Ondernemen en opvoeden, of hoe te combineren

De combinatie gezin en werk, het blijft me verbazen hoe moeilijk dat is.

Het verhaal zit zo. Eind september begon ik als zelfstandige. Een eigen foodstudio. Coeur De Boef. Mijn eigen baas en zo.

Dat het pittig zou worden, daar had ik rekening mee gehouden. Dat de huidige coronashizzlewizzle niet echt makkelijk is voor horeca-ondernemers, daar was ik me van bewust. Maar het evenwicht zoeken en vinden, dat is ongetwijfeld één van de grootste uitdagingen.

OK, de maandelijkse kosten moeten betaald worden. Dat tweede verblijf in Knokke zit er nog in de verste verte niet aan te komen. Bovenop die kosten is een loon ook aardig meegenomen. Afhankelijk zijn van externe opdrachten en take away is stresserend. Zal het genoeg zijn? Hebben we over? Kan ik sparen? Het is elke maand weer koffiedik kijken. Het is watertrappelen. Ergens misschien zelfs overleven. Tot de donkere covid-wolken wegdrijven.

Maar ergens… ergens kan ik dat nog plaatsen. Als het niet lukt, tjah dan zal ik met de nodige pijn en frustratie iets anders moeten doen.

Wat me echter één van de grootste uitdagingen blijkt te zijn, is combinatie gezin-werk. Eentje van 3 en eentje van 6, die vragen om en verdienen veel aandacht.

Ik merk bij veel generatiegenoten, die én een eigen zaak en een gezin hebben, dezelfde problemen. Dat dit topic één van de meest beantwoorde topics in onze Vaderklapkroeg is, spreekt boekdelen. Veel vaders worstelen hier duidelijk mee. Ondernemen en opvoeden, het zijn twee pittige jobs.

En toch valt het soms mee. Als ik drie dagen lang aan de slag ben in de externe keuken, dan zie ik ze niet. Met de nodige schuldgevoelens. Maar als ik dan weet dat het opbrengt - wat niet altijd evident is -, dan weet ik ook dat ik mijn financiële verantwoordelijkheid draag. Ik probeer dan ook niet te vervallen in de compensatiepapa die met hopen cadeaus terug komt. Of het moest een doos Raffaello’s of fles wijn voor mijn vrouw zijn. ;)

Hoe ik wel probeer te compenseren is door na een week van pakweg 80-85 uur enkele dagen rust in te plannen. Voor mezelf. Voor het gezin. Ze naar school brengen. Samen ontbijten. Ze van school halen. Helpen bij het huiswerk. Eten maken. In bed steken. De gewone dingen. Maar het helpt.

In het begin kookte ik vooral thuis. Het bleek al snel een onmogelijke situatie te zijn. En privé en werk en kinderen en vrouw en … het ging niet. Wat ik in mijn prille loopbaan als ondernemer-vader geleerd heb, is dat dingen gescheiden moeten zijn. Werk is werk. Gezin is gezin.

Werk is werk. Gezin is gezin.

Nee, dat lukt niet altijd. Ik maak nog fouten. Vaak zelfs. Aan het begin van de krokusvakantie ging ik het nog eens proberen. Wat computerwerk en zorgen voor de kinderen. Tegen de middag was het lontje opgebrand. Ofwel blijft die pc dicht, ofwel gaan ze ergens anders naartoe.

De voorbije tien dagen was ik ‘s avonds en overdag niet veel thuis, maar werk was werk. Deze week is dan een rustweek. Met tijd voor kinderen en gezin. Ook met mijn vrouw was het zoeken. Maar duidelijk communiceren over wie wat wanneer doet, helpt echt.

Nee, het is niet altijd makkelijk. Al hoop ik wel echt dat het lukt: én een zaak uitbouwen én geld verdienen, én doen wat ik graag doe én er zijn voor de kinderen. Zonder dat ze mij ooit iets moeten kwalijk nemen. En dan ook nog eens een goede partner zijn.

Of dat ooit zo zal zijn, weten we niet.

Voorlopig doen we ons best.

Succes.