Ode aan de visser. En vooral zijn vrouw dan.

Ik woon hier niet ver van verschillende waters. De Nete, het Netekanaal, het Albertkanaal en heel wat visvijvers. En al een hele tijd spookt er iets door mijn hoofd.  

Ik wandel en loop hier vaak, u weet wel, het rustgevende van het water, de kronkelende rivier (hoewel, als je moe bent is elke bocht van de Nete er een te veel). En steeds weer kom ik ze tegen. Die vissers. Meestal mannen, vaak met een heel aantal meters tussen. Sommigen hebben heel eenvoudig materiaal, gewoon een hengel en een netje. Anderen gebruiken lichtjes, alarmen, sonar en blijven zelfs slapen naast het water. Want vissen bijten beter in het donker? Een oprechte vraag...  

Maar zo nu en dan, gisteren nog, zie je een visser in gezelschap. Dat kan een vriend zijn, een passant die wil weten ‘of ze bijten?’, een kind dat mee moest gaan fietsen met de ouders. Maar zo nu en dan, als je goed kijkt, kan je in de buurt van de visser een vrouw zien. Meestal in de buurt van de auto die geparkeerd staat aan de andere kant van het jaagpad. Kampeerstoel, brei in de hand en koffie op de plooitafel.  

Om de zoveel tijd verheft ze zich en gaat een praatje maken, op gedempt volume, met de vissende man. Of schiet ze ter hulp bij het onthaken van de vangst. Om zich daarna weer terug naar haar kampeerstoel te begeven en verder te werken aan die winterse truien die met Kerst mooi ingepakt onder de boom zullen liggen, tot grote vreugde van de kinderen en kleinkinderen.  

Lang vond ik het moeilijk te begrijpen. Hoe kunt ge nu in godsnaam uw dagen zo doorbrengen? Dat vissen, het is mijn ding niet (iets met geduld en zo), maar dat wil ik nog verstaan. Maar wie wil er nu uren naast het water zitten, enkel en alleen omdat ook uw partner daar zit...  

Maar zo stilaan denk ik... hoe mooi is dat eigenlijk ook! Hoe mooi is het dat je er als partner voor kiest om mee te gaan in en met de hobby van de ander. Hoe mooi is het eigenlijk dat je, in plaats van in je comfortabele zetel te zitten, je een plooistoel verkiest. Om toch maar bij je vissende man te zijn. Je zou kunnen denken dat dat stamt uit de ‘de man is de baas’-tijd, maar misschien is het dat niet. Misschien kiest zij wel echt om op die manier samen tijd door te brengen.  

Is dat nu iets waar ik van droom, iets wat ik zie als een ultimate couples goal? Nee, ik ben zo geen visser. Maar hoe mooi is het als je als partners zo bewust tijd maakt voor elkaar? Misschien is dat wel iets dat wij, als jonge vaders en vaak ook partners, wel kunnen leren hieruit. Samen tijd doorbrengen, het kan echt wel een verschil maken!