De lichtheid van een nieuw bestaan

Wat vooraf ging

We schrijven: de warmste dag van 2015, ergens begin juli. Ondergetekende en zijn soulmate van de voorbije vier jaar zeggen het ja-woord tegen elkaar. Ka & Fré: het is officieel! Een bekroning van vele uren, dagen, weken,... van liefde, begrip, vertrouwen en onnoemelijk veel topmomenten.

Een trouwpartij was voor ons een logische stap; een onderdeel van de bestijging van de ladder des levens waarbij het eerste niveau bestond uit ‘samenwonen’, gevolgd door ‘een huis kopen’ en nu bezegeld door een ‘spetterend feest in het teken van de eeuwige trouw’. De logica respecterend hadden we al voor onze trouwerij beslist dat hierna een kindje meer dan welkom zou zijn. We wisten dus wat gedaan...

We schrijven: een maandagavond, ergens halverwege oktober 2015. De voorbije maanden stonden in het teken van nagenieten van onze (tot dan toe) mooiste dag en een onvergetelijke trip Down Under. Toch was er maandelijks een nieuwsgierig – bijna hoera – momentje.

Echter twee maal uitgedraaid op een kleine ontgoocheling, maar die bewuste avond in oktober was het zover. Na een doorgedreven gevoel van vermoeidheid bij Karen de laatste dagen, reed ik, na een dag vol ‘zou het dan toch?’-gedachten op het werk, naar onze lokale apotheek achter een zwangerschapstest. Deze bracht ons het fantastische, maar tegelijk surrealistische nieuws: jullie worden mama Karen en papa Frederic...

Gevolg: behoorlijk uitzinnige danstaferelen, momenten van ongeloof, annulering van de voorziene dansles die avond en een uitgebreid diner met zijn twee (waar er door mij heel fijntjes werd gewezen dat dit wel eens het laatste glaasje bubbels voor heel lang zou kunnen zijn voor mijn eega).

Het lange wachten op...

Na de dolle vreugde volgde een periode waar je, eerlijk, als aanstaande papa vooral wacht. Je vrouw wordt wat ronder, soms wat humeuriger, maar vooral de eerste (en op dat moment enige) persoon die grote verschillen merkt. Haar vertering loopt niet altijd van een leien dakje, lichamelijke ongemakken steken de kop op, vermoeidheid,... Allemaal kenmerken van een zwangere vrouw. Geen van die allen komen voor bij een aanstaande papa. Je wacht,... en blijft wachten...

Natuurlijk heb je wel wat kleine aanpassingen. Bepaalde klusjes die je partner vroeger deed, komen nu op jouw schouders terecht, maar al bij al is dit redelijk beperkt. Ik kan je verzekeren,

“40 weken wachten is lang, heel lang,... zeker als je enige connectie met ‘hetgeen er zal komen’ een groeiende buik is. ”

Gelukkig zijn er een aantal momenten bij een zwangerschap waar je als aanstaande papa ook intens aan deelneemt. Zo geven de eerste voelbare schopjes na een week of 16 je baby voor het eerst een effectieve ‘kracht’, een ‘hier ben ik’, waardoor alles een stukje werkelijker wordt.

Dit wordt zeker versterkt door de diverse echo’s waarbij je zowel visueel als auditief een heel korte connectie legt met je kleine spruit. Ook het verkondigen van de blijde boodschap aan opa’s, oma’s, meetje to be, peetje to be, familie en vrienden zorgt voor stevige emotionele uppercuts, maar vooral mooie momenten. Dit doorbreekt het lange wachten regelmatig en zorgt voor een langzame opbouw tot een magisch crescendo: de dag van de bevalling.

En dan...

Ons kindje was uitgerekend voor 21 juni 2016. Vanaf begin juni sloeg de ‘bevallingsstress’ toe: het valiesje voor het ziekenhuis staat klaar aan de voordeur, de route is verkend (en je weet perfect hoeveel minuten je erover doet), het huis is baby-proof, de suikerbonen zijn aanwezig én bij elke onverwachte afwezigheid wordt door de familie al geklonken op de nieuwe telg die vast en zeker al geboren is.

19 juni 2016: 3u ’s ochtends. Karens water breekt. Geen zondvloed, maar toch... Een vlaagje paniek/stress/vreugde bij mij... Wat nu? Als de weerlicht naar het moederhuis? Karen reageert rustiger, neemt een douche, kalmeert me en dirigeert met kordate hand wat moet gebeuren. Op haar aanraden bel ik het verlossingskwartier en ook zij stellen mij gerust: we hebben nog alle tijd, maar komen beter toch in de loop van de nacht binnen.

5u15 ’s ochtends: het gevoel je zwangere vrouw binnen te voeren in het ziekenhuis, wetende dat je x-aantal uur later nooit meer met twee zal zijn, is heel speciaal. Zeker bij ons: met het licht van een zomerdag die komt snuffelen aan de voorbije nacht en een totaal verlaten parking geven we ons over aan de volgende stap in ons gezamenlijke avontuur. Het leek wel een filmscène.

9u ’s ochtends: beste papa’s, ik begin met het ‘mindere’ nieuws. Na 40 weken (of iets minder) wachten tijdens de zwangerschap moet je tijdens het moment suprême, de bevalling, iets doen waar je de voorbije periode expert in bent geworden: opnieuw wachten. Aan de zijlijn toekijken, ondersteunen waar nodig, maar vooral, wachten & tegelijkertijd mateloos veel bewondering hebben voor je partner, zowel voor de voorbije zwangerschap als voor de intense strijd die ze op dit moment aangaat om dat kleine wezentje gezond en wel op de aardbol te zetten. Steun haar, moedig haar aan, maar vooral bewonder haar. Het sterke geslacht weet je wel...

En dan, na een al bij al korte (doch lang genoeg volgens Karen) arbeid is ‘het’ daar. Het tot nu toe voor jou onzichtbare wezentje dat de voorbije maanden reeds je leven beheerste en dat ook van plan is de rest van je leven. ‘Het’ is een dochtertje. Een echt dochtertje! Met alles erop en eraan en ze is de mooiste, wat had je gedacht.

Lieve L, welkom

en doe alsof je thuis bent.

Frederic, je papa