1 jaar op wereldreis met kinderen: deel 4
Jan vertrok een paar maanden geleden op reis. Niet zomaar op reis. Wel voor 1 jaar. Alles achterlaten om met het gezin een jaar lang door Zuid-Amerika te trekken.
Dat is pas een inspirerende uitdaging. Hier op Vaderklap deelt hij regelmatig zijn ervaringen. Een meer frequente update lees je op hun blog (link). Het woord is aan Jan.
It’s beginning to look a lot like christmas...
Hoewel het dit jaar eerder aan de veelheid van versiering ligt dan aan het weer. Terwijl ik dit schrijf is het namelijk een aangename 25°C, volle zon en het geruis van de oceaan op de achtergrond. Dat kan slechter.
We ruilden met pijn in het hart Peru in voor Ecuador en trekken ondertussen al een dikke 6 weken door een land dat schijnbaar alle soorten klimaat weet te combineren op 280.000 km².
Naast de waanzinnige natuur, oceaan en vulkanen, is dit ook het land waar twee van mijn grootste wetenschapshelden een aha-erlebing hadden die niet enkel hun, maar de hele wereld op z’n kop zette: Humboldt op de Chimborazo-vulkaan en Darwin op de Galapagos eilanden.
Dus met veel goesting, nieuwsgierigheid en een nerd-vader vol wetenschapsverhalen en -avonturen om zijn kinderen mee te vervelen tijdens de busritten en boottochtjes, verkenden we Ecuador.
Bucket-list: de Galapagos eilanden
Onze eerste stop was er meteen eentje die op veel bucket lijstjes terug te vinden is: de Galapagos eilanden.
Het toeval wil dat we met ons gezin redelijk gek zijn op schildpadden. We hebben thuis een kleine Griekse landschildpad rondlopen (Tuur voor de vrienden), dus Seppe en Mirte keken er naar uit om de familie van Tuur te ontmoeten en elke schildpad die we tegenkwamen de groeten te doen.
Al vanaf de aankomst op de eilanden zagen we vanuit de taxi gigantische landschildpadden rustig de straat oversteken. Daarnaast bleken de bankjes in de haven vooral bedoeld voor de zeeleeuwen en legden de zeeleguanen zich overal waar ze zon konden vangen (het liefst op het voetpad).
“Toen Seppe een zeeleeuw niet had zien liggen, maakte die met veel geluid kenbaar dat dit zijn bank was. We hebben toch een dag of 3 nodig gehad om hem weer vlot langs de zeeleeuwen te krijgen.”
Veel toeristen met kinderen zie je niet op de Galapagos, omdat de meeste uitstappen naast een boottocht ook een snorkel-moment in zich hebben. Zeker met kleuters geen evidentie. En hoewel we wel een keer vanaf een boot met ons vieren in het water gingen zwemmen én zelfs een waterschildpad zagen zwemmen, bieden deze eilanden zoveel meer dan enkel de onderwaterpracht.
Op de eilanden vonden we fietsen (met fietsstoeltjes en helmen!) om te huren en konden we zo op ons eigen tempo van de ene naar de andere plek geraken. Vooral de bezoekjes aan de schildpadden-kweekcentra, waar men de oude populatie van de landschildpadden weer probeert te herstellen waren de moeite.
Seppe en Mirte konden er tussen de reuze landschildpadden rondwandelen en zelfs zelf een schild van een overleden schildpad passen (leukste moment van de uitstap voor Mirte). In het Darwin center leerden we dan weer over hoe de verschillende dieren op de kleine eilandengroep Darwin inspireerden voor zijn evolutietheorie.
Grootouders op bezoek
Een jaar rondreizen met kinderen, dat betekent ook een jaar de grootouders missen. Gelukkig kwamen opa en oma (mijn ouders) vorige maand twee weken met ons mee rondtrekken. Dat bezoek werd stevig voorbereid met welkomsttekeningen, liedjes die geoefend moesten worden, een planning waarvan Seppe alle details op voorhand moest weten, en de belangrijke vraag of oma en opa in België een brief wilde afgeven aan de Sint.
Beide kleuters waren ongerust omdat de goedheilig man niet wist dat ze niet in Gent waren. Via een briefje moesten ze dus even veilig stellen dat hij z’n cadeaus met de kerstman meegaf, die komt namelijk wel tot in Zuid-Amerika. Twee weken 1-op-1 aandacht van oma en opa, dat betekende veel Lego-bouwsels, lange verhalen verzinnen tijdens de busritten (afgewisseld met om de beurt een liedje zingen), zoveel mogelijk vertellen (Seppe ontpopte zich in de Inca-ruïnes tot een volleerde gids), en ook erg uitgeputte kindjes.
Daarom deden we de eerste drie dagen nadat oma en opa vertrokken waren helemaal niets, en zijn we daarna langzaamaan weer op ons ritme gekomen. Ecuador is een land van vulkanen, en dat zullen we geweten hebben. Zo beklommen we de Cotopaxi-vulkaan tot aan het basecamp 4.860m boven zeeniveau vanwaar je verder naar de top kan klimmen (dat was net iets te moeilijk met kinderen op de nek), en trokken we rond het Quilotoa-kratermeer en de aanpalende bergdorpjes.
En naast vulkanen is er hier ook de oceaan. Met golven veel groter en onvoorspelbaarder dan bij ons is het fijn om in het warme water te gaan, maar toch ook altijd goed opletten dat er niemand kopje onder gaat.
En ondertussen gaat alles dus rustig richting kerstmis. Seppe leerde ondertussen een beetje schrijven en lezen, dus hij nam de taak op zich om zowel zijn als Mirte haar brief voor de kerstman te schrijven (bij gebrek aan sinterklaas dit jaar), en we zijn volop aan het bedenken hoe we een kerstboom kunnen maken uit papier en karton.
Zoals steeds kan je ons volledig reisverhaal mee volgen op: Volg mijn trip 'Een jaartje door Latijns-Amerika'.
Groeten!
Jan
Lees ook:
Jan is de papa van S (5) en M (3), en getrouwd met Anke. Als ontwerper en ondernemer richt Jan zich op verschillende manieren op circulaire economie, sociale innovatie, creativiteit en verwondering.
