Online is niet alleen leuk
Ik keek zonet naar het programma Help, mijn borsten staan online!, met de u misschien wel bekende Evi Hansen. En mag ik toch even mijn bezorgdheid delen, mijn buikpijn openlijk uiten?
Het internet, smartphones, chatten en foto’s versturen, sneller dan je ze kunt maken. Prachtig! We genieten allemaal van de vele mogelijkheden. U ook, op dit moment, bij het lezen van deze tekst.
Maar zijn we ons voldoende bewust van het gevaar? Deze aflevering ging over groomen, hoe (meestal, bijna altijd) volwassen mannen op zoek gaan naar jongeren. Hoe ze zich voordoen als een jongere en zo het vertrouwen winnen. Hoe ze hen overtuigen/dwingen/chanteren om seksuele daden te stellen voor de webcam. Hoe ze hen overtuigen om af te spreken.
De vorige ging over dickpics (ik bespaar u het schrikken bij het googlen: het versturen, al dan niet gevraagd, van foto’s van de penis). Over meisjes die aan hun lief naaktfoto’s sturen. En die dan vrolijk gedeeld worden door het geweldige lief en zijn vrienden en die hun vrienden en die … U snapt het wel, nog voor de avond om is, zag de hele school de expliciete foto’s. Zonder dat diegene die de foto verstuurde het weet of daar de toestemming voor gaf. Dat wordt een akelige entree aan de schoolpoort de volgende dag.
Wat wil ik hierover kwijt? Ik weet het niet zo dadelijk. Moeten we terug naar vroeger? Was toen alles beter? Bijlange niet. Moeten we misschien iets realistischer zijn in het vertrouwen in de goedheid van het internet? Misschien wel.
Zoals een moeder in het programma zei: het is zo makkelijk he. Geef ze hun gsm, ze zijn dan stil...
Maar weten we eigenlijk wel wat onze kinderen daar doen? Onze 8-jarige op de IPad, de 11-jarige op zijn gloednieuwe telefoon, de 14-jarige op zijn kamer? Moeten we alles weten? Oh nee, alsjeblieft niet. Ik heb zelf de codes van de telefoons van mijn kinderen. Nee ik duik er niet dagelijks in. Niet wekelijks, zelfs niet maandelijks. Maar als ik het gevoel heb dat er iets niet klopt, kan ik eraan. En geloof me, ook hier werden al dingen ontvangen die niet door de beugel kunnen... volwassenen die porno sturen aan 13-jarigen, om maar iets te zeggen...
Moeten we de jongeren hierover opvoeden? Absoluut! En dat vind ik alvast een heel moeilijke opdracht. ‘In mijnen tijd’ was dat er allemaal niet. Maar moet dat bewustmaken niet verder gaan? Mogen we ook als ouders misschien meer geïnformeerd worden over wat en hoe en waar... Hebben we niet een beetje de plicht om, in overleg en gesprek met de kinderen, op te volgen wat er online allemaal gebeurt? Ik zet mijn kinderen ook niet zomaar af bij een wildvreemde. Waarom dan wel online?
Conclusie: het is een zoektocht, voor mij alvast zeker wel.
Zeg eens, hoe doet u het? Wat zijn jullie tips of tricks? We horen het graag. wim@vaderklap.be of gewoon hieronder.
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
