De afspeellijst

Het is 2 september 2020, iets na middernacht. Ik kan niet slapen. Ik zou het eigenlijk al lang moeten doen want een te kort aan slaap is nefast voor het ochtendhumeur van een vader van een driekoppig leger. Toch knip ik het nachtlampje aan en begin te schrijven. Ik had me nochtans voorgenomen het niet te doen, maar doe het om een of andere reden toch. Om te inspireren of gewoon in de hoop hierna eindelijk in slaap te kunnen vallen. En aldus pen ik het relaas neer van een bewogen dag.

1 september, 6u ‘s morgens. Straks zullen 3 enthousiaste jongelingen de trap af denderen, hun ontbijt binnenschrokken, de haren in de plooi leggen (ja, dat wordt op zekere jonge leeftijd al belangrijk) en zich met voorzichtig enthousiasme op het nieuwe schooljaar storten. Althans, dat denk ik toch.

Ik sta op en kleed me aan. Voor het zoveelste jaar op rij ben ik er niet bij. Ook niet nu de jongste voor het eerst naar school gaat. De laatste eerste keer binnen dit gezin. Slik.

Op het moment dat de jongste voor het eerst zijn boekentas in het rek zet, zijn pantoffels aantrekt en schuchter en behoedzaam de klas binnensluipt, zit ik alweer in vergadering. Bij dit besef trekt een eerste radertje in de mallemolen der gedachten zich op gang, maar ik zal luisteren naar wat me te doen staat.

Ik schil wat fruit, schrok mijn gezonde kom muesli naar binnen (druk druk druk) en trek de deur, voor het eerst na een lange periode van ouderschapsverlof, stilletjes achter mij dicht. “Alles terug zoals het was” denk ik bij mezelf en start de auto.

“De boys ontwaken, maar ik ben al weg.”

De boys ontwaken, maar ik ben al weg. Met de opkomende zon in de rug en met overpeinzende gedachten. Het gevoel iets nieuws en iets anders te willen doen is er wel al langer maar wordt telkens na een periode van verlof nog versterkt. Om vervolgens, na het eerste moeilijke uur, gewoon de draad weer op te pikken. Zo gaat dat met mij.

Om over dat moeilijke moment heen te raken maakte mijn vrouw en oudste zoon voor de gelegenheid een playlist aan. Voor onderweg. Het feit dat “Should I stay or should I go” van the clash uit de boxen schalt helpt me voor geen meter. Een tweede radertje schiet in gang.

Ik kom aan op bureau, parkeer de wagen keurig binnen de lijnen, wens de mensen die ik tegenkom een goedemorgen en stap het kantoor binnen. Zoals gezegd luister ik naar wat me, na mijn lange afwezigheid, te doen staat. Ik zet mijn twijfels opzij. Denk aan de rekeningen die straks moeten betaald worden en concentreer me verder op het gesprek.

De jongens stallen de fietsen in de fietsenberging en zoeken hun vrienden op die ze zo lang moeten missen hebben. Een mooi en hartelijk weerzien. Ook de jongste lijkt zich hier te zullen gaan amuseren. Een nieuw tijdperk met zoveel mogelijkheden breekt voor hem aan. Zou ik dan toch een tikkeltje jaloers zijn?

Ik luister verder en schuif mijn stoel wat achteruit. Op dat moment zetten echter ongecontroleerd alle mogelijke radertjes in mijn hoofd een vreemd en onomkeerbaar proces in gang. Mijn gevoel neemt het over van het verstand. Toch voelt het niet alsof ik de controle verlies over mezelf. Alle overpeinzingen van de laatste uren,dagen, maanden en jaren passeren in een fractie van een seconde de revue en maken het praktische verstand monddood. Ik geef, op gevoel, mijn ontslag. BAM. Op de eerste schooldag.  

“Ik geef, op gevoel, mijn ontslag. ”

Ik schrik even van mezelf maar wat volgt is een open en eerlijk gesprek met respect en appreciatie aan beide kanten. “Veel geluk in de toekomst”. 12 jaar dienst zit erop. “Wat ga je nu doen?”. De vraag brengt de radertjes tot stilstand. “Ik weet het nog niet”...

Ik haal de auto vantussen de lijnen en rijd met permissie weg. In onderling overleg heet zoiets. Ik krijg enkele dagen ruimte om aan mijn nabije toekomst te werken. Een mooi gebaar.

Het besef van mijn beslissing komt nu stilaan bovendrijven. De conversatie tussen het engeltje en het duiveltje in mijn hoofd wordt luider en luider. “welke domme kloot, die drie kinderen te onderhouden heeft, zegt nu zijn job op als hij nog geen ander werk heeft?”. Ik dus... “is het volgen van een al lang aanwezig gevoel dan zo dom?” “Domme kloot - juiste gevoelskeuze - domme kloot - juiste gevoelskeuze - in coronatijden, domme kloot.”

En zo gaat het nog een tijdje door in mijn hoofd. De praktische gevolgen van mijn beslissing passeren nu de revue. De afspeellijst kiest voor “free fallin” van Tom Petty. Wat is het volgende? De dodenmars? Wat wil mijn vrouw mij eigenlijk zeggen?

Weg firmawagen, GSM, laptop en noem maar op. Na de praktische overwegingen volgt nogmaals het hele rijtje over de mijzelf opgelegde druk dat het maatschappelijk verantwoord is een job te hebben en die te houden zonder de zekerheid op te geven.

Had ik dan toch voor de zekerheid moeten blijven kiezen? Stort ik mij samen met mijn vrouw nu niet in vrije val? Ik voel me zowaar schuldig ten opzichte van de kinderen terwijl ik net het tegenovergestelde wil bereiken. Daar had ik dan misschien vroeger aan moeten denken.

Het duurt even om dit te plaatsen maar dan begint het stilaan van mij af te glijden. “Een keuze vanuit het gevoel zal leiden tot iets moois”. Het zou op de kalender van bond zonder naam kunnen staan, maar het komt wel degelijk uit mijn koker. Ik sta open voor alles. Zou dit nu beginnen aanvoelen als de bevrijding?

Ik zet me langs de kant van de weg en bel het thuisfront. Dit scenario hadden we uiteraard wel al doorgesproken, maar niemand wist - ook ik niet - wanneer het zich zo voordoen. Nu dus, op de eerste schooldag. Misschien had ik dan toch eerst werk moeten maken van een plan B?

“ Misschien had ik dan toch eerst werk moeten maken van een plan B? ”

Er klinkt echter een “proficiat” aan de andere kant van de lijn. Er is geen twijfel, maar een vastberaden blik vooruit. Ik ben nu doordrongen van het besef om eens een andere horizon te verkennen en te zien wat er de komende tijd op mij af komt. De afspeellijst opteert nu voor “the best is yet to come” van Novastar. Of die lijst kan mijn gedachten lezen of mijn vrouw en zoon zijn visionairs.

Op school is het tijd voor de speeltijd. De jongste moet getroost worden, mist zijn broers, krijgt een deugddoende knuffel, en gaat vervolgens opgelucht terug naar het klasje. Ook hij probeert nu, net als ik, een nieuwe weg in te slaan. Zo te zien gaat het bij hem ook met vallen. Maar ook altijd weer met opstaan. Zijn hoofd zal vanavond wellicht ook vol indrukken zitten. Ik zal hem zeggen dat bijna altijd alles goed komt.

Ik ben nu thuis maar ben benieuwd wat mijn vrouw verder in petto had. Ik wacht met uitstappen en scroll door de andere nummers. Ik bots op “wide open Road van the triffids”, “Let it be”, “Gelukkig zijn” van Raymond maar ook Sex on fire” van Kings of Leon?! Straks toch eens navragen wie dat laatste toegevoegd heeft.

Ik sluit het portier, geef mijn vrouw een knuffel, neem de mountainbike om even te bekomen en zal daarna wel werk maken van de toekomst.

In mijn hoofd neurie ik “you can go your own way”. Wat kunnen die subtiele hints toch schoon zijn. En morgen ben ik dan toch maar mooi aanwezig op de allereerste tweede schooldag ooit.

PS: ik ben vanaf heden dus te contacteren voor al jullie grote en kleine bouwplannen