Hulp zoeken is geen zwakte

Ik gebruik even de titel van het artikel dat op vrijdag 6/11 in De Morgen staat… Hulp zoeken is geen zwakte. Over mannen die de stap naar therapie zetten en daar open en eerlijk over getuigen. Ik heb daar een heel dubbel gevoel bij. Goed dat het aandacht krijgt, jammer dat het blijkbaar nog steeds niet vanzelfsprekend is om hulp te zoeken wanneer je daar nood aan hebt.

Ik deed het zelf ook. 2 jaar geleden ging ik een aantal maanden intensief in therapie. Het was nodig. Ik was op, had nergens nog zin in, wou vooral gerust gelaten worden en mezelf wentelen in mijn verdriet. Nooit wil ik daar nog terug naartoe. En ik wens het niemand toe.

Tot ik besloot hulp te zoeken. Praten. Als een waterval kwam er vanalles boven waarvan ik dacht dat het allang vergeten was, verteerd was, achtergelaten was. Een heel zwaar proces, dat begon met een heel moeilijke stap. Erkennen dat ik het niet alleen kon. Want ja, als man moet je alles kunnen toch? Nu kan ik amper geloven dat ik er zo lang over deed vooraleer ik de stap zette… Als je ziek bent, ga je naar de dokter, toch? Of het nu gaat over je lichaam of geest, er is hulp.

Ik heb er nooit geheimzinnig over gedaan of het proberen verbergen voor de buitenwereld. Integendeel, vanaf het eerste gesprek voelde ik… hulp. Dat wil ik dan ook heel graag delen, er is hulp, je kan bij mensen terecht, mensen die weten wat ze doen, wat ze moeten zeggen of vooral misschien even niet moeten zeggen.

Het maakt me dan ook soms wel boos dat er nog zo een taboe-sfeertje rond hangt en dat terugbetalingen nog steeds niet standaard zijn. Ga je naar de huisarts of specialist voor je lichaam, worden er geen vragen gesteld en krijg je, terecht, een deel terugbetaald. Maar zeg je dat je het mentaal moeilijk hebt en zoek je daar hulp voor…

Ook reacties van derden, niet altijd even begripvol. Ik ben, in volle crisis en behandeling, een paar weken gaan reizen. Een busje, de hond en kampeergerief… Even weg van de wereld. De reacties die ik daar, meestal onrechtstreeks op kreeg… Als ge dat kunt, kunt ge werken ook…. Op reis gaan terwijl ge in ziekenverlof zijt… Profiteur… Kan je je voorstellen dat dat gezegd zou worden van, ik zeg maar iets, iemand die tussen twee chemo’s even de zon gaat opzoeken?

Ik ben dus heel blij met zulke artikels in de krant, gesprekken op de radio, op tv. Maar ik droom van de dag dat dat niet meer nodig zal zijn en we openlijk kunnen zeggen: het gaat niet goed met me, maar ik heb hulp gezocht. Want die is er, echt.

Oja, het gaat sindsdien heel goed met mij. Ook omdat ik geleerd heb dat donkere dagen deel uitmaken van het leven en ermee voor zorgen dat ik de zonnige dagen eens zo leuk vind!