IN HET HOOFD VAN EEN VADER-IN-WORDING, Deel 2: it’s a girl
Vader-in-wording Jelle kijkt uit naar D-Day met een mix van enthousiasme, bezorgdheid en een gezonde portie zenuwen. In deze reeks telt hij af naar wat komen zal.
"‘t Is een meisje!"
Met een ruk vliegt de badkamerdeur open en springt ze rond mijn nek als een 10-jarige, die net hoort dat ze voor haar verjaardag een weekendje naar Disneyland Parijs mag met een klasgenootje. Haar springcapaciteiten zijn een niveautje gedaald sinds de omvang van haar buik is toegenomen, maar dat weerhoudt er haar niet van om mij in vol ornaat de pas af te snijden nog voor ik de douchecabine kan instappen.
Wat zij zegt: "Het is een meisje, aha ik wist het!"
Wat ik denk: "verdorie, het is een meisje! Hoe begin je daar aan?"
Laatst waren we heel enthousiast en met klamme handen het ziekenhuis binnengewandeld, om vervolgens met lege handen en zonder antwoord huiswaarts te keren (zie: deel 1). We waren er nochtans rotsvast van overtuigd geweest dat we op dat moment het geslacht van ons kindje zouden te weten komen. Ook dat hoort blijkbaar bij de weg naar het vaderschap: het wachten.
"Maakt dat geslacht dan zo veel uit?", hadden mijn vrienden achteraf gevraagd. Op zich niet natuurlijk, maar om de een of andere reden was dat bij ons nu eenmaal een big deal. Puur uit enthousiasme. Het maakt alles gewoon nog een beetje echter en je wil in jouw eigen hoofd toch wel al een beetje vorm geven aan dat klein hoopje dat in het begin nog nauwelijks te herkennen is op de echo's.
"Ik geef jullie binnen twee weken een belletje met de resultaten van de NIPT test en met het geslacht van de baby.", had de gynaecoloog ons gezegd. Toen we twee weken later nog geen verlossend telefoontje gekregen hadden, had mijn vriendin dan maar zelf het heft in handen genomen. Zo is ze wel, mijn vriendin en ik vind dat net zo heerlijk aan haar. Twee weken is twee weken en dat is geen minuut langer. Naast een tikkende biologische klok heeft ze nog wel wat interne agenda’s en klokken, daar vult ze mijn ietwat chaotische ikje wel mee aan.
Haar vastberaden aanpak loonde en een kleine 10 seconden nadat ze de telefoon had dichtgelegd, stond ze dolblij in een bedampte badkamer. In de armen van iemand die de tijd niet gehad had om nog snel even de tandenborstel uit zijn mond te nemen. Een paar druppels tandpasta hangend aan zijn kin.
Sms naar haar vriendinnen: “ Yes! ‘t Is een meisje! Had er zo hard op gehoopt. Laat die schattige meisjes kleertjes, haarbandjes en leuke roze schoentjes maar komen, haha!
Sms naar mijn vrienden:“ Gasten, jullie huidige en toekomstige zonen blijven later van mijn dochter. Deal?” Haha!
“Verdorie, het is een meisje! Hoe begin je daar in godsnaam aan?”
Een voorbeeld van hoe je meisjes opvoed, heb ik in mijn omgeving nooit gehad. Geen zussen, geen veel jongere nichtjes of buurmeisjes. Ach het heeft mij 16 jaar gekost om het concept meisje in het algemeen te begrijpen, laat staan dat ik weet hoe je er één opvoedt vanaf nul.
Hoe leg je vlechtjes in haar haar, waar moet je op letten als je je dochter wast, hoe troost je ze als ze weent, hoe praat je tegen je dochter als ze je een onzichtbaar tasje thee aanbiedt aan denkbeeldige koffietafel, vanaf welke leeftijd mogen vriendjes blijven slapen en is dat wel veilig, vanaf welke leeftijd mag ze aan de pil?
Om de een of andere reden denk ik perfect te weten hoe ik een jongen moet opvoeden, maar een meisje? Neen, dat lijkt mij een stuk ingewikkelder. Ik weet het: natuurlijk is dat onzin. Het is niet dat ik ergens in mijn hoofd een intern werkboek heb over hoe je iemand van hetzelfde geslacht opvoedt. Maar, ik ben zelf ooit een klein jongetje geweest dus…
Buiten wat ik hier en daar tijdens mijn opleiding of ergens op het wereld wijde web gezien heb, weet ik eigenlijk gewoon bitter weinig over de kunst van het opvoeden in het algemeen. Los van of het nu een dochter of een zoon is. Maar, wie weet er aan het begin van het vaderschap wel al exact wat hij gaat doen als zoon of dochterlief de hele supermarkt bijeen krijst, aan een mevrouw met overgewicht vraagt of ze zwanger is, thuis komt met een eerste paar liefdestranen op de wangen of voor het eerst vraagt naar gelijk welk anticonceptiemiddel.
“Ouderschap is gewoon één grote, spannende zoektocht. ”
Ik kan wel een aantal mogelijke reacties van mijzelf inbeelden, maar die handleiding is er niet. Ach, moest die er zijn, ik zou hem niet eens doornemen. Ouderschap is gewoon één grote, spannende zoektocht. Je zoekt oplossingen, wijst je kind terecht als dat nodig is, troost ze wanneer ze liefdesverdriet hebben en ik zou niet liever willen dan dat ik een open gesprek met hem of haar kan aangaan over veilig vrijen.
Mijn vrienden hebben gelijk, wat maakt het in godsnaam uit. Ik word papa van een dochter en daar ben ik verdorie trots op!
Als het een tip kan zijn, alvast wat leesvoer voor vaders-van-dochters:
Vader in spe Jelle is 30 jaar en verwacht eind deze zomer zijn eerste kindje. Houdt van voetbal, blonde biertjes, kleine Franse straatjes en muziek uit de jaren stillekes. Schrijft op zijn blog ‘the messy chef’ over lekker eten.
