De illusie van het stadstuinieren

Ah de zon, de lente, de bloempjes…

Al bijna een jaar woon ik hier nu en ik zat misschien al drie keer op mijn terras. Een vierkante meter groot is het. Meer niet. Iets kleiner dan die hectare in het vorige huis, maar kijk: wie het kleine niet eert, is het grote. Je kent het wel. En ik moet geen gras afrijden en van die dingen. Maar het voetballen in het gras, schommelen of fietsen op de oprit, dat doen we nu wat verder op een parking aan de overkant.

Deze middag scheen de zon zo mooi op mijn terras en dacht ik bij mezelf: “Kom op, pak dat terras vast. Maak het gezellig. Geef die bloembakken de bloempjes die ze verdienen.”

En we doen het samen met de kinderen. Dat was het plan. Want geef nu toe, samen met die kleuter en dat kind, dat komt helemaal goed. Samen wat verplanten, nieuwe aarde, bloempjes erbij. Gezellig terrasje in het stad, ik zie de instagramable content al voor mijn ogen schitteren.

Topidee.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ik naar de Hema (geen reclame).

Handschoentjes voor de kinderen gekocht. Schattig. Schopjes gekocht. Schattig. Een thermometer en wat lampionnetjes. Ideaal.

En dan naar de Aveve (geen reclame). Ik koop er potgrond, verschillende plantjes en zo’n grote zak om de aarde in te doen. Kan niet mislopen.

Bon, kinderen van de opvang halen, nog even langs de winkel en een meeting. Om 18u45 zijn we thuis. De kinderen zijn enthousiast over mijn plan. Goed begonnen, half gewonnen. Toch rap nog even iets eten op het terras. Anders wordt het wel heel laat. Ok, flink gegeten. Dit gaat goed.

Kind 1 trekt de handschoenen aan. We beginnen met het leeghalen van die bakken. Precies toch wel wat hard, die droge aarde. Aarde op de grond. Aarde naast die zak. Aarde op haar nieuwe schoenen. K*t. En dat die bouwvakkers bij het verbouwen van mijn dak het terras vol stof en steengruis hebben achtergelaten helpt ook al niet. Kind 2 heeft ondertussen pijn aan zijn vinger en wil een pleister. Allez dan, ik kleef die pleister, maar blijkbaar is het de verkeerde pleister. Drama.

Echt drama.

Kind 1 haalt er water bij. Ik scheur de zak met potaarde open. Te ver open. Een deel op het terras. Kind 1 morst met het water. Modder op het terras. Ondertussen zit kind 2 in de overtreffende trap van drama. Dolle pret hier.

Kind 2 komt toch helpen. Een knuffel doet wonderen. Wil ook met water spelen. Zijn zus helpt hem. Ze morsen. Uiteraard.

Het terrasje wordt stilaan omgetoverd in een klein slagveld.

19u30. Ga maar even kijken. Raad ik ze aan.

Met vuile schoenen naar binnen.

K*t.

Haastig werk ik de bakken af. Veeg ik de rommel bijeen en doe het in die zak. (Wel een goed idee, die zak. Dat dan weer wel.)

Stadstuinieren. Wat een idee.

De lampionnetjes moeten blijkbaar nog in elkaar gestoken worden. Ook dat nog. De jongste gaat zijn bed in. De oudste doet haar huiswerk. Ik werk de lampionnetjes af, als ze in bed zit, , veeg het huis, hang de lampionnetjes op en laat ze even nog komen kijken.

“Het ziet er mooi uit, papa.”

Stadstuinieren. Toch een goed idee.