Ode aan de cliniclowns
Steriel witte kamers, lampjes die aan en uit gaan, een draad die medicijnen in jouw arm druppelt en jouw mama en papa die elkaar afwisselen en bezorgd de wacht houden.
Hoe hard de verpleging en de dokters ook hun best doen om van dit troosteloze betonnen monster een aangename plek te maken, het is en blijft een ziekenhuis.
Het is een bloedhete zomerdag als het mijn beurt is om bij onze dochter te waken. Ze is nog geen jaar oud en ligt er suf bij. In haar ogen zie ik een mix tussen vermoeidheid, pijn, medelijden met zichzelf en met mij. Op dat moment staat ook onze wereld even stil. Onverwacht zit jij daar als ouder immers opgesloten, gevangen tussen slappe koffie, roddelbladen en slechte wi-fi verbinding.
Plots horen we de tonen van een ukelele. Ik herken het liedje Lava (uit de Pixar short). Terwijl mijn dochter stomverbaasd zoekt van waar deze vrolijke noten komen, trippelen twee clowns de kamer binnen.
Cliniclows.
Zachtjes, verkennend en met een berg aan kleuren. De ene clown zingt zijn liedje uit, terwijl de andere met veel mimiek en troostende ogen contact maakt met Robin. Ze is, op dat moment, half blind en moet heel hard haar best doen om met één oogje te begrijpen, wat er aan het gebeuren is.
Van zodra haar frank valt - heerlijk trouwens hoe je die bij kinderen écht ziet vallen - lacht ze vrolijk.
Voor het eerst in dagen.
Ik ben verbouwereerd en sla een praatje met hen. Iets later verlaten ze de kamer en trekken verder. Op zoek naar nog kinderen met zorgen die ze kunnen verlichten. Zo lag de kamer naast ons een moeder met haar 5-jarige zoon. Noch mama noch de zoon spraken één woord Nederlands, Frans of Engels. Waar zij het zo moeilijk hadden zich uit te drukken bij dokters en verpleging, spraken ze nu net dezelfde taal als de clowns.
De taal van de mimiek en de lach.
Later kreeg ik de kans om te spreken met de mensen die deze organisatie dragen. Ze doen zonder subsidies, maar vol goesting en ambitie. Ze hebben net een studio ingericht waarmee ze live uitzendingen kunnen doen met kinderen die ze op een of andere manier niet kunnen bereiken.
Ik weet niet wanneer ik het meest perplex stond. Toen ze met een ukelele ons helemaal weg haalden uit de verveling en miserie, of toen ik nadien hoorden dat ze volledig draaien op giften.
“En die clowns, fulltime professionals, die dagelijks met zoveel goesting, kleur en empathie doorheen gangen vol met ouders hun grootste nachtmerries dwalen.”
En die clowns, fulltime professionals, die dagelijks met zoveel goesting, kleur en empathie doorheen gangen vol met ouders hun grootste nachtmerries dwalen.
Mijn bodemloos respect hebben ze.
Vandaag vieren we 25 jaar cliniclowns.
Bedankt Cliniclowns, bedankt om er al 25 jaar te zijn voor duizenden kinderen én hun familie. In België alleen luisteren jullie naar meer dan 22000 kinderen per jaar. Wereldwijd gaat dit om honderduizenden kinderen. Zo straf.
Ik wens jullie nog minstens 25-maal zo’n 25ste verjaardag toe. Ik duim mee voor een verdere uitrol van jullie organisatie en hoop misschien nog net iets meer dat jullie visie en ervaring in de toekomst opgenomen gaat worden in de dagelijkse werking van een ziekenhuis.
Merci cliniclowns.
Merci.
Meer over deze organisatie vind je op https://www.cliniclowns.be/
Coverfoto by Hello I'm Nik on Unsplash
