Weg met de internationale dag van de vrouw?

Waarom ik me aangesproken voel door deze dag? Omdat ik vind dat we ernaar moeten streven dat deze dag zo snel mogelijk iets uit het verleden wordt. Een dag waarop we met een mengeling van onbegrip en meewarig hoofdschudden op terugkijken en denken: niet te geloven dat zo een dag ooit nodig was...  

Omdat ik vind dat die ongelijkheid er nu echt wel uit mag. Welke grond is er nog om dat in stand te houden? Wie durft er nu nog over zwakke en sterke geslachten?  

Omdat ik zelf vader ben van twee dochters. Twee geweldige meisjes, dametjes, kinderen, mensen. Ik droom ervan dat dat hele onderscheid tussen vrouwen en mannen iets van onze generatie zal blijken te zijn. Iets waar we, eens ik oud en versleten ben en zij volwassen, kunnen over spreken als: weet ge nog, vroeger, die vrouwendag...?  

“Laat het een dag worden van de mens. Waarin we elkaar aanvaarden voor wie we zijn.”

Laat het een dag worden van de mens. Waarin we elkaar aanvaarden voor wie we zijn. Ongeacht het geslacht, huidskleur, opleiding, interesse, klederdracht (een rok voor mannen, waarom niet?), uiterlijk,…  

Vrouwen en mannen zijn niet hetzelfde. Alleen al fysiek zijn er heel wat verschillen. Maar laat ons ophouden met focussen op de verschillen. Laat ons de blik richten op ieders kwaliteiten, sterktes en laat ons elkaar helpen en ondersteunen waar nodig.  

Dat is misschien wel mijn wens op deze dag van de vrouw. Voor mijn dochters. Voor mijn zonen. En ja, ook voor u.