Muzikale opvoeding (7)

Steven Reynaert (45) uit Ieper is een van die vele Facebookers met een oranje kruis over hun profielfoto. Hij werkt als artistiek verantwoordelijke bij Muziekcentrum Dranouter, maar ook in zijn vrije tijd is hij constant omringd door muziek. Hij waagt zich namelijk af en toe aan een poging tot deejayen, “maar dan wel die soort die zijn publiek wil laten dansen door de eigenzinnige platenkeuze, veeleer dan door de mixing skills”. Benieuwd naar zijn platenkeuze voor zijn kinderen, Maya (17) en Matéo (14)? 

Het zijn onzekere tijden voor de cultuursector. Vooral het uitblijven van enig perspectief maakt het moeilijk werken. “Kunnen buitenlandse artiesten? Komt het publiek? En vooral: kan ik concerten houden?”, schetst Steven. Maar het is niet allemaal negatief. “Don’t waste a good crisis. Tijdens de lockdown haalde ik heel wat luistertijd in en kon ik de werking van ons muziekcentrum eens goed herdenken. Dit najaar willen we vooral de lokale bevolking aantrekken met kwalitatieve concerten. Geen grote namen, maar wel artiesten die de ziel uit hun lijf spelen.”

Die artiesten ontdekt hij dikwijls via toegestuurde prospectie-cd’s. “De auto is daarvoor de ideale luisterplaats, maar thuis speel ik zelden nog cd’s af. Wel vinyl, maar ook downloads of streaming. Het is een eeuwige dooddoener, maar ik hou van de warmte in de sound van vinyl, terwijl cd’s té klinisch perfect klinken en digitale formats van wisselende kwaliteit zijn. Krassen in cd’s zorgen voor ongewilde loops; bij platen zijn die ook sneu, maar ze geven ook een zeker karakter aan de plaat.”

Geen hokjesdenker

Een leven zonder muziek is voor Steven amper voor te stellen. Ook in zijn kindertijd stond er altijd muziek op. “Bij ons thuis kwam er dikwijls bezoek langs en dan legden mijn ouders altijd platen op, die de sfeer in huis bepaalden. Dat ging van klassiek tot kleinkunst, van Morricone tot Boney M. Mijn twee oudere zussen introduceerden ook rock, pop en new wave in de soundtrack van mijn kindertijd. Als puber zag ik mijn vrienden housers, hiphoppers, punkers of hardrockers worden. Zelf was ik een beetje van alles. Ik ging evengoed Max Romeo als U2 of Beastie Boys live checken.”

Die diversiteit typeert Steven vandaag nog steeds als vinylverzamelaar. “Mijn collectie telt zo’n 1.500 platen, vermoed ik. Daar zit heel wat ‘zwarte muziek’ als jazz, hiphop, afro, latin, electro en funk tussen, maar ook folk, krautrock en punk. Ik ben geen hokjesdenker; goeie muziek is goeie muziek. Dat is meteen een belangrijke boodschap die ik mijn kinderen wil meegeven als het om muzikale opvoeding gaat. Het streelt zeker je ego als je kinderen jouw eigen muzieksmaak waarderen, maar de essentie is om hen een muzikale bagage mee te geven en hen daarbij te laten inzien dat er meer bestaat dan wat door de huidige streamingplatformen gehypet wordt”, stelt hij.

Gezinsactiviteit

“Ondertussen hebben Maya en Matéo allebei een eigen platenspeler op hun kamer staan, waar ze nu zelf hun eigen collectie aanleggen. Maar we luisteren ook nog altijd samen naar vinyl: tijdens het eten, of ’s avonds bij het lezen. Crate diggin, het doorzoeken van de platenbakken in record stores, deed ik vroeger het liefst alleen. Nu heb ik echter ook de fun ontdekt om dat met het hele gezin te doen, op reis, bij de lokale platenboeren. We sporen elkaar dan aan om dingen te ontdekken en maken er een wedstrijdje van om de beste koopjes te doen”, lacht Steven.

Sinds de dochter steeds vaker alleen naar concerten gaat, is muziek ook dikwijls een gespreksonderwerp ten huize Reynaert. “Ik vind het super dat ze daar dan een mening over vormt en kan uitleggen waarom ze iets wel of niet goed vond. Mijn eigen exposés over waarom ze bepaalde platen moeten leren kennen, worden niet altijd gewaardeerd door onze kinderen – ‘boomer!’ - maar ik merk dat ze allebei heel wat oppikken en linken leggen met hun eigen smaak. Zo is Maya nu via de soundtrack van een recente film helemaal into nineties hiphop, wat goed vertegenwoordigd is mijn platenkast. Ik vind het de maks dat ze dat dan op vinyl kan beluisteren en niet via een crappy gecomprimeerd bestandje.”

PJ Harvey  

‘Dry’, het debuutalbum van PJ Harvey, vindt Steven het perfecte cadeau voor zijn twee tieners. “Ik heb die plaat zelf ontdekt op mijn zeventiende en ze vormt tot nu een rode draad doorheen mijn leven. Het is ook een van de enige vaste waarden die ik op cd heb, naast nog een eigen singalong compilatie, voor in de wagen. Ik heb tot dusver vier auto’s gehad en telkens zat dat album als het ware vastgeroest in de cd-speler. De tragiek van Polly Jean haar stem, de kloten aan haar lijf, de teksten vol zwarte humor, maar ook met vertedering en passie … Ook puur muzikaal is het album één langgerekt hoogtepunt, waarbij ik hier graag de klaagzang op ‘Joe’ even wil uitlichten.”

“Naast het gegeven dat dit zowat het beste debuut van de jaren negentig was en mij emotioneel diep heeft geraakt, kies ik ‘Dry’ nog om enkele andere redenen. Mijn zoon wil ik zo aantonen dat gitaren rammen niet louter een mannenzaak is en dat je je als man evengoed kan vinden in de ‘vrouwelijke thematiek’ die de plaat duidelijk beheerst. Mijn dochter wil ik hierbij graag vragen om eigenzinnig te blijven en haar eigen ding te doen. PJ Harvey is het schoolvoorbeeld van hoe je je niks hoeft aan te trekken van wat anderen van je denken, maar te gaan voor waar je zelf in gelooft. Maya start volgend jaar een kunstopleiding en ik hoop dat ze dit in haar achterhoofd houdt bij elke opdracht!”