Avondlijk gesprekje

Het kan zo leuk zijn, pubers in huis. Echt waar. Naast de hormonale huilbuien, de onverklaarbare moodswings, honger die zelfs een beer vlak na de winterslaap niet kent en ochtendhumeuren die zelfs de sterkste zomerzon doen verbleken… Het heeft ook leuke kanten, dat hele gepuber.

Zo nu en dan, als de sterren goed staan en de hormonenspiegel echt vlak is, kunnen we heerlijk praten. Soms over de actualiteit, de zorgen en de vragen. Maar, en dat is nog veel leuker, ook over jongens en meisjes, chickies en hotties.

Vanavond was weer zo een avond. De twee kleinsten in bed, de twee groten die ‘toevallig’ samen mijn bureau binnenstappen en zich hier in de zetel nestelen. Om te kletsen. Verhalen te delen. Te dromen en te gniffelen. Over die ene jongen van het vijfde middelbaar, echt papa, die zijn haar…. smelt zucht blink. Of die ene van de scouts, als ze dan rugby spelen, dan kan ik me niet meer focussen hoor. Ja papa, en in het zesde zit er eentje… als die voorbijkomt, dan zou ik zo tegen de muur lopen, zo verdwaasd ben ik dan.

Ook over feestjes, drinken, kussen… Toen was ik echt wel een beetje zat eigenlijk… En als ik hier dan een feestje doe voor mijn 16e verjaardag, hoeveel drank gaan we dan halen? Jammer genoeg zal L nog even moeten wachten op haar eerste fuif, corona… Waar het een jaar geleden nog ‘ik denk eigenlijk niet dat dat zo leuk is, fuiven’, klinkt het nu ‘ Lijkt me zalig!’…

Ja, pubers, ik ben fan. Het komt goed, echt. Herinner me er zaterdag misschien nog eens aan. Dan komen er hier 6 puberdametjes tussen 13 en 16 de verjaardag van L vieren. Frieten, chips, frisdrank, film, kamperen op zolder… Kan iemand me de dag nadien herinneren aan mijn optimisme?