar aan te vangen, wou graag naar het plaatselijke festival gaan. Hier in de gemeente, georganiseerd door de gemeentelijke jeugddienst. Met nog een goede affiche ook. Dus eerste optie die ik voorstelde toen hij vroeg of hij mocht gaan, want uiteraard mocht iedereen gaan, was dat ik mee zou gaan. Gezellig N, wij twee samen muziek luisteren. Blijkbaar hebben hij en ik een andere invulling van het begrip gezellig. Het werd niet op gejuich onthaald. Hij wou met een hele bende gaan, liefst tot half een, tot het gedaan was. Want iedereen mag tot half een gaan, papa.

Voelt u de druk, de twijfel? Ik vroeg hem even bedenktijd. Ik wist dat ik hem de kans moest bieden om met zijn vrienden en vriendinnen te gaan. Om daar plezier te gaan maken en lachen en dansen ( denk ik toch). Maar hij is nog zo klein, nog zo jong, zeker in mijn hoofd. Bovendien zijn de verleidingen en verlokkingen daar groot… Kan hij daarmee om? Ik weet dat hij een clever kereltje is, met een gouden hart. Maar als er vrienden hem uitdagen of als de ‘ kijk eens hoe stoer ik ben ‘ kriebel toeslaat, vallen de puberende hersenen al eens stil. Hoe waren we zelf…?

Uiteindelijk voorstel: ga maar vriend, vanaf 19u met de hele bende. Maar ook al mag iedereen (zou dat echt zo zijn?) tot half een, jij bent om elf thuis. Geen drank, geen drugs en geen dolle vrouwen. Het sobere leven van je vader, met andere woorden. Hoewel hij nog even probeerde langer te mogen blijven, zag hij al snel dat het dat zou worden. Of niets.

Hij helemaal blij vertrokken, ik met een eerder klein hartje in de tuin. Wachten, telefoon bij de hand ( er zal wel niets gebeuren?), klein buikpijntje. Om 22:50 ( tien minuten te vroeg!!!) kwam hij bloednuchter maar o zo blij thuis. Hij had een superavond, vertelde honderduit en zei trots dat hij niets dronk terwijl anderen dat wel deden. Van trots blinkende papa! Ik liet het niet na hem dat ook duidelijk te melden. Een stap werd gezet, geen idee of ik klaar ben voor een volgende, maar deze overleefden we alvast.

Fastforward naar gisteren. Mijn oudste zus was jarig en we spendeerden met ons allen een heerlijke dag aan zee. Wij allen behalve haar oudste dochter. Want die zit voor 't eerst op Pukkelpop, voor vier dagen. Stiekem dacht ik, blij dat ik maar vier uurtjes zenuwen moest hebben. Ik ben nog niet klaar voor vier dagen onrust in lijf en leden…

Want, laat ons eerlijk zijn, we weten wel dat we ons best doen om van onze kinderen verstandige en fijne mensen te maken, maar hoe groter ze worden, hoe groter en sterker ook andere invloeden worden. Invloeden waar we heel weinig invloed op hebben…