Sven, de man naast...
Een van de bestaansredenen van Vaderklap is het delen van verhalen. Inspirerende verhalen van vaders. Tijd om u opnieuw een inspirerende vader voor te stellen. Een man met een verhaal, een man die keuzes maakte, een man wiens verhaal we graag even delen.
Zijn naam is Sven Rammeloo, 49 jaar, vader van twee, partner, fotograaf, copywriter, jazz-fan (Miles Davis!) en de man die ervoor kiest vaker thuis te zijn opdat zijn vrouw de tijd en ruimte krijgt om haar carrière verder uit te bouwen. Hij was zelf veelgevraagd motor-journalist, reisde de halve wereld rond en zag zijn kinderen soms maar enkele uren tussen twee reizen door. Omdat zijn lichaam hem signalen begon te geven en omdat hij merkte dat de band tussen hem en zijn dochter niet werd wat hij hoopte, besloot hij het rustiger aan te gaan doen.
Daarnaast begon ook de carrière van zijn wederhelft (u kent haar waarschijnlijk wel, ene Nina Mouton) groter te worden en dus meer tijd en aandacht te vragen. Voeg daar de drang aan toe om zelf een aanwezige vader te zijn, de behoefte om de kinderen wel te zien opgroeien en niet op het sterfbed te eindigen, denkend ‘Had ik maar meer tijd aan mijn kinderen besteed...’ en het werd duidelijk dat Sven meer thuis wou zijn.
Vanzelf gaat dat niet, makkelijk is het niet altijd. Zo eerlijk is hij wel, om dat te erkennen. Het bood hem de kans zijn eigen professionele leven een draai te geven en zelfstandig fotograaf te worden. Dat uitbouwen en tegelijk de voornaamste kracht zijn in het huishouden, was soms (en is dat nog steeds soms) een hele puzzel. Daarnaast bood de bloeiende carrière van Nina wel de kans om het ook rustig aan uit te bouwen. De stress van de financiën was minder groot.
“Door zelf meer aanwezig te zijn én door de afwezigheid van de mama, groeiden Sven en de kinderen steeds meer naar elkaar toe. ”
Al heel snel ontstond er ook een sterkere band tussen hem en zijn dochter. Waar zij de eerste twee jaar van haar leven helemaal gefocust was op de mama, ontstond er steeds meer een (h)echte verbinding tussen vader en dochter. Door zelf meer aanwezig te zijn én door de afwezigheid van de mama, groeiden Sven en de kinderen steeds meer naar elkaar toe. En dat, zo zegt hij, is misschien wel een van de mooiste gevolgen van de keuzes.
Of hij nooit opmerkingen krijgt van anderen over zijn keuze om meer thuis te nemen? Die kreeg hij nooit en mocht het zo zijn, zou hij er niet van wakker liggen. Wat ik doe, is ook nuttig. De ontwikkeling op zakelijk vlak verloopt trager, maar de ontwikkeling als vader en als mens gaat veel verder. Ook hier speelt de drang om het anders te doen dan zijn ouders. Sven wil aanwezig zijn, betrokken zijn en het opgroeien van de kinderen van nabij meemaken. Het leven dat hij nu doet biedt hem absoluut de voldoening die hij als mens nodig heeft. Meer nog, zo zegt hij, de wereld zou een beetje mooier zijn mochten vaders hun kinderen wat meer zien.
Op de vraag waarom er onder mannen soms minder over de kinderen en opvoeden gesproken wordt, heeft ook hij geen allesverklarend antwoord. Gaat het om het vermijden van kwetsbaarheid? Zitten we als man nog te vast in de oude structuren (kostwinner of aan de haard?) Spreken mannen pas als ze zekerder zijn van een idee? Dat laatste ervaart hij alvast zelf.
“De wereld zou een beetje mooier zijn mochten vaders hun kinderen wat meer zien. ”
Wordt er ergens over opvoeden gesproken, zal hij niet snel de behoefte voelen zijn idee of mening te delen. Tot het gaat over straffen en belonen. Want, zo luidt ook zijn tip, hij zou graag zien dat we daarmee stoppen. Voor het hoe en waarom verwijst hij naar het boek van Nina, Mild Ouderschap. Maar dat het werkt, ervaart hij elke dag in zijn gezin en hij droomt er dan ook van die boodschap mee uit te dragen. De mensen ervan te overtuigen over te schakelen van autocratie naar democratie. Hij benoemt het als evolueren van altijd oorlog naar altijd vrede. Als je het op die manier ziet, een logische keuze... toch?
credit photo: Nina Mouton
Meer lezen over de vrouw naast Sven? Hier vind je het verslag van het gesprek dat we eerder hadden met haar.
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
