Koningswens
Op 21 oktober 2020 werd onze zoon E geboren. Om klokslag 9 uur in de ochtend stond de koffie op het ontbijt-plateau al een uur af te koelen in dezelfde verloskamer waar goed twee jaar eerder ook onze dochter M werd geboren. Beide bevallingen verschillend als de dag en de nacht, maar allebei even memorabel. En met al de gedachten die op dat moment door je hoofd flitsen, zou je bibliotheken kunnen vullen.
“Is dit dan die koningswens?” was zo’n flits die me te binnen schoot. Het is wiki-officieel dat de term koningswens ons herinnert aan een tijd van strategisch uithuwelijken om vermogens en bezittingen in de familie te houden en om rijkdommen binnen te halen. Zo is er maar weinig schattigs aan de koningswens.
Natuurlijk is het wel koddig om een mini-versie van mijn vrouw en mezelf te zien rondspringen. En ongetwijfeld zal het over 13 jaar met momenten even schattig zijn als E en M elkaar op puberale wijze de loef afsteken. Al zijn spanningen tussen pubers zeker niet zozeer genderbepaald. Bewijs daarvan zijn de vele confrontaties met mijn broer tijdens onze kindertijd.
Net als M en E, waren mijn broer en ik ook met twee. Ik beeld me in dat een derde of vierde kind in dergelijke situaties de lont uit het kruidvat zou kunnen halen, en dat je dan als ouder niet altijd zelf tussen de vechtende kemphanen moet springen maar gewoon efkes rustig verder van je koffietje kan slurpen. Tenzij de reddende engelen met hun tussenkomsten net extra kolen op het vuur gooien. Benieuwd wat Vaderklapper Wim en andere kroostrijke vaders hierover te vertellen hebben.
Ooit koesterde ik nog de ambitie om een imperium uit te bouwen met nog wat meer koningskinderen vergezeld door twee sierlijke Weimaraners. Wist ik veel hoe immens de stap van één naar twee kinderen kan zijn. Dus met de ervaring van de voorbije weken met twee pientere patatjes, de revaliderende mama, telewerk en verminderde zelfzorg, is die ambitie momenteel op de helling komen staan. Maar zeg nooit nooit, Weimaraners kunnen naar’t schijnt goed met pubers overweg.
Bart is vader van dochter M (‘18) en zoon E (‘20) en getrouwd met A. Hij heeft een fascinatie voor vrijwilligerswerk en heeft een zwak voor graphic novels en chocolade. Hij schrijft voor Vaderklap over waar hij met volle teugen van geniet of keihard tegenaan loopt in zijn rol als vader.