Gordels vast, vader
We schrijven 6 maart 2015, ergens in het zuiden van West-Vlaanderen. I en ik dropten de vier maanden oude M bij omi en opi. De eerste keer, spannend. Reden? We gaan nog eens op stap. Zo zonder de kleine weg. De tweede keer sinds haar geboorte. Hoe de eerste keer afliep, ontdek je op pg 66 van ons boek. ;)
Goed, we zijn onderweg richting autosnelweg. Dineren in Gent, feest. Nog snel een telefoontje naar de schoonmama. "Ja, hoor, alles in orde. Ja, we zijn op weg naar................O Pieter, pas op een auto."
Dat laatste stukje zin mag gerust in extra grote kapitalen geschreven worden.
Ik probeer uit te wijken, maar het is te laat. De zatte bejaarde, die om onverklaarbare reden op ons rijvak terecht kwam, ramt ons aan 90km/u in de zij. De gloed van de ondergaande zon geeft de uitklappende airbags een oranje schijn, de gordels blokkeren, de auto tolt en draait.
Een fractie van een paar seconden en we liggen in een half ondergelopen gracht. De ruitenwissers denken dat het regent en schieten in gang. Het telefoongesprek loopt nog. We hebben niets. Wonder boven wonder. De schoonmama wordt gerustgesteld, telefoon wordt neergelegd, we klauteren door het raam. Onze voeten zetten we neer in een omvergereden bloempotje. en halfjaar eerder stierf iemand op die plek in een auto-ongeluk.
De rest van het verhaal zal ik u besparen. Feit is dat we geen schrammetje hadden. Niets, niemendal. En dat heeft zo zijn redenen.
In de eerste hadden we een flinke portie geluk bij dat ongeluk. Iets vroeger of later vertrekken, sneller of trager rijden, meer naar links of naar rechts uitwijken, het geluk hangt soms aan een zijden draadje.
Die Audi heeft toch een serieus stevig carrosserieke. OK, de auto was naar de vaantjes, maar iets meer plastiek aan de buitenkant en ik had dit misschien niet kunnen neerpennen.
Tenslotte is er die vastgeklikte gordel. Het moment waarop ik voel dat de gordel blokkeert en ons zo tegen de zetel houdt, is me altijd bijgebleven. Een wilde rit op een foute rollercoaster, meer is het hierdoor niet geworden.
De gordel redt levens. Daar ben ik sinds dan rotsvast van overtuigd.
Met mijn eigen ervaring in het achterhoofd heb ik niet getwijfeld toen de VSV ons vroeg iets rond veiligheid te brengen. De veiligheid van onze kleintjes, dat is té belangrijk.
Want wat blijkt nu uit recent onderzoek van de VSV? Twee op de drie ukkies zit niet goed vastgeklikt. Twee op de drie... Een frappant cijfer, waar ik mezelf niet toe rekende. Tot je leest hoe je je kleine helemaal correct moest vast maken...
- Zo mag er maximaal 1 centimeter speling zijn tussen de riempjes en de schouders. Veel meer dan een duimdikte is dit dus niet.
- Riempjes moeten bovendien altijd aangespannen worden, iets wat ik persoonlijk lang niet deed.
- De schouderriempjes vertrekken vanop de schouder.
- Kinderen mogen vooraan zitten, al moeten ze wel in hun aangepaste kinderstoel zitten. Tegen de rijrichting in zitten? Schakel dan de voorste airbag uit.
- Bij een instelbaar hoofdsteuntje moet het hoofdje op gelijke hoogte zijn als de bovenrand van de steun.
- Installeer het kinderzitje zoals de gebruiksaanwijzing voorschrijft.
- De kleine mag uiteraard niet in staat zijn om zijn riempjes los te maken of om zich uit die riempjes te wringen.
- ...
Alle tips vind je op de site van de VSV.
Het overzicht van de VSV (Vlaamse Stichting Verkeerskunde) is trouwens best wel handig. Je vindt er info over welke stoeltje kopen, welke stoeltje voor welke leeftijd, hoe vastmaken, etc. Overzichtelijk en interessant, zeker de moeite om hier eens naar te kijken.
De VSV lanceert naar aanleiding van die slechte cijfers een nieuwe campagne: "Beloofd". Beloof hier zelf dat je je kind altijd correct zal vast maken.
En vergeet natuurlijk je zelf niet vast te klikken.
Vaderklap founding vader Pieter is de trotse vader van M1 en M2.
Chef, eigenaar en evenementorganisator Coeur De Boef
