Dag vader
Ik lees graag. Ik lees niet vaak genoeg, maar wel graag. En zo nu en dan waait er een boek voorbij dat diezelfde dag nog uit moet. En zo een boek stak vorige week in mijn brievenbus. Omdat wij Vaderklap zijn, krijgen we al eens iets toegestuurd. Zo nu en dan heeft dat van die voordelen.
Het boek in kwestie is ‘Dag vader’ van Sam De Graeve. Het kreeg al heel wat aandacht in de pers, de korte inhoud kan u vinden online, dus al die info bespaar ik u. Maar wat ik wel even wil delen… Wat een boek!
Nee, waarschijnlijk niet het meest revolutionaire literatuurwerkstuk ooit, maar wel… herkenbaar, heerlijk vlot leesbaar, meeslepend, inspirerend.
Ik heb een vaag vermoeden dat de auteur en ik van een gelijkaardige leeftijd zijn. Van de leeftijd dat een Discman nog hip was, Johnny’s en Marina’s nog overal te spotten waren en Camino’s de shit waren. Als ik lees over de scholen, de avonturen, de reizen… lijkt het net of het gaat over mij.
Ook het contact met zijn vader, de vragen over beslissingen, de verhoudingen binnen het gezin… ja, dat kon net zo goed in mijn ouderlijk huis geweest zijn. En ik herken dan ook het gevoel van de auteur.
Het is ook inspirerend, want welke zoon denkt er niet af en toe aan om eens een gesprek te starten met zijn vader? Maar ja, hoe gaat die dan reageren? Wij praten eigenlijk niet vaak over echte dingen. Misschien moet ik eens een brief schrijven? En als dan de situatie plots verandert en we worden geconfronteerd met de eindigheid… Dan schieten we in actie. Misschien kunnen we hieruit leren dat we daar niet noodzakelijk op moeten wachten?
Heerlijk vlot leesbaar, dat zei ik ook. De ongeveer 150 bladzijden lees je makkelijk op twee uur weg. het boek pakt je mee, de eenvoudige maar juiste verwoording houdt je vast en leidt je met zachte hand doorheen het verhaal, door de brief.
Ik kan nu alleen maar hopen dat ook u het boek ter hand neemt en uzelf twee heerlijke leesuren cadeau doet!
Ja, we kregen het gratis opgestuurd, maar nee, dat beïnvloedt mijn mening niet. Voor wie daaraan moest twijfelen.
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.