Bikerboys: over (leren) fietsen

Het leven gaat z'n gangetje.

Het gaat vooruit.

De tijd staat niet stil.

Wat zeg ik, het vliegt, rolt en bolt alsof het een lieve lust is.

Dat laatst mag je vrij letterlijk nemen. Het rolt en bolt hier al een behoorlijk tijdje. Al vlug na het stappen kropen zowel meneertje nummer 1 als meneertje nummer 2 op een loopfietsje. Dit loopfietsje kroop in allerlei gedaantes en groottes. Van het typische veelkleurig kleine loopfietsje dat je voor een habbekrats in menig speelgoedwinkel op de zeedijk kunt kopen, over een loopmoto van cars tot een houten loopfiets met rubberen bandjes. Alles waarbij hun beentjes de grond raakten en waar ze op konden zitten, daar werd mee geracet binnen en buiten.

Wie in die periode bij ons thuis passeerde moest regelmatig of zijn benen opendoen, waardoor de meneertjes konden doorrijden of op tijd wegspringen zodat hun race niet moest worden stopgezet. De onvoorspelbaarheid van hun rijgedrag zorgde regelmatig voor verkeerde anticipaties en vreselijke aanrijdingen, gelukkig zelden met ernstige schade. Zowel aan interieur als aan het nageslacht. Dat tweede zou uiteraard het ergste zijn. Vooral naar doorverkoopbaarheid. Dat heb ik evenwel nooit gezegd. Dergelijke woorden zou ik nooit in de mond durven nemen.

De fiets dus. Met de loopfiets is het allemaal gestart. Daarna werd ook behoorlijk wat afgecrosst met hun eerste echte fietsje met steunwieltjes. De frustratie die er in het begin was over de juiste draairichting (koop nooit een fiets met torpedoremmen zoals wij hebben gedaan), maakte al snel plaats voor plezier en snelheid bij het pedaleren. De vooruitgang die ze ervoeren van het saaie wandelen naar het veel snellere fietsen, het was een openbaring. De smile op hun gezicht, de focus in hun ogen en de verbeten trek om hun mond met af en toe dat kleine tongetje die tussen hun tanden uit kwam. Een plezier om naar te kijken.

We hebben het geluk om net voor een school te wonen, met een grote parking. De piste, zoals de meneertjes het zelf noemen leent zich perfect om te leren fietsen. Ze hebben een volledige baanbreedte en in het weekend is er bijna geen verkeer behalve een toevallige buur die parkeerplaats zoekt voor zijn auto en stapvoets de helling komt afgereden. Voldoende tijd dus om de meneertjes te waarschuwen en hen tijdig naar de kant van de weg te halen. Hier zijn al menig kilometer gemaald met hun loopfiets, step, tractor en fiets met en zonder steunwieltjes.

Wie mijn de Papa Toch Instagram account volgt kon van deze piste al meermaals getuige zijn. De meneertjes hun eerste zelfstandig gefietste meters werden daar afgelegd. Beide waren zeer snel weg met het fietsen zonder steunwieltjes. Wij hebben hen daar nooit in moeten pushen. Toen ik vorig jaar met de meneertjes van de Vaderklapdag kwam op Vaderdag wou meneertje nummer 2 nog enkele rondjes rijden op de piste. Maar wel zonder zijn steunwieltjes.

Na wat sleutelwerk trok ik samen met een vastberaden peuter naar de parking. Na enkele meters ondersteuning met mijn hand ter hoogte van zijn rug voelde ik hem snelheid nemen en vlot ronddraaien met zijn beentjes. Hij was vertrokken nog voor ik het goed besefte. Na enkele rondjes meelopen, stoppen had ik nog niet uitgelegd, volgde ook dit laatste wonderwel zonder valpartij.

“De fierheid op ons beider gezichten was het mooiste vaderdagcadeau dat ik me ooit kon wensen.”

— Thijs

Afgelopen vrijdag ging meneertje nummer 1 samen met een klasgenootje voor het eerst naar een proeftraining BMX. Ik kon er zelf niet van bij het begin bij zijn, maar Mama Toch stuurde me een bericht dat meneertje nummer 2 ook mee aan het doen was.

Toen ik er aankwam zag ik allemaal stoere kereltjes slalommen tussen kegels, zich bukken om onder stokken te rijden, een snelle 180° bocht nemen, jumpen over een kleine schans en nogmaals slalommen tussen dubbele kegeltjes. Na enkele van de habitués passeerde opeens een koersfiets met daarop meneertje nummer 1, mond open en dicht toen hij onder de stokken reed alsof hij de nieuwe Fred Deburggraeve was, gevolgd door meneertje nummer 2 op zijn mountainbike die zich niet moest bukken om onder de stokken te rijden, maar toch zijn hoofd introk, al slippend de 180° bocht nam en als een volleerde BMX'er over de schans reed.

Ze volgden naadloos wat de trainer hen oplegde. Ik heb ze na de training nog nooit zo snel de kegeltjes weten opruimen.

Nu overweeg ik om hen thuis te laten opruimen met hun fiets.

Het is het proberen waard...