De ‘roze-wolk-of-donderwolk-controverse’
Begin deze week haalde An Lemmens de negativiteit rond kinderen hebben aan naar aanleiding van een survivalgids voor jonge ouders. (zie artikel) Een terecht punt volgens seksuoloog, vader én Vaderklapper Alexander. Dus kroop hij even in zijn pen.
Mijn 2cent over de ‘roze-wolk-of-donderwolk-controverse’. Drie punten die volgens mij weinig aanbod komen in de discussie, maar wel belangrijk zijn.
Ten eerste. Als het over kinderen gaat, lijkt het de laatste jaren wel alsof je moet kiezen uit twee absolute waarheden. Ofwel ‘kinderen maken je heel erg gelukkig’. Ofwel ‘kinderen maken je heel erg ongelukkig’. Hoe ik zo’n keuze zou moeten maken begrijp ik niet, want mijn persoonlijke ervaring is dat de twee waar zijn, tegelijkertijd. Vader zijn maakt me tegelijk heel gelukkig en ook heel ongelukkig. En dat is niet zo raar.
‘Ongelukkig zijn’ en ‘gelukkig zijn’ zijn geen twee toestanden die elkaar uitsluiten, het zijn zelfs geen communicerende vaten. Dat weten we ook uit psychologisch onderzoek. Je kan perfect, tegelijk heel gelukkig zijn en heel ongelukkig. Met je kinderen, of met iets anders.
En je kan ook tegelijk weinig ongelukkig zijn, en weinig gelukkig. Dat laatste was mijn eigen situatie voor ik kinderen had: ik was niet bepaald ongelukkig, maar ik was ook niet bepaald gelukkig. Kinderen hebben mijn leven intenser gemaakt. En daar ben ik ze dankbaar voor, ook wanneer het niet makkelijk is.
“Kinderen hebben mijn leven intenser gemaakt. En daar ben ik ze dankbaar voor, ook wanneer het niet makkelijk is.”
Ten tweede: heel die polarisatie rond (on)gelukkig zijn is gewoon niet relevant. De ‘functie’ van kinderen is niet om iemand gelukkig te maken. Kinderen hebben geen functie. Het zijn mensen, met een eigen waarde als persoon. Het zijn geen objecten die iets moeten ‘doen’.
‘Gaan kinderen mij gelukkig maken?’ is wat mij betreft dan ook de verkeerde vraag, toch zeker als het de enige vraag is. Een betere vraag is ‘Vind ik het waardevol om kinderen te hebben, ze op te voeden, ervoor te zorgen… Ga ik dat vervullend vinden, ook als het moeilijk is? Of misschien juist omdat het vaak moeilijk is?’
“Een betere vraag is ‘Vind ik het waardevol om kinderen te hebben, ze op te voeden, ervoor te zorgen… ”
Ten derde. Praten over de problemen die je ervaart als ouder is voor mij absoluut ok. Ouderschap of (erger nog) kinderen demoniseren, is dat niet. En dat laatste zie ik wel meer en meer gebeuren. Wanneer iemand mij vertelt over de angst, het verdriet, de pijn of de frustratie die ouderschap meebrengt, dan wil daar zeker naar luisteren.
Wie daarentegen kinderen overlaadt met alle zonden van Israël is bij mij aan het verkeerde adres. Ik word kwaad als mensen verkondigen dat kinderen je per definitie ongelukkig maken, dat ze fataal zijn voor je seksleven, je relatie, je carrière, de planeet, de maatschappij….
Ik word kwaad als mensen scheldwoorden gebruiken voor kinderen, die ze niet zouden durven gebruiken voor volwassenen of ouderen: fuckers, monsters, klootzakjes, ellendelingen...
En ik ben het tenslotte ook beu om als vader allerlei labels opgeplakt te krijgen, omdat ik kinderen heb: dom, kuddedier, burgerlijk, egoïstisch…
Beweren dat mensen op de één of andere manier meer waard zouden zijn, omdat ze kinderen hebben is verkeerd. Maar beweren dat mensen minder waard zouden zijn, omdat ze er wel hebben, is even verkeerd.
Dus, beste medemens, met of zonder kinderen, vader of moeder, laat die roze wolk vs donderwolkdiscussie toch varen. Het is ok om het af en toe moeilijk te hebben. Het is ok om blij te zijn.. Wees gewoon de mens en ouder die je wil zijn, en indien kinderen, hou van ze, geef ze warmte, bied ze troost en beleef ze intens.
Vadergroet
Alexander
Alexander Witpas is vader van drie zoontjes L*, A (9) en M (4). Hij heeft een praktijk als seksuoloog in Antwerpen en werkt bij de Vlaamse Gemeenschap rond preventieve gezondheidzorg. In de toekomst zou hij graag wat meer slapen.
