Luisteren naar De Vos Reinaert
Dankzij de vrolijkerds van Het Geluidshuis kreeg ik vorig weekend de kans om naar de voorstelling te gaan van het nieuwe luisterverhaal ‘De Vos Reinaert’. Ik nam B en M mee, 10 en 8 jaar en, volgens mij, het ideale doelpubliek.
We werden vriendelijk onthaald in Het Paleis, in Antwerpen. Er was de mogelijkheid om de kinderen te laten schminken en een vossenkapsel te laten aanmeten. Jammer genoeg was die optie een beetje slachtoffer van het eigen succes. De wachtrij was wel heel erg lang. Een volgende keer dan maar. De optie dat ik hen zou schminken werd niet echt enthousiast onthaald. Hen mij daarentegen…
Op het voorziene uur begon de voorstelling. Held Dempsey presenteerde. En dat deed hij heel erg goed. Met humor de zaal bespelen, reageren op spontane kinderreacties, leuk om zien. B en M zaten naast me te blinken en vol spanning te wachten. Nadat alle medewerkers ten tonele waren verschenen en een terechte bedankt hadden gekregen, was het luistermoment gekomen. Comfortabel zitten, oren open, het boekje erbij…. Laat die vos en al zijn sluwe streken maar komen.
79 minuten. Zolang bleven ze zitten en luisteren. Geboeid. Lachend. Stil meezingend met opnieuw superleuke liedjes. Zelfs Slang Van Samang deed een vocale duit in het zakje. Over het verhaal zelf ga ik niet te veel vertellen. Ik wil jullie het plezier niet ontnemen. Dat Het Geluidshuis er weer in geslaagd is om zulk een oud verhaal helemaal te laten passen in de tegenwoordige tijd is, wat mij betreft, misschien wel hun grootste prestatie. Het bewijst hoezeer sommige verhalen echt tijdloos zijn.
Een andere grote plus is, zoals steeds, de humor op verschillende niveaus. Zo nu en dan keken M en B verbaasd naar vader. Wat zit die man nu weer te lachen? Die mopjes, die duidelijk meer op de grote mensen gericht zijn, die maken voor mij het verschil.
Conclusie. Ja, het was op uitnodiging. Dus in die zin kunt u twijfelen aan mijn objectiviteit. Maar ook zonder dat, kan ik met de hand op het hart zeggen: alweer een sterk staaltje, dat verhaal. Luisterverhaal 14 is top en wederom een succes.
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
