Een gebroken hart met confituur

Ik oversliep me vanochtend, niet raar na 4 wakkere nachten vol dromen.

Dapper storten we ons in de ochtendroutine, de verkortte kleren-aan/yoghurt-binnen versie. Tanden worden vandaag dan maar een keer zonder tandenborstellied gepoetst.

Kindjes, voor 1 keer gaan we met de auto, goed? 
- "Neen! ik wil stappen!" 

De eerste en enige neen van deze geoliede ochtendmachine. En gelijk hebben en krijgen ze, oké te voet lukt het ook wel nog nét.
Op stop 1, de school, bijt Pina dapper op haar lip. "Ga je nog eens zwaaien aan het raam?"

We gooien naar gewoonte wat zoentjes door het glas, ik plak ze op mijn wang en stop er nog een paar in mijn jaszak.
Krak, er breekt iets onder m'n jas. Aan de andere kant van het raam zie ik Pina, ze zoekt ook een zak. 
Nieuwe trui..., niets
Nieuw jurkje..., niets
Pina heeft vandaag geen zakken. 
Ze kijkt en houdt zich dapper, nog 1 keer zwaaien en in haar zij tastend draait ze en gaat naar het ochtendkringetje. Ze huilt niet.

Hop Malin nu jij! Jongste dochter in de nek in verkennerspas naar huis. Djue de vuilkar is daar! Snel de vuilzakken halen, van die die een paar weken nodig hebben om vol te geraken als je'n beetje verpakkingsloos probeert te leven. Terug binnen blijk ik een stroperig gefermenteerd spoor achtergelaten te hebben door het huis. Zorgen voor later, we lopen laat, Malin! Gelukkig wil zij uitzonderlijk wel met de auto.

De schuifdeuren hebben wat geweld nodig, maar geven geen krimp... Dichtgevroren. Over de bestuurszetel dan maar gooi ik Malin op haar plek en haasten we ons naar Meulesteebrug. Meulesteebrug, een beeld zegt meer dan 1000 woorden die ik hier al aan het schrijven ben... Na 5 min wachten haasten we ons terug naar huis. Met moesje's elektrische fiets halen we het misschien nog net!

Terug thuis vind ik m'n sleutels niet, langs het tuindeurtje dan maar. Koning winter speelt met m'n voeten, ook dichtgevroren. Papa toont zich deze keer de sterkste en mama's fietsbatterij toont nog 1 streepje, yes!

In de tegengestelde richting haasten loeiende brandweerwagens zich richting Meulesteebrug. En Malins geluk kan niet op, tie-taa tie-taa! De he-le weg, tie-taa tie-taa! Zalig, we hebben nog steeds plezier. De ontvangst bij de zonnekindjes, om 9u stipt, is hartelijk en fier doe ik mijn verhaal.

Onderweg naar huis kan ik niet wachten om vol energie aan m'n werk te beginnen. Maar plots overmeesteren de koude fietswind, vermoeidheid en de herinnering aan een dappere driejarige me.

Moeke, ze had geen zakje.