Pientere peuter

“Papa, waar is de dode meneer?”

Aan het woord is M2, de jongste van mijn twee kinderen. We staan op de oprit van mijn atelier. De eigenaar van het atelier komt de oprit opwandelen en hij herhaalt zijn vraag: “Waar is dat de dode meneer?”.

Ik snap het even niet. De eigenaar is nochtans springlevend, maar dan valt mijn frank. Ongeveer vier (!) weken geleden rijden we van Paal naar Tessenderlo waar het atelier is. Plots stoppen mijn voorliggers. Op het fietspad ligt een man met zijn fiets. Levensloos. Ik zeg de kinderen hun ogen te sluiten en we steken voorbij. De oudste luisterde braaf en zag niets. De jongste luisterde (uiteraard) niet en vroeg dadelijk: “Is die meneer dood?”. Ik zei van niet, maar zeker was ik het niet. We rijden verder naar het atelier en er volgen geen vragen meer.

Later vond ik in de krant dat het slachtoffer kritiek was, maar het wel overleefde.

Nu, vier weken later vind ik het zeer frappant dat M2 de link legt tussen het atelier en de “dode meneer”. Ik sta er eigenlijk echt van te kijken. Bijna vier en zo pienter.

We durven nogal vaak het kunnen van een peuter te minimaliseren. Ze snappen het niet, beseffen het niet of hebben helemaal niet door wat er aan de hand is. Niets is minder waar.

Dat heeft die opmerking over “de dode meneer” wel duidelijk gemaakt.