Mag ik eens iets vragen?

Vrees niet, ik ga geen beschrijving geven van de ochtend van de eerste schooldag, de buikpijn van L, die aan het middelbaar begon. Of hoe B en M uitkeken naar de nieuwe klas van de lagere school. Evenmin hoe N probeerde te verbergen dat hij stiekem wel zin had in school terug ( voor de vrienden, he papa…)

Ik wil wel, als ouder en als man met toch wat ervaring in scholen, het volgende even met jullie delen.

Ieder van ons wenst het beste voor zijn of haar kind en elke leerkracht wil goed doen voor elk kind. We willen graag zien, dat ze allemaal zo ver mogelijk kunnen springen in het leven. Opvoeden en onderwijzen, het zijn twee heel erg belangrijke activiteiten. Op een bepaalde manier bepalen we zo mee de toekomst.

Maar mag ik jullie toch vragen (en mezelf ook, ook ik pleit schuldig) het niet altijd te serieus te zien?

Niet elk kind heeft zin in, behoefte aan en talent voor droge leerstof. Sommige kinderen zijn veel meer technisch gericht, hebben geen zin in stilzitten en schrijven, maar willen doen. Geweldig vind ik dat, maar laat ons hen dan ook zeker de ruimte daarvoor geven. Ik denk hierbij vooral aan de lagere school, waar er veel minder keuzemogelijkheden zijn.

Laat ons ook niet vergeten dat het kinderen zijn.

Dat ze fouten maken, sommige fouten zelfs meerdere keren. Is dat echter niet de beste manier om iets te leren? Is dat niet wat opgroeien en opvoeden net is? Een oproep dan ook om aan de kinderen te tonen dat ook wij (de volwassenen waar kinderen vaak van denken dat ze alles weten…) fouten maken en deze gewoon toegeven? Dat geeft hen volgens mij erg veel rust. Het is ok om fouten te maken, zolang we er maar iets van opsteken.

Laat ons ook niet vergeten dat het kinderen zijn, deel twee.

Kinderen zijn nu eenmaal spelende wezentjes, laat ons ook daarvoor voldoende tijd en ruimte creëren. In de klas, thuis en bij alle hobby’s die we hen aanbieden. We verwachten soms zo veel van hen. Een hele dag stilzitten in de klas en opletten, muziekschool, sportclub,… Daarna huiswerk. Weer stilzitten en denken.

Ik beken. Ik kan het nog steeds niet: een hele dag alleen maar zitten en met mijn hoofd werken. Verras hen eens, doe hen plezier, schrap huiswerk, ga eens buiten, laat een les vallen en ga wandelen. Bel me maar, ik ga graag mee wandelen. Stop de les een kwartier vroeger en bied hen de kans huiswerk te maken in de klas. Meer nog, schrap het gewoon. Vandaag is het huiswerk buiten zijn.

Een warme oproep dus, ook zeker en vast aan mezelf, om de misschien wel belangrijkste taak ter wereld heel bewust te doen, maar ook en vooral niet te serieus.

Vrije interpretatie van een reclameslogan: de wereld is zoveel mooier als je speelt…