Plan F: wissel van de macht

Na drie weken zwerven langs de prachtige kusten voelt het vreemd om deze achter ons te laten en het binnenland in te trekken. Voor het eerst in enkele weken trekken we terug wat meer noordwaarts. Ligurië wordt ingeruild voor Piemonte. Daar liggen de ‘Alpi Maritime’.

Echte bergen waar je nog voor je tent een vuurtje mag stoken, waar het zwemwater afkomstig is van smeltende gletsjers, de sterrenhemel oneindig lijkt en waar wifi nog een onbekend begrip is. In Entracque, een afgelegen plek in een bereikbare wereld, leven nog Italiaanse nomaden die België kennen.

Echte bergschoenen hebben we niet mee, dus het wordt de komende dagen wat improviseren. Fons wil dolgraag een tocht doen naar de eeuwige sneeuw, terwijl Gust niet van wandelen houdt. Voor Gaston maakt het allemaal niet zo veel uit, als hij maar op tijd en stond gevoederd wordt. Ook dat wordt dus improviseren. Maar wie weet worden onze kinderen wel de eersten die een col van meer dan drieduizend meter hoog opklauteren op Crocs.

Als we in de vroegte al die gemotiveerde stappers zien vertrekken met gesofisticeerd materiaal – er zijn er zelfs bij met een zonnepaneel op hun rugzak – zinkt de moed ons toch een beetje in onze sportschoenen. Fascinerend is het wel om al die types wandelschoenen, nordic walking-sticks en trekkersrugzakken uit elkaar te proberen houden. Ga er maar eens naast staan met een van de vier T-shirts uit ons zakje, een Tupperware-drinkfles en een gehavend paar sandalen. Een kabellift is hier ook niet, maar om van deze mooie streek alleen de speelpleintjes in de lokale dorpjes te bezichtigen, zijn we niet naar hier gekomen.

Er was een tijd dat ik applaus oogstte bij de lokale bevolking en ervaren berggeiten toen ik met mijn vader de bergen in trok van hut naar hut. Ik was licht, dartel en frivool en danste de bergen op. Mijn vader liet ik zwetend en ploeterend achter. Vandaag denk ik met weemoed terug aan de tijd van toen. Deze keer sta ik aan de andere kant. Niet meer als het frivole veulen van toen, maar eerder als een zwetend rund. Licht, dartel en frivool dansen onze zonen de bergpas op.

Achteromkijkend naar hun ouders die hevig transpirerend op zoek moeten naar hun tweede adem. Al proberen we ons te verschuilen achter verzachtende omstandigheden, namelijk een kind en een zware rugzak op de rug. In werkelijkheid weten we echter allebei beter: de generatiewissel is bij deze officieel een feit. En die komt er vroeger dan gedacht.

Misschien moet ik, nadat we terug thuis zijn, toch maar weer dat loopschema oppikken. Om afgetroefd te worden door mijn zonen van zes en acht voel ik me nog iets te jong. De vijfhonderd hoogtemeters van meer naar meer hebben ons duidelijk gemaakt dat er nieuwe bergkoningen zijn, maar dat de bergen hun unieke aantrekkingskracht niet verloren hebben.

---

Fragment uit Plan F - over leven en reizen met kinderen.

Een wijde blik verruimt het denken. Met die gedachte stapte Joris Meersschaert samen met zijn vrouw en drie kinderen in februari 2020 op het vliegtuig naar Maleisië. Ook Thailand, Vietnam, Indonesië en Asutralië staan op het programma. Zes maanden weg uit het gekende leven van alledag. Plan F beschrijft hun tocht doorheen uiteindelijk twaalf verschillende landen waarbij hoop en wanhoop, blijdschap en treurnis, geluk en ongeluk elkaar afwisselen. Plan A vervelt tot Plan F. Verkrijgbaar vanaf half september in de boekhandel.

Meer weten? Check ook de website.