Kazerne Dossin, Mechelen
Paasvakantie. Vader besluit de twee oudsten mee te nemen op een educatief bezoek. N, 13 jaar en L, 11 jaar. Tijd om hen onder begeleiding te tonen welke gruwel er zich nu bijna 80 jaar geleden afspeelde in Europa.
Belangrijker nog, ik wil hen ook tonen hoe vandaag veel gelijkaardige dingen gebeuren die toen geleid hebben tot de vreselijke jaren. Want, eerlijk, ik ben soms bang. Bang dat onze kinderen, de generatie die nu nog onschuldig door het leven huppelt, wel weer oorlog gaan kennen. Van dichtbij. Alleen al die soldaten op de straten, het beleid van angst, het nieuws dat vol zit van vreselijke verhalen, aanslagen ginder, verdronken vluchtelingen,… Akelig.
“ik ben soms bang. Bang dat onze kinderen, de generatie die nu nog onschuldig door het leven huppelt, wel weer oorlog gaan kennen. ”
Waar doe je goed aan? Hen afschermen? Filteren en kaderen, daar geloof ik wel heel erg in. Maar daar komt het internet dan weer tussen. Ze hebben volop toegang tot alle info ter wereld, ze kunnen steeds op zoek naar meer info, meer beelden, meer meningen… Dan ben je als ouder niet altijd in de buurt om te kaderen en te filteren.
Dus… de auto in, naar Mechelen. Een bezoek aan de kazerne Dossin, althans toch het musuem. Want in de eigenlijke kazerne zijn nu appartementen. Er is een heel spel uitgewerkt voor kinderen van de lagere school, gebaseerd op het verhaal van ene Simon, een 11-jarig jongetje dat ontsnapte uit de trein en dus heel wat kon navertellen. Zoek de schatkisten, open ze en lees/doe wat er in staat. Dat is heel kort het concept.
Eerlijk gezegd, viel het een beetje tegen. Dat spel toch. Waar ze het laten uitschijnen dat het verhaal van Simon de leidraad is, kom je die enkel tegen in de eerste twee kistjes. Daarna komen andere opdrachten, boeiend wel, maar de N en L gaven duidelijk aan dat ze het toch teleurstellend vonden dat ze verder niets te weten kwamen over hun leeftijdsgenootje.
Het museum zelf dan…. Indrukwekkend. Ondergetekende sliep er slecht van. WO II is een periode die me al langer interesseert, dus op dat vlak leerde ik weinig nieuws, ondanks de veelheid aan informatie. Heel confronterend waren wel alle getuigenissen, van overlevenden, uit dagboeken, verhalen,… De horror werd heel erg tastbaar. Ook de link met vandaag werd duidelijk gelegd, dat alleen al verdient een spreekwoordelijke pluim.
Wat me misschien wel het meest geraakt heeft, is de propaganda van de jaren 30. Leuzes, spreuken cartoons, boekjes, betogingen,… Het kon net zo goed vandaag in de kranten staan… Enkel het woord Joden vervangen door Moslims en klaar…
Ik wou hen graag tonen hoezeer één of enkele personen een massa kunnen beïnvloeden, hen leren kritisch te zijn, niet alles klakkeloos te geloven, niet zomaar de massa, de meerderheid, te volgen… Hier kunnen ze zien tot wat dat kan leiden.
“Ik wou hen graag tonen hoezeer één of enkele personen een massa kunnen beïnvloeden, hen leren kritisch te zijn, niet alles klakkeloos te geloven, niet zomaar de massa, de meerderheid, te volgen… ”
Is mijn missie geslaagd?
Ik weet het niet. Ik hoop het nu en later te zien in hun leven en hun openheid naar de spreekwoordelijke ander. Maar een aanrader is een bezoek zeker, als je bereid bent enkele stevige ‘kletsen in het gezicht’ erbij te nemen.
Gelukkig kan je afronden op het bovenste verdiep. Daar kan je op het terras een frisse neus halen, de wind je hoofd laten leegblazen, even stilstaan en genieten van het prachtige zicht op een mooie stad.
Tenzij je, net als de 13 jarige N, hoogtevrees hebt…
Meer weten?
Kazerne Dossin
Goswin de Stassartstraat 153
2800 Mechelen
website
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
