1 jaar op reis: deel 3
Jan vertrok een paar maanden geleden op reis. Niet zomaar op reis. Wel voor 1 jaar. Alles achterlaten om met het gezin een jaar lang door Zuid-Amerika te trekken.
Dat is pas een inspirerende uitdaging. Hier op Vaderklap deelt hij regelmatig zijn ervaringen. Een meer frequente update lees je op hun blog (link). Het woord is aan Jan.
“Mama, ik denk dat ik nu wel genoeg ruïnes heb gezien.”
Jammer genoeg voor Seppe waren we nog maar 2 weken (van de twee maanden) in Peru, en staat Peru vol ruïnes. Gelukkig veranderde zijn ruïne-aversie snel in fascinatie, en ondertussen kan hij vlot de Wari, Mochi en Inca’s op een tijdslijn plaatsen en verschillende bouwstijlen herkennen.
Het is boeiend om te zien hoe Seppe helemaal op gaat in de ruïnes en zich probeert een beeld te vormen van hoe al die nederzettingen eruit moeten gezien hebben. Ook naar het hele verhaal van kolonialisme kijkt hij helemaal anders van deze kant van de wereld. Waar we in België leren hoe de “held” Christoffel Columbus het onbeschaafde (Latijns-)Amerika ontdekt en hoe er daarna eindelijk beschaving gebracht werd, vraagt onze kleuter van 5 zich terecht af of een land waar al mensen wonen eigenlijk niet al ontdekt is, en bedenkt hij op sommige Inca-paden zelfs valstrikken om de Spanjaarden zeker de Inca-steden niet te laten bereiken (iets met kiezels op het pad leggen en een put ernaast graven zodat ze uitschuiven en daarin vallen.
Een militair strategisch genie zit er nog niet echt in, (iets waar ik op zich niet rouwig voor ben).
We zitten nu in het noorden van Peru, klaar om binnen een week of twee de grens met Ecuador over te steken. Ongeveer een kwart van de reistijd hebben we ook al gehad, maar dat is een statistiek waar ik liever niet te lang bij stilsta. Een jaar is lang, maar we merken ondertussen ook dat we toch moeten selecteren wat we in dat jaar wel en niet kunnen doen als we ook soms ergens een weekje op ons gemak willen blijven. Een jaar blijkt ook maar een jaar te zijn. Keuzestress is een groot woord, ik houd het momenteel nog op luxeprobleem.
Na Bolivië is ook Peru een prachtig land met hooggebergte, hoogvlaktes, oerwoud, kust en nagenoeg elk denkbaar klimaattype daartussen.
Op één van onze stops verbleven we een week in een huis samen met worldschoolers (in thuisonderwijs maar dan op reis). Verassend genoeg waren dit allemaal alleenstaande moeders met hun kinderen. Fascinerend hoe ze allen op een andere manier met het gegeven thuisonderwijs omgingen, en duidelijk niets voor mij. Ik vraag me af of er veel alleenstaande vaders aan worldschooling doen?
Iets anders wat opvalt hier in Peru is dat er nog harder, nadrukkelijker (en met het occasionele vastpakken of aaien) naar beide kinderen, en dan vooral Mirte gekeken wordt. 8 jaar geleden vroegen tienermeisjes in Peru en Bolivië nog giechelend of ik mee op de foto wilde, tegenwoordig willen ze vooral met m’n kinderen op de foto.
Oud worden, het is me wat.
Maar tussen al dat goedbedoeld wijzen, foto’s nemen en dus ook aanraken, zit ook een moeilijke balans tussen vriendelijk zijn, de verwondering van anderen niet per se afblokken, en mijn kinderen (en dus vooral Mirte) duidelijk maken dat als ze niet wil gefotografeerd of geaaid worden, ze dat ook gewoon duidelijk mag maken.
“Ik merk al dat vanaf ze geboren werd, ik bij Mirte veel gevoeliger ben aan haar zo veel mogelijk steunen in het ontwikkelen van een eigen mening en haar eigen vrijheid. ”
Ik merk al dat vanaf ze geboren werd, ik bij Mirte veel gevoeliger ben aan haar zo veel mogelijk steunen in het ontwikkelen van een eigen mening en haar eigen vrijheid. Dat als ze nee zegt dat ik dat moet respecteren. Het helpt er niet bij dat ze veel koppiger is dan haar broer en dus al vaak vertrekt van een duidelijke nee nog voor het plan uitgelegd werd.
Zoals je misschien weet werken rationele argumenten niet altijd bij kleuters, ik heb gehoord dat dat gelukkig fel verbetert in de puberteit. ;)
De korte samenvatting van Peru zou ruïnes afgewisseld met speeltuinen kunnen zijn. In België gaan we eigenlijk niet zo heel vaak naar de speeltuin (en al zeker niet van die overdekte). In Peru ging er geen week voorbij of we gingen bewust op zoek naar speeltuinen. Het moet gezegd dat de speeltuinen hier wel een net iets groter element van avontuur in zich houden, kindveiligheid is niet meteen een prioriteit bij het ontwerp zo blijkt. Maar goed, so far nog geen noemenswaardige accidenten, dus ze krijgen nog steeds het voordeel van de twijfel.
Naast speeltuinen gingen we ook boulderen (op rotsblokken klauteren met een valmat eronder), spelen we erg veel met de Lego (top-speelgoed voor op reis!), wordt er op het strand gezocht naar schelpen en krabben, en moeten we elke avond zowel Seppe als Mirte haar zakken doorzoeken naar nieuwe schatten die onderweg weggestoken werden en dreigen mee de was in te gaan. Vooral Seppe begint ondertussen ook al een aardig mondje Spaans te verstaan.
Voor een uitgebreider verslag van de voorbije weken, wat we zagen en waar we overal naartoe gaan kan je nog steeds terecht op onze blog (https://www.polarsteps.com/jasm/378088-een-jaartje-door-latijns-amerika), vragen mag je steeds hieronder achterlaten.
Groeten uit Chachapoyas!
Jan
Jan is de papa van S (5) en M (3), en getrouwd met Anke. Als ontwerper en ondernemer richt Jan zich op verschillende manieren op circulaire economie, sociale innovatie, creativiteit en verwondering.
