Een baby in volle lockdown...

Eind april 2020, in volle Corona lockdown, kregen wij ons eerste kindje: dochter Mia. Maar let’s rewind naar hoe het begon. In de zomer van 2019 besloten we klaar te zijn om aan kinderen te beginnen. We hadden net een roadtrip door de VS achter de rug en hadden samen beslist om nadien ‘eraan te beginnen’. 

Spannend. We gaan proberen! Dit spannende deel van het verhaal eindigde (jammer genoeg?) vrij snel. We hadden enorm geluk: na de eerste maand proberen was het al zover, zwanger! Gedaan met proberen en meteen de switch maken naar dingen die - vrijwel meteen - geregeld moeten worden. De kinderopvang bijvoorbeeld: in onze regio (Leuven) is dat een helse zoektocht en moet je METEEN als je het weet, of zelfs daarvoor al, je inschrijven en rondhoren bij meerdere kinderopvang opties. 

Wij dachten dat we nog redelijk op tijd waren, maar na veel en hard zoeken én lobbyen, konden we uiteindelijk ergens terecht. Maar, mijn ouders moesten toch nog 2 maand voor kinderopvang spelen. De kinderopvang had pas 2 maand na onze gewenste startdatum plek. 

Bon, verder hadden we eigenlijk niet te klagen. De zwangerschap verliep erg vlot. Weinig klachten bij mijn vriendin. Enkel wat meer vermoeid, maar dat viel heel goed mee, zeker als we andere verhalen hoorden. 

Alright, fast forward naar april 2020. Ons klein madammeke lag volledig in stuit. En ze wou niet draaien! Kortom: een geplande keizersnede diende zich aan. Ondertussen zaten we volop in Corona lockdown. Gelukkig was de situatie in de ziekenhuizen ondertussen al iets rustiger. 

De toekomstige mama moest een corona test ondergaan, maar die was gelukkig negatief. Op 29 april was het zover: we werden om 7u verwacht in het ziekenhuis en om 8u zou de operatie starten. Een héél erg vreemd gevoel. Je gaat het ziekenhuis binnen en je komt weer buiten met kind. Met zo’n geplande keizersnede, sta je daar toch allemaal fel bij stil. 

Wat we nóg specialer vonden: de bevalling ging zó snel. Je gaat het operatiekwartier binnen om 08u00 en om 08u15 zat ik met onze dochter op mijn borst. Wow! We kregen een kind op letterlijk 15 min. 

Alles verliep vlot. En ik was een fiere papa. Heel erg fijn gevoel om haar meteen bij je te krijgen als papa. Dat schept meteen een intieme band.

Tot hiertoe had Corona nog maar weinig roet in het eten gegooid. Buiten natuurlijk de hele aankoop van spullen. Wij hadden al véél op voorhand geregeld. Doordat winkels tijdelijk toe waren, bestelden we veel online. Eerlijk: dat had ik wellicht sowieso gedaan, maar nu toch nog nét dat tikkeltje extra.

Als ik heel eerlijk ben, vonden wij allebei de situatie in het ziekenhuis veel fijner mét corona, dan zonder. We hadden allebei de verhalen gehoord van vrienden en familie die voortdurend langskomen om het kindje te zien. Wij konden ons dat niet eens inbeelden. De mama kon amper uit bed door de keizersnede en had écht rust nodig. Om nog maar te zwijgen van de energie die we in M moesten steken. Én de borstvoeding. Voor ons was het duidelijk: de ‘rust’ die we hadden door het gebrek aan bezoek in het ziekenhuis, was absoluut welgekomen.

Eenmaal thuis begon het wel te wringen: de kersverse oma’s, opa’s, meter en peter konden wel langskomen in de tuin (mét mondmasker), maar dat bleek toch echt een hele vreemde ervaring. Ze konden onze dochter niet vastpakken en het voelde allemaal erg afstandelijk aan. We susten onszelf met de gedachte dat we dat allemaal nog wel zouden inhalen later.

Ook qua vrienden was het helemaal raar. Sommigen leken te geboorte te vergeten, anderen kochten wel iets van de geboortelijst, maar kwamen niet langs. Logisch ook, dat kon of mocht soms gewoon niet. We hebben vele baby bezoekjes misgelopen, hopelijk halen we die later nog in. Maar dat is toch nooit hetzelfde.

Kortom: een bevreemdende situatie, die z’n voor- en nadelen had. Wij zijn alleszins enorm gelukkig met onze prachtige dochter. Het gebrek aan aandacht van vrienden en familie (vanwege corona), compenseren wij dubbel en dik zelf!