Vaders op de kraamafdeling

Wie ooit in een ziekenhuis, op een willekeurige afdeling een tegenligger passeerde kan het ervaren hebben. Er is daar maar zelden behoefte aan oogcontact en soms is zelfs een lichte gêne merkbaar.

Wie daarentegen ooit door de gang van een kraamafdeling mocht wandelen als jonge vader, of partner van een gehospitaliseerde vrouw (ofschoon er zelden mannen op een kraamafdeling onderwerp waren van onderzoek), kan getuige zijn van een heel ander fenomeen:

De broederschap onder vaders

Beeld je in. Het is de avond na de bevalling en je kan mee op de kamer blijven bij je vrouw en je dagverse nakomeling. Mevrouw krijgt haar verdiende maaltijd, en voor jou is er dan ergens een kleine bijkeuken waar je je lasagne kan opwarmen, come a casa! Maar daar aangekomen zie je in de microgolf al een ander bord lasagne draaien... Nog 57 seconden en het belletje doet 'ping'. In deze kleine minuut is de andere wachtende vader jouw beste maat, met wie je jezelf wel op café ziet gaan, een avondje zou kunnen gamen, of wat kilometers gaan fietsen. Maar de "jaja" en de ongegeneerde geeuw gevolgd door de "allez succes nog hé, doe dat goed" laten vermoeden dat ieders prioriteiten nu elders liggen. 

Een volgende situatie speelt zich af op de dag van ontslag uit de kraamafdeling. Meerbepaald op het moment dat je als jonge vader met wat verzamelde spullen de gang opgaat om de auto al in te laden voor jullie naar buiten treden met de jongste telg. Een andere man passeert, kijkt je glimlachend aan en wenst je proficiat: "Veel geluk!"

"Dankjewel" zeg je, terwijl je fier het gevulde winkelkarretje voor je uit rolt. 

Geef toe, zoveel vriendelijkheid kom je maar zelden tegen als je met een volle kar de supermarkt buiten stapt.

Maar op kraam komen ook vrouwen binnen ter observatie, of moeders die met een pijnlijk lege maxi cosi naar huis moeten na een zwangerschap die anders is verlopen dan gehoopt. Ook dan blijven de aanwezige vaders mekaars onvoorwaardelijke bondgenoten. Je gaat voor een fles water de gang op en er komt een andere man je tegemoet. Je kijkt wat onwennig naar de schilderijenreeks van een kunstschilder die voor enkele maanden exporuimte kreeg in het ziekenhuis. Maar in het voorbijgaan, kruist jullie blik dan toch en is er uiteindelijk de wederzijdse korte begroeting: "hallo" of "da'ag", samen met een kleine erkentelijke hoofdknik. De wegen scheiden weer. In een flits is het voorbij, maar ook hier werd de bijzondere verbondenheid tussen de vaders subtiel zichtbaar.

Soortgelijke taferelen kwam ik trouwens ook al op pediatrie tegen, waarin ik graag een bewijs zie voor een universele verbondenheid (You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one).

Vandaag loop ik door de kraamafdeling omwille van een standaard observatie zoals in de laatste situatie en heb enkele knikjes mogen uitwisselen. In oktober ben ik hier terug voor de komst van onze tweede nakomeling. Aan de vaders en partners die nu ook de weken tellen, we spreken elkaar aan de microgolf.