Muzikale opvoeding (10)

Het warme geluid, de grote hoezen, het complete proces van platen uitkiezen, opleggen en omdraaien ... De voorbije weken werd in deze reeks duidelijk dat iedereen zo zijn eigen voordelen ziet in vinyl. Voor Robin Aerts (42) zijn het de kleine lettertjes binnenin die het hem doen. Dat hoeft niet te verwonderen, want de Antwerpenaar schrijft kinderboeken en is als bandlid mede verantwoordelijk voor die fantastische lyrics van Het Zesde Metaal. Welke ene plaat wil hij later geven aan zijn dochter, Lili (8)?

Robin woont met zijn vrouw Miek, dochter Lili en hond Mokka in het centrum van Antwerpen, in een huis waar wel twintig gitaren staan. “Dat zijn geen decorstukken, ik gebruik ze allemaal”, drukt hij ons op het hart. Hij werkt dan ook niet louter als schrijver, maar ook als muziekproducer en bassist. Ook zijn imposante platenkast is een echte eyecatcher in het interieur. “Ik heb ze nog nooit geteld, maar ik denk dat ik ruim duizend platen heb. Net zoals ik altijd een gitaar binnen handbereik wil hebben, wil ik ook meteen weten waar ik dat ene album kan vinden. Daarom staan ze allemaal alfabetisch gerangschikt, van Abba tot Zita Swoon”, zegt hij terwijl hij zijn collectie diagonaal overziet.

Zitten en luisteren

De platen van Het Zesde Metaal staan in de rechterhoek, bij de Z. “Daar luister ik echter niet zo veel naar; alleen ter voorbereiding van een concert”, grijnst Robin. Wat staat hier dan wel geregeld op? “Harde hairmetal is niks voor mij, maar voorts kan ik heel veel genres appreciëren. Muziek moet voor mij vooral geloofwaardig overkomen. Een punkzanger moet echt kwaad zijn en een singersongwriter moet het hart op de tong hebben. Daarvoor ga ik in de zetel zitten om met mijn volle aandacht te kunnen luisteren. Voelt iets echter fake aan, dan laat ik het gauw links liggen. Nieuwe muziek ontdek ik overigens vooral op aanraden van vrienden. Dat is een traag rijpingsproces: meer dan één nieuwe band per week of zelfs om de twee weken kan ik niet aan.”

Om die reden waagt hij zich niet aan voorgeprepareerde lijstjes op Spotify of iTunes, en ook de radio zet hij maar zelden op. “Daar wordt te veel gebabbeld en ik wil zelf kiezen waar ik naar luister. Gelukkig heb ik hier het alleenrecht over de platendraaier. Ofwel vinden mijn huisgenoten mijn selecties dus dik OK, ofwel zijn ze er steengerust in. Al heb ik ondertussen geleerd dat hard-bop of psychobilly geen genres zijn voor tijdens het eten”, lacht Robin. Als beroepsmuzikant haalt hij overigens een extra troef van vinyl aan, die hier nog niet eerder aan bod kwam. “Je beluistert het album zoals het bedoeld is, in de juiste volgorde en met tussenpauzes wanneer je de plaat moet omdraaien. Als producer vind ik singles een lastig gegeven en het is al helemaal zonde als je die op shuffle zet.”

Averechts effect

Zelf zweert hij dus bij die analoge muziekbeleving, maar Lili doet het op de digitale manier. “Zij heeft een oude smartphone en een eigen koptelefoon, die ze gebruikt als hedendaagse walkman. Ze danst graag en luistert nu dikwijls naar Billie Eilish en Like Me. Dat vind ik prima. Ik laat haar dan wel eens de originele versie van De Kreuners horen, of zet subtiel wat hiphopclassics in haar streetdance-lijst op Spotify, om te zien hoe ze daarop reageert. Ik dring haar echter niks op en wil niet belerend met de vinger staan zwaaien, want dat heeft een averechts effect”, meent Robin.

Zijn doel in de muzikale opvoeding is om Lili te wijzen op de schoonheid van kunst, maar dat mag ze helemaal op haar eigen tempo ontdekken. “Voor shows van Het Zesde Metaal is ze nu nog wat te jong, omdat die doorgaans ’s avonds plaatsvinden. Ze ging wel al geregeld mee naar soundchecks in de buurt, ’s namiddags in een lege zaal. Dan kruipt ze dikwijls mee op het podium en kan ik nog even met haar bezig zijn. Als bassist zit ik te veel in de vibe van het optreden om mij dan nog als een brave huisvader te gedragen”, knipoogt hij. “Uiteraard is ze trots op haar papa, zoals elk kind van haar leeftijd. Maar ze kent niet ons hele oeuvre en dat ga ik ook zeker niet door haar strot rammen.”

Zijn eigen muzikale opvoeding was overigens al even vrijblijvend. “Ik herinner me mijn eerste concert nog goed. Mijn ouders namen mij mee naar Vaya Con Dios, toen die in de buurt kwamen optreden. Zij waren geen bijzonder grote muziekliefhebbers, maar ik ben dus bassist geworden en mijn zus is zangeres. Zonder iets te pushen, hebben ze dus duidelijk iets in gang gezet bij ons. Ik wil Lili zeker laten proeven van optredens, maar dan ziet ze maar of ze dat leuk vindt en wat ze goeie muziek vindt. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ze op dat vlak wel haar weg zal vinden. En heeft ze later totaal geen interesse in muziek, dan neem ik daar zeker vrede mee.”

Bob Dylan

Wat als hij zijn dochter toch wat mag sturen, door haar één plaat te geven? “Die keuze zal wellicht elke dag anders zijn, maar vandaag kies ik voor Bob Dylan. En dan wel voor ‘More Blood, More Tracks: The Bootleg Series Vol. 14’: de speciale uitgave van ‘Blood On The Tracks’ die vorig jaar uitkwam. Hij nam die klassieker uit 1975 destijds twee keer op en dit is de eerste studioversie. Als auteur vind ik het daarbij bijzonder interessant om vast te stellen hoezeer hij de teksten tussen die beide versies nog heeft bijgeschaafd. Als Wannes (Capelle, red.) en ik nummers schrijven, verandert er vrijwel niks meer aan die lyrics. Maar bij hem verliep het dus schrijfproces dus duidelijk anders”, weet Robin.

Die teksten zijn meteen de reden achter zijn platenkeuze. “Ik heb heel veel platen van Dylan en ik bewonder hem daarbij vooral om zijn schrijfkunsten. Hij is echt een tekstueel genie. Niet iedereen was het ermee eens dat hij in 2016 de Nobelprijs voor de Literatuur verdiende, maar meer dan vier zinnen heeft hij volgens mij niet nodig om criticasters de mond te snoeren. Wie dan nog twijfelt, snapt het gewoon niet en mag niet meer deelnemen aan het gesprek!”, windt hij zich gespeeld op.

De vraag is dan natuurlijk of Lili het later zal snappen. “Volgens mij zal zij pas vanaf haar puberteit interesse krijgen in muziek en dan zal ze dan nog een jaar of zes willen rebelleren tegen vaders keuze”, voorspelt Robin. “Maar ik hoop vurig dat ze als twintiger zal zeggen: ‘Fuck ja, onze pa had gelijk. Dit is echt een meesterlijke plaat!’”