Museumtip: Texture, Kortrijk
Een verlengd weekend. Extra dagen, extra tijd, extra aandacht voor ons gezin.
- “Museumke doen?”
- “Daarna ergens iets gaan eten met de gasten?”
- “Check!”
Méér communicatie is soms niet nodig. Terwijl de rest van ’t gezin de voormiddag gebruikte om wat voorbereidend schoolwerk te doen (tjah, 3 ‘studenten’ én een juf in huis), zocht ik wat adresjes voor de namiddag op.
Toegegeven, het was geen evidentie. In Flanders Fields ligt op fietsafstand, maar geen zin in het oorlogsverhaal vandaag. Zélfs niet vanuit een andere invalshoek. Dat we er als Ieperling gratis binnen mogen, trok ons niet over de streep. Staat wel op ons to-do-lijstje. Maar niet vandaag dus.
Nóg bij de kanshebbers geweest: La Piscine in Roubaix, ‘iets’ in Rijsel en de klassiekers in ’t Gentse. Verbeke Foundation staat ook hoog op onze lijst, maar daar willen we eens echt op ’t gemak naartoe.
Tot mijn oog op Kortrijk viel. Voor een bolderkar bij Museum 1302 waren we te laat. Het Begijnhof trok ons niet over de streep. Mijn oog viel op TEXTURE, een museum over de linnen- en vlasnijverheid. Klinkt oubollig, I know.
Maar alleen al de schitterende architectuur van het gebouw wou ik toch eens van dichterbij zien. Dat we daarna ook letterlijk het glas zouden kunnen heffen aan de Leieboorden, was nog een extra troef. Ik groeide als kind op in Menen, grensstad aan de Leie. Het was de rivier die de stad in twee aparte werelden opdeelde. Het was de rivier waar meester Louis ons de werking van de sluizen toonde. Waar we op vrijdagavond met bommetjes onder de brug speelden. Waar we met de fiets over het jaagpad crossten.
De architectuur van TEXTURE ontgoochelde niet. De enthousiaste onthaalmedewerkers ook niet. “En willen jullie ook op zoek naar de code om Staf Stekel te kunnen bevrijden?” Voor D. (7) en O. (10) was dat prima. Onze S. (12) vond dit minder belangrijk dan de Instagramproof-omgeving. Maar wij dus op weg. Op zoek naar ’t geheim van het vlas. Op zoek naar de code om Staf Stekel te bevrijden.
We starten beneden in de grote ontdekkingskamer. Neem dat maar letterlijk. Er valt zoveel te ontdekken dat onze gasten van het ene naar het andere lopen. We laten hen doen, maar zien dat ze snel het overzicht kwijt zijn. Niet echt weten wat het ene met het andere te maken heeft. Een extra woordje uitleg dan maar? De duidelijke en korte uitleg die je als volwassene snel kunt lezen, tovert je in een vingerknip om tot vlasspecialist. En dan zie je hun ogen echt opengaan. “Waw, allemaal van die ene plant? Oink? Zo chique. Kijk papa, kom eens mee!”
De lijnzaadolie wordt geproefd (leve de choco die er naast staat), de wasmachine vol stevige dollars wordt gedraaid, het geluid in de spiegelbox klinkt anders dan in de linnenkamer,… Terwijl zij vooral doen, ben ik aangenaam verrast over de knappe vormgeving. Waar het gaat over een are vlas, staat ook echt een are op de vloer uitgetekend. Subtiel, maar het staat er wel. Het zit in details, en dat maakt het zo fijn.
Na de ontdekkingskamer trekken we verder op zoek naar de cijfers die we nodig hebben om Staf Stekel te bevrijden. De Golden River-verdieping (de Leie kreeg de bijnaam Golden River door de welvaart en rijkdom die het vlas – dat in de rivier geroot werd- met zich meebracht) is leuk opgedeeld in verschillende zones. Het geschiedkundige was voor onze drie codezoekers minder hun ding. De échte verhalen (toffe filmpjes van locals die in hun sappigste West-vlaams over de gouden jaren vertellen) maakten het toch de moeite. En de verwondering die (weeral) in kleine dingen zit.
Het bracht ons zelf tot een filosofisch gesprek over de moeilijke keuze tussen steeds verder industrialiseren en afstand durven nemen van het jachtige gedoe… Maar daar trokken de twee jongsten zich geen fluit van aan. Zij hadden ondertussen de code helemaal ontcijferd. Nog voor we er zelf bij waren, hadden ze Staf Stekel al bevrijd uit zijn kooi.
Tijd voor lokale (gerste)natjes en droogjes dus op het terras met uitzicht op die rivier die achteloos door mijn jeugd kronkelde.
Ergens in mijn achterhoofd hoor ik Johny Turbo weer zingen: “ ’t Zat vroeger vis in de Leie…”
Meer weten:
TEXTURE, MUSEUM OVER LEIE EN VLAS
Noordstraat 28, 8500 Kortrijk
Vaderklapper Stijn bezocht geheel uit vrije wil Texture. Dit artikel is dus 100% objectief. We zijn steeds op zoek naar vaders die tips en ervaringen met ons willen delen. Laat iets weten via dit formulier: https://www.vaderklap.be/gezocht-vaders-met-geweldig-pen
Stijn is een papa van 39 (jaar, welteverstaan). Hij ziet zijn dochters S (bouwjaar 2006) en D (bouwjaar 2011) razendsnel veranderen en herkent zichzelf in de deugnieterij van zijn zoon O (bouwjaar 2008). Deze Westhoekman is constant op zoek naar verbinding en is gek op verhalen, picon en zijn madam. Check ook zijn project Dujamaisvu.
