Corona Kids

Dat wie hoesting heeft siroop moet nemen.

Dat Marwan de slimste van de klas is want hij kan met zijn neus aan zijn tong.

Dat de juf vroeg om woorden met de 'p' te zoeken.

"Piemel, poep en pan?"

Dat het niet aan het regenen is

maar aan het winden.

Dat we hen vingers leren tellen.

Dat hij kijkt naar zijn ene hand

en vruchteloos op zoek gaat naar zijn andere pink.

Dat je dus kan kijken, maar het soms niet ziet.

Dat we dringend naar die lezing over mild ouderschap moeten.

Dat structuur een onbetaalbaar woord is.

Dat ik de dagen rangschik op het bijna uitverkocht papier.

Dat de bomen als mondmaskers zijn.

Dat de bal in de tuin het ook niet weet

en de mieren telewerken.

Dat de kat naar de buren gaat sinds de kinderen zoveel thuis zijn.

Dat een 2-jarige niet snuit maar snuift.

Dat het onmogelijk is om je eigen kinderen niet te knuffelen.

Dat we onze handen wassen met besmettingsmiddel.

Dat zindelijkheid begint met 1 druppel in het potje. We vieren het als een grote overwinning.

Dat het een heel korte afstand is van liefde naar de broederbeet.

Dat de oorlog 's morgens al begint op de trap.

Samen stelen, samen delen.

Dat het soms niet lukt zonder roepen.

Dat het soms wel lukt zonder roepen.

Dat de maan zeven armen heeft.

Het hier - en ginderland.

Dat roze lippenstift oké is. Dat jongens kleedjes dragen. Dat mannen kleedjes dragen.

Dat de keuken verbouwen in corona tijden misschien niet zo'n goed idee was.

Dat ik soms een kat wil zijn.

Dat we altijd op onze pootjes terecht komen.

Dat de sofa 's avonds klaar blijft staan.

Dat gewoon naast elkaar zitten dan oké is.

Dat een glas wijn hoop kan geven.

Dat twee glazen wijn...

Dat woorden moe kunnen zijn.

Dat het laatste puzzelstukje altijd onder de zetel ligt.

Dat we elke ochtend nog wakker worden.

Dat alles dan hetzelfde is. Het bed is het bed en de koffie smaakt naar meer.

Dat alles dan anders is.

Dat we onze adem inhouden en naar buiten kijken tot de bomen opgelucht

terug bomen

kunnen zijn.