Grensverleggend onderweg!

‘Hier naar rechts richting nummer 63, papa!” Aan het woord is mijn zesjarige zoon die me vriendelijk verzoekt het juiste bospad in te slaan. Zijn knooppuntenroute, zorgvuldig aangeplakt op de bovenbuis, dient namelijk te kloppen.

2 weken geleden vertrokken we quasi onvoorbereid op fietsvakantie. Een vaag plan, maar wel een afgemeten eindbestemming : De Beekse Bergen in Nederland. Wat volgde was een intense tocht van bijna 300km doorheen natuurgebieden, langs rivieren, bossen, weiden en grenspalen. Door onweer, regen en veel zon maar steeds met een constante : altijd samen onderweg.

Toegegeven, ons plan was bij vertrek bijlage niet waterdicht en deed bij sommigen de wenkbrauwen fronsen. Maar wie had kunnen voorzien dat ons initiële droomplan - een 6 maanden rondreis doorheen Azië en Australië - al na 1 maand abrupt en verplicht zou eindigen vanwege dat verrekte virus? Wij alleszins ook niet bij het regelen van ouderschapsverlof, zelfonderwijs, verhuren van ons huis en de maanden van rigoureus sparen...Maar we zaten samen, zoals iedereen, de quarantaine braafjes uit, in een huurhuis weliswaar... Elke dag hoopten we op nieuw perspectief dat niet zou komen. Klaar om elk moment terug te kunnen vertrekken.

Van het initiële reisplan kon onmogelijk nog een spaander heel blijven , van het initiële opzet van deze periode gelukkig wel : lege agenda en echt tijd voor elkaar.

Nadat er enige vorm van versoepeling in de lucht hing, overlegden we met de kinderen en algauw waren ze gewonnen voor een nieuw (haalbaar?) plan in een nieuw tijdperk : wat als we van hier in de Vlaamse Ardennen nu eens naar de Beekse Bergen in Nederland zouden fietsen?

En dus vertrokken we, met gevulde fietszakken, fietstoeltje, 2 tenten, slechts een paar logeeradresjes en onze drie jongens van 2, 6 en 8 naar een nieuw avontuur. De herwonnen vrijheid tegemoet.

De eerste dagen was de meanderende Schelde onze bondgenoot onderweg. Zijn prachtige meersen vol van onontdekte natuurgebieden deden het tempo vertragen. De natuur werd onze topattractie onderweg en de schoonheid lag in kleine dingen. Veulens in de weide,een mama-eend met kleintjes, een eekhoorntje, een kudde lama’s (?!), een Vlaamse gaai of een verdwaalde vlinder. Vanop zijn troon achterop had onze 2-jarige een perfect overzicht.

We probeerden de kilometers per dag te beperken tot 25 zodat er tijd genoeg was om de hetgeen we tegenkwamen onderweg te kunnen beleven: een speelplein, een brasserie, een blotevoetenpad, kapelletje, voetbalveld, biowinkeltje of artisanaal museum. Altijd kruiste er wel iets ongepland ons pad. Er is zowaar een term voor : slow traveling.

Bij elke etappe veranderde het landschap alsook het dialect. De Scheldemeersen gingen op in de grootstad Gent. We lieten de stad achter ons richting Waasland. De onvermijdelijke E17 was af en toe een stoorzender in de golf van talrijke groene grindwegen. Waar we anders achteloos voorbijrazen met de auto, konden we nu even blijven stilstaan op plekjes die anders onder de radar zouden blijven. Fier over elke afgelegde kilometer steeg het zelfvertrouwen van de kinderen dat we deze trip ook tot een goed einde zouden brengen. Deze expeditie scherpte het doorzettingsvermogen aan en dat was mooi om zien. Op de hobbelige kasseibanen verscheen een verbeten flandrienblik op het gezicht. En ja, ook af en toe een vloek was niet uitgesloten.

We tuften verder doorheen Vlaamse polders en plunderden de vele aardbei automaten langsheen de route. Ook de plaatselijke middenstand was ons project genegen : “een vlezeke voor de wereldreizigers?” Ons bont gepakte gezelschap wekte sympathie, zo veel was duidelijk.

In de verte doemde ondertussen de onvermijdelijke haven van Antwerpen op, in schril contrast met de natuur van afgelopen dagen. Echter, een onvermijdelijke barrière richting beloofde land.

Alsof het decor zorgvuldig uitgekozen was, kregen we bij het verlaten van de Antwerpse watertaxi (topattractie voor fietsende kinderen!) zowat de grootste wolkbreuk van het afgelopen jaar te verwerken en bij overmaat van ramp was er nog een groot deel af te leggen. Voor het eerst vertoonde het plan enkele scheurtjes. Is dit dan de definitie van verantwoord ouderschap? Maar ook diepe dalen versterken het groepsgevoel en de vreugde was groot bij het bereiken van de slaapplek. Eigenlijk een weide aan een jeugdheem maar bij het aanschijns van zoveel waterkuikens werd er ons een warme douche en bed aangeboden (gratis!). Het bestaat nog, naastenliefde.

We kochten vervolgens ons laatste ouderlijke schuldgevoel af met afhaalpizza en richtten onze blik op het vervolg.

Het dal werd terug een piek. Het einddoel kwam hoe langer hoe sneller in zicht. De Kalmthoutse Heide lieten we achter ons en we sliepen in voor ons onbekende plekken als Zandvliet, Essen en Chaam met onze tent als vertrouwde houvast. Deze plekken hebben voortaan elk hun verhaal.

De kaap van 200 km werd ondertussen gerond en de Kempische zonsondergangen staan in het collectief gezinsgeheugen gegrift.

En dan was hij ineens daar : de Nederlandse grenspaal. Ijkpunt op dit avontuur. Alweer een grens verlegd. De fietsostrades dwars doorheen de Nederlandse bossen en de bijhorende zwemmeertjes werden, gezien het ondertussen warme weer, erg gesmaakt. Hier is het heerlijk onderweg zijn. Overal werden we aangemoedigd en overladen met tips voor kindvriendelijke uitjes. Het ware duidelijk: gastvrijheid voor gezinnen bestaat hier, weliswaar met de bijhorende Hollandse branie.

Er resten ons nu slechts 20 km tot het einddoel van morgen. Een laatste krachtsexploot uit de nog jeugdige benen van onze avonturiers. 300km op de teller, zelf gereden! De woorden trots en voldoening kunnen ze morgen, bij het bereiken van de finish, wellicht toevoegen in hun woordenboek. Het was een intense tocht waarbij het geluk zich in de kleine en grote hoekjes nestelde. Wij kunnen een fietsvakantie met het gezin alleen maar aanbevelen. Intens en verrijkend, soms lastig maar prettig, soms simpel of net gecompliceerd maar altijd samen met de blik en gedachten op oneindig. Het vervult alvast mijn vaderhart met trots en dankbaarheid.