De PS5 als spiegel... best verrassend...
Zo nu en dan is het wel heel makkelijk om een leuke papa te zijn. Als je op een dag een mail krijgt om te vragen of ze een PlayStation 5 mogen opsturen om een spel te testen, dan zie ik alvast mogelijkheden om mezelf wat goede punten te bezorgen.
Let op, het is slechts in bruikleen, maar laat dat even een detail zijn in de beleving. Bovendien kregen we er ook een spel bij, een nieuw spel. God of War, Ragnarok. Een spel waarin een vader en zoon samen op pad gaan. De link met Vaderklap is wel duidelijk…
Ik beken, ik ben een absolute beginner in het land van gaming en dergelijke. Het laatste spel dat ik ooit speelde op een Playstation, was Colin Mcrae (Caution, Rocks Inside!) begin jaren 2000. U begrijpt mijn verbazing toen ik het spel opstartte.
Colin reed door een eerder geblokt landschap (maar zo cool, toen…), hier lijk je naar een film te kijken. Een film die je zelf mee bepaalt, waarin je eindeloos kan blijven rondzwerven. U kent het wel, nog even hier kijken, snel daar eens op kloppen (Kijk, zilver!)
Ik beken nog iets. Ik dacht, ouderwetse veertiger weet u wel, dat gamen een ding was dat je alleen deed… het was lang geleden dat we zozeer samen naar tv keken en een spel speelden. Samen zoeken waar we nu weer naartoe moeten, roepen als er plots een of onder snood wezen aanvalt in de rug, met ogen draaien als vader weer maar eens tegen de rotsen loopt, vader die bewonderend toekijkt hoe een van de kinderen een groot monster in de pan hakt…
Ja, ik beken, ik zocht al op of er nog ergens een PS5 te krijgen was. En zo is het wel genoeg, met al die bekentenissen. De rest verkies ik toch nog voor mezelf te houden.
In het spel is het vader en zoon die samen op pad gaan. Waar ze juist allemaal naartoe gaan en wat het hele concept van het spel is, vindt u op heel wat plaatsen op het internet. Dat het indrukwekkend is, dat zei ik al. Maar dat het zo herkenbaar is, dat vind ik wel heel straf. En dan heb ik het niet zozeer over de fysieke overeenkomsten. Twee afgetrainde vaderfiguren en dergelijke. Nee ik herken uitspraken, bezorgdheid, onderschatting…
Welke vader heeft er nog nooit verzucht… Zou ge dat wel doen, jongen? Of… wie heeft u er u dat verteld, dat geloof ik niet hoor… Zijt maar voorzichtig…
Welke vader kreeg er nu nog nooit van zijn tiener te horen… Vertrouw me nu eens alsjeblieft! Of een… Ja ik weet wel wat ik aan het doen ben…
Soms zit ik dan te gniffelen en krijg ik een verbaasde blik want er gebeurde toch helemaal niets. Soms is het ook wel even slikken hoor, als een van de kinderen naast me zegt: Hey, zulke dingen zegt gij ook soms…
We zitten intussen een paar uur ver in het spel. Na best wat zweet en gezucht, na veel zoeken en soms keer op keer weer beginnen aan de strijd met een centaur, slijmmonster, gifspuwende kikkers of wat dan ook. We gingen al te voet, met een slee, met een boot…Ik ben heel blij dat de PS5 nog even hier mag blijven. Morgen zijn de kinderen terug. Morgen beginnen we er weer aan. Want papa, we spelen alleen samen he!
