Discriminatie bij het opnemen van ouderschapsverlof, really?
We zijn 2018. 2019 nadert zelfs met rasse schreden. De hoogste tijd voor werkgevers én overheid om zich aan te passen aan de sterk veranderde maatschappij.
Concreet willen het hier hebben over discriminatie op de werkvloer voor vaders die ouderschapsverlof willen opnemen. Een hele mond vol en ja, het woord discriminatie gebruiken hedentendage kan al eens voor discussie zorgen.
Wanneer je echter als man en als vader, kortweg geweigerd wordt om ouderschapsverlof op te nemen omdat je zogezegd geen ambities hebt, omdat jouw vrouw het maar moet oplossen etc, dan heet dat discriminatie.
De getuigenissen van vaders vandaag in de krant De Standaard spreken boekdelen.
Reacties zoals:
Vroeger werd dat opgelost: “mijn vrouw bleef thuis.” (Vader Tom in een interview met De Standaard, video - De Standaard)
Het kon er precies niet in dat een man er vrijwillig voor kiest om voor zijn kinderen te zorgen. Ze vreesden dat ik niet gemotiveerd was, en gewoon wat uren wilde komen kloppen.’ (Frederic in De Standaard)
Ook Vaderklappers Roel en Stijn kregen er mee te maken.
“Ik “was” de gemeentelijke jeugddienst. Ik. Want een eenmansdienst. Een eenmansdienst vol goesting, ambitie,... maar met een man die papa geworden was.
Een man die eventueel wel ouderschapsverlof wou opnemen.Het leek me makkelijkst om dat in een 4/5-stelsel op te nemen. Een dag per week thuis zijn met mijn kleine meid. Dat ik voor dat ene vijfde niet vervangen zou worden, was zeer snel duidelijk. Dat er ondertussen evenveel van mij verwacht zou blijven worden, ook.
En toen kwam de onverwachte vraag die het gesprek helemaal verlamde:”en vertel me eens waarom ik je na meer dan een jaar ouderschapsverlof, waarin je je werk van je fulltime nu dus in 4/5 zal kunnen doen hebben, weer een voltijdse job zou geven...”Ik stond met mijn mond vol tanden, was daar niet op voorbereid en stond niet sterk genoeg in mijn jonge papaschoenen.Het ouderschapsverlof heb ik daar dus niet opgenomen. En het is er ook nooit meer ter sprake gekomen. ”
“Ik was 31 toen ik een burnout kreeg. Ik werkte hard en omdat ons eerste kind eraan kwam, had ik ook thuis veel te doen. Het was erg moeilijk om een goeie balans te vinden. Ik ben vier maanden thuis geweest. Toen ik terug ging werken, heb ik ervoor bedankt om mijn oude job terug op te nemen. Ik heb ook meteen gevraagd om mijn vaderschapsverlof, waarop ik nog recht had, plus twee weken vakantie op te nemen. Dat lag moeilijk, en ik besloot om niet te blijven.’
‘Ik vond snel een nieuwe job, opnieuw in de IT. Daar heb ik anderhalf jaar gewerkt en toen vroeg ik om viervijfde te mogen werken. Dat aanvaardde men, maar nadien evalueerde de werkgever of ik dat privé wel nodig had. Dat vond ik vreemd. Ik solliciteerde intern om in een ander team te komen, wat door mijn chef geweigerd werd. Ik vroeg vier weken ouderschapsverlof aan, wat dezelfde man ook weigerde. Ik heb mijn conclusies getrokken en ben vertrokken.’
‘Werk vinden in IT is niet moeilijk. Ik krijg wekelijks aanbiedingen uit Brussel. Maar ik wil nooit meer dagelijks uren in de auto zitten en dat geldt voor veel van mijn vrienden. Ik heb ervoor gekozen om dicht bij huis te werken. Met de fiets ben ik er in 20 minuten en ik mag zelf bepalen wanneer ik begin en wanneer ik naar huis vertrek. Mijn vrouw werkt in de zorgsector, het is voor ons dus belangrijk dat ik de vrijheid heb om onze zoon af te zetten of op te halen. Ik heb intussen ouderschapsverlof gevraagd, in een statuut van viervijfde. Ze hebben gezegd dat ze dat zouden bekijken als ik er een jaar gewerkt heb. Ze staan er open voor.’ ”
Als ik dat lees, denk ik: “mannekes, met wat zijn we bezig.” Ons werk is belangrijk. Zeer belangrijk. Je moet het graag doen, want je spendeert er veel tijd aan. Het zorgt voor een inkomen, wat essentieel om te overleven. MAAR … het is niet alles.
Volgens onderzoeken van o.a. De Gezinsbond willen 3/4 vaders meer tijd besteden aan hun gezin. Het aantal aanvragen voor ouderschapsverlof door vaders ligt 5 maal hoger dan 2004. En de cijfers stijgen verder…
Veel onderzoeken tonen aan dat een samenleving waarin mannen en vrouwen op gelijke voet werken, verdienen en samenleven, op veel vlakken bloeit. Denk maar aan de Scandinavische landen (zie interview met een Zweedse vader), waar vaders én moeders veel meer ouderschapsverlof hebben.
Ook wij horen meer en meer vaders die tijd willen maken.
Punt één. In eerste instantie nemen ze de tien dagen vaderschapsverlof op. En beste overheid, even serieus: 10 dagen. Really? Ja, in Nederland en Duitsland is het voor één keer slechter, dus laten we die niet als voorbeeld nemen. Maar 10 dagen, komaan jongens. We willen er graag zijn. We willen onze partners helpen. Ondersteunen. Voeden. Bijstaan. Geef zij die dat willen, dan ook de kans en verhoog die 10 dagen. U hebt alvast mijn stem.
“Drie jaar geleden beviel ik van ons eerste kind en bleef mijn man anderhalve maand thuis. Van dat eenzame isolement was geen sprake. De gebroken nachten konden we delen. De chaotische dagen ook. Tussen twee borstvoedingsbeurten door, vond ik warempel de tijd om zelf te eten, omdat mijn man intussen onze dochter in zijn armen sloot. Liefde te over. Slaap te kort. Met vallen en opstaan vonden we ons nieuw evenwicht. Samen. Omdat die periode zo’n mijlpaal in ons leven was, dat mijn man ze niet wilde missen. En om exact die reden kon ik mijn man niet missen.”
Punt twee. Dat ouderschapsverlof. Beste werkgever, geef zij die dat willen toch de kans. Niet iedereen kan blijkbaar terugvallen op een topwerkgever zoals die van mij én die van een andere Pieter, die er wel mee akkoord gingen dat we langer thuis bleven en/of 4/5 gingen werken. (Lees: 7 weken papaverlof) Vuistje voor die werkgevers.
Punt drie. Er zijn veel vaders die wel willen, maar wegens financiële issues dit niet kunnen of mogen. Beste overheid, is dat ook niets voor jullie? Om ook zij die niet tot de - laten we het maar omschrijven als - de witte middenklasse behoren, de kans te bieden om hun rol als vader én ouder op te nemen? We zijn 2018 en bijna 2019, remember….
Punt vier. Nu zijn er misschien KMO’s, die zeggen dat dit allemaal niet zo evident is. Personeel thuislaten. Misschien wel, misschien niet. Dat is niet mijn materie, dus zwijg ik maar. Mijn logisch verstand denkt enkel, dat veel van die vaders wel extra gemotiveerder zullen zijn op andere dagen. Ik spreek uit ervaring.
Dit stuk wordt ondertussen ook al een hele boterham, maar ik denk dat het Vaderklappunt duidelijk mag zijn. Discrimineren omdat je als vader tijd wil maken voor je kinderen, dat is de reinste onzin. Dat zou, anno 2018, niet meer mogen plaatsvinden.
It’s time for a change, me dunkt. Die change is er - afgaande op de cijfers - stilaan aan het komen bij de vaders zelf. Nu de rest nog.
Ik dank u.
P.
De volledige artikels lees je hieronder:
Vaderklap founding vader Pieter is de trotse vader van M1 en M2.
Chef, eigenaar en evenementorganisator Coeur De Boef
