Op reis met ... paard en huifkar
Zoonlief is 12 jaar en moet een persoonlijk voorwerp meenemen naar school. In het kader van het project ‘identiteit en diversiteit’ staan de kinderen stil bij ieders verhaal. Er moet niet lang nagedacht worden over hét voorwerp en even later verdwijnt de groene fotokader in de boekentas.
De foto brengt me terug naar onze meest fantastische vakantie in de zomer van 2013. Als je denkt aan een safaritocht in Kenia, een cruise op de Nijl of een roadtrip in Amerika, dan moet ik je teleurstellen.
Juli 2013. We trekken met onze kinderen van 6 en 7 jaar naar Malpas in Frankrijk en komen er na een rit van 600 km aan…in een manege. We zullen een week op pad gaan met paard en kar. Het is een idee van mijn vrouw, die dan weer geïnspireerd werd door een collega die zo’n reis al eerder in Nederland maakte.
Op de manege stelt Mélanie ons voor aan Hortense, een slechtziende merrie op pensioen. Onze dochter is meteen gek op het paard, onze zoon kijkt dan weer met een verliefde blik naar Mélanie. In 10 minuten tijd krijgen we een stoomcursus hoeven uitkrabben, borstelen, hoofdstel aanbinden, muggenspray aanbrengen, etc.
Vervolgens nemen we een kijkje in wat onze verblijfplaats voor de komende 7 dagen zal worden. Een kleine en knusse huifkar, met een minimaal comfort. Ik moet toegeven dat het allemaal wat overweldigend is. De verantwoordelijkheid die ik voor Hortense en mijn gezin zal moeten dragen, voelt zwaar aan. Maar ik heb er ook wel heel veel zin in.
We doen nog snel even boodschappen om de eerste dagen door te komen, nemen een voorraad paardenvoer en enkele bidons fris water mee en gaan op pad. Vol spanning en best ook wat zenuwachtig zitten we met vier op een rij op het bankje voor de huifkar. Mijn vrouw met de stafkaart op haar schoot, ik met de teugels in mijn handen, de kinderen met grote ogen tussen ons in.
Wat volgt, zijn 7 intense dagen.
Overdag maken we een tocht van 15 à 20 km. In de loop van de namiddag komen we aan bij onze overnachtingsplaats. We installeren onze huifkar in een afgelegen weide, aan de rand van een bos, naast een kabbelend riviertje of in de tuin van een B&B.
We leven volgens het ritme van de natuur, staan op met het gezang van de vogels en gaan slapen als de duisternis intreedt. Zonder veel overleg, vindt iedereen een taak de bij hem/haar past. De slaapzakken worden ’s ochtends verlucht op de wasdraad die ik gespannen heb tussen de huifkar en een boom, Horstense krijgt haar portie voer en de nodige verzorging, het water wordt aan de kook gebracht voor een heerlijk tasje koffie. Het stokbrood dat we de dag voordien bij de bakker kochten, is niet meer zo krokant maar smaakt elke keer weer heerlijk.
Een hele uitdaging trouwens om boodschappen te doen: ik blijf met paard en kar op de parking of aan de kant van de weg terwijl mijn vrouw snel de winkel binnenloopt. Dit is niet de natuurlijke habitat van Hortense, dus na enkele minuten wordt ze onrustig. Wat afleiden met fris water helpt. Veel verse producten kunnen we niet inslaan, want we hebben geen koelkast.
Er is wel een box met koelelementen waarin we wat melk en beleg kunnen bewaren. Elke avond komt Mélanie naar onze verblijfplaats en brengt nieuw paardenvoer, vers water en nieuwe koelelementen. We vertellen over hoe onze dag verlopen is. Ze geeft ons tips en vooral vertrouwen dat we het goed doen.
Zo’n rit is overigens een vrij technische onderneming. Het hele traject loopt over soms steile wegen. Bij een afdaling duwt de kar heel erg in de rug van Hortense waardoor ze geneigd is om veel te snel te gaan en zich letterlijk te vergalopperen. We moeten dus altijd net voldoende remmen zodat ze het ritme kan volgen.
Bij een steile beklimming mag soms enkel de bestuurder op de wagen blijven zitten om zo weinig mogelijk gewicht mee te torsen. Eén enkele keer schuift Hortense weg bij zo’n beklimming of gaat ze eigenwijs van de weg af. De adrenaline giert door onze lijven, maar we krijgen stilaan vertrouwen dat het altijd wel goed komt.
Hortense wordt tijdens de ritten voortdurend geplaagd door muggen. Ik moet haar ’s ochtends insmeren met een plakkerig en stinkend goedje, dat na een tijd ook letterlijk in mijn kleren kruipt. Maar ook dat went. We zijn al lang tevreden als we op het einde van de dag het stof van ons kunnen afspoelen en ons kunnen opfrissen met koud water dat we in een teiltje gieten.
“We hebben weinig (geen internet, elektriciteit of stromend water) maar hebben tegelijkertijd zo ontzettend veel. ”
We hebben weinig (geen internet, elektriciteit of stromend water) maar hebben tegelijkertijd zo ontzettend veel. We zijn op elkaar aangewezen om de dagtocht te kunnen aanvatten, zitten vaak urenlang naast elkaar te genieten van de natuur en het trage tempo.
Hortense trekt de kar voort aan 5 à 6 km/u zodat de kinderen ook vaak naast of achter de huifkar lopen. Waar dit voor anderen een te beperkend dagprogramma is, betekent het voor ons totale vrijheid. Het voelt als loskomen van ons drukke leven.
Deze reis is een digitale detox, onthaasting en terugkeer naar de essentie. Ons hoofd is leeg, ons hart loopt over.
De volgende jaren maken we nog mooie reizen, maar geen enkele vakantie kan deze ervaring nog overtreffen. We koesteren de herinneringen.
Als mijn zoon de groene fotokader ‘s avonds terug uit zijn boekentas haalt, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en krijg ik een warm gevoel.
Meer weten: http://www.attelages2lacs.fr/
Hans is fiere papa van Kaat (13) en Toon (12) en partner in crime van Liesbeth, zijn vrouw. Hij probeert kinderen warm te maken voor programmeren, technologie, ondernemen en innovatie en organiseert daarom CoderDojo's in zijn gemeente. Verder gaat hij regelmatig geocachen of maakt hij samen met zijn zoon lange wandelingen.
