Restaurant Misverstand

Zo nu en dan passeren er programma’s op tv, die net iets meer raken dan andere. Bij mij is dat Restaurant Misverstand. Er is misschien geen directe link met het vaderschap, maar ik wil toch even delen.

Even delen dat het me raakt. Ik heb altijd een angst gehad voor dementie, als in, zelf dementeren. Geen idee waar het vandaan komt, het zit niet in de familie en ik ken niet direct iemand dichtbij die ermee geconfronteerd wordt of werd.

En toch, toch vind ik het akelig. Vergeten wie je naasten zijn, waar je bent, hoe je een jas op een kapstok moet hangen, hoe je een serviet oprolt, …. Dat ik stilaan zelf de leeftijd nader van een aantal van de deelnemers, helpt natuurlijk ook niet. Nee, lijkt me vreselijk. Zeker zolang je het zelf ook beseft. En toch, toch kijk ik met veel bewondering naar het programma.

Een open en eerlijk beeld van wat het doet, met de focus op wat wel nog kan. Dat je toch nog kan bijleren en ontwikkelen, hoe je misschien wel echter jezelf wordt. Inclusief op tijd en stond wetenschappelijke onderbouwing. Ook de families en de naasten worden niet vergeten. Ze vertellen hoe het ook voor hen is, hoezeer het ook hun leven bepaalt.

Dat er al eens gasten naar het toilet geleid worden in plaats van naar hun tafel, bestellingen belanden wel eens op de verkeerde tafel en soms bestellen we een paar keer omdat ze vergeten worden, maar de sfeer die het hele programma uitstraalt, is er eentje van respect en oprechte warmte.

Neen, ik ben nog steeds geen fan van dementie, maar op de een of andere manier, gaat er van het restaurant iets geruststellend uit. Ik knuffelde mijn kinderen een beetje extra na afloop van de uitzending en bevestigde nog maar eens dat ik hen, wat en hoe dan ook, altijd graag zal zien. Wat uiteraard op wat verbaasde puberblikken en zuchten werd onthaald.