We zitten me nen boskakker!

Ja ik heb er een in huis. Een wildkakker, een bosschijter, een overaldrukker… Thuis valt dat niet zo op.

We beschikken namelijk over twee moderne watergestuurde excrement-verwerkingsinstallaties. Maar zodra we even gaan wandelen doet zich het fenomeen voor. Op de een of andere manier help de buitenlucht en het stappen de volle kinderdarm een handje. Door de stap-beweging komen de processen van vertering sneller op gang.

En dat wandelen doen we in deze tijden vaker. Gewoon op doordeweekse dagen. Omdat het kan en nodig is en mag in gezinsverband.

"Papa ik moet kaka doen, echt dringend. Nu!"

M’n vrouw zucht al en doet het dringende verzoek "het nog ff op te houden tot thuis" (we wonen niet zo ver van onze dagelijks wandelplek). Maar de kinderblik met hoge drukkingsnood kan ik moeilijk negeren.

Dan is het een bosje zoeken en hup de billen bloot en 20 cm van de grond opgetild worden door vader. Tijdens de ontspanningsfase om je heen spieden of niemand je blanke vlees ziet. Ja, daar wordt op deze leeftijd al belang aan gehecht. Alleen papa mag er bij zijn. Puur functioneel - omdat hij nodig is voor het tilwerk. Want dat zelfstandig hurken en ontspannen en mikken zonder de kleding half te besmeuren lukt nog niet helemaal.

“Door de stap-beweging komen de processen sneller op gang.”

— Hans

Ik heb het begeleiden van m’n boskakkertje al geperfectioneerd: een verfrommeld zakdoekje is makkelijk gevonden in een van de broekzakken. Maar de opruiming: dat is de kunst. Want laten liggen in het bossige gedeelte van een park - dat kan niet - vind ik.

---

Deze voorwerpen deden al hun stinkende best bij het ruimwerk:

een halve chipszak

een plastic koekschaaltje - kakakoek -

een plastic zak - voorzorg al meegenomen

een stuk boomschors

een groot blad

een frietbakje - met ketchup!

drie stokjes - mikado voor gevorderden -

twee vellen tekenpapier

---

En dan hopen dat er een vuilbak in de buurt staat. Met lichte schroom wandel ik achter de opgeluchte kakker aan met het warme gevoeg in de zak/stok/tekenblad. Ik voel gêne tegenover de andere wandelaars en joggers.

En hoewel het bij de hondenliefhebber helemaal ingeburgerd is, blijft het voor mij wennen.

- Papa met de dampende drol. -

Vandaag gingen we weer wandelen. "Ga nog even naar de wc schat voor we gaan." "Ja papa, dat heb ik net gedaan!" Voor de zekerheid toch een zakje in m’n achterzak gepropt. En ja hoor. We zijn de rododendrons nog maar net gepasseerd of de blik vergezeld van de dringende oproep is er weer:

"Papa echt nu. Heel dringend. En ik kan het niet meer ophouden."

"Tuurlijk schat, kom..."

Hand in hand kruipen we het struikgewas in.

Daar ga ik straks weer...

Achter m’n vrolijk huppelende kind aan.

Om een warme half ingepakte drol te deponeren in een openbare vuilbak...

Misschien volgende keer het kleine groene schepje meenemen?

Gewoon simpel een kuiltje graven?