Met twee fantastische meiden op stap

“Serveer je “cote d’alos” best met frietjes of ‘mee ne patat in de schelle’”, de meningen in café De Bonte Koe aan de Veemarkt zijn verdeeld. Ik ben op tweedaagse met twee enthousiaste meiden.  

Morgen leggen we de lat hoger, we willen de Leie van Kortrijk tot Gent volgen met onze tweewielers. Heerlijk hoe ontvankelijk ze nog zijn voor avonturen, ook als het koud en nat is houden ze er graag de sfeer in.  

Myriam komt van een boerhof maar omdat daar enkel ‘zwiens’ en ‘kiekes’ werden geslacht, is cote à l’os een nieuwe ervaring waar ze heel erg naar uitkijkt. Niet iedereen is bezig met Trump.  

Het coronavirus is een experiment, zegt Jan. Het komt van IS, zegt Francine. Voor het Allerlaatste Nieuws moet je op de Veemarkt zijn.

We slapen als Broeltorens, ontbijten bij Henk en Nathalie en volgen een kanaal dat de gids verwart met de Leie. Vanuit Ingelmunster corrigeren we en zoeken de rivier ter hoogte van Wielsbeke die ons naar Deinze en Gent leidt. Never trust a man without a map.

 Veel broodpuddingen, dagsoepen, Turkse pizza’s later bereiken we Lokeren. Moe en voldaan zoals dat heet.

“Gaan we samen op wereldreis als we zestien zijn, zonder onze mama’s?”

Toegegeven. Als de knie van Diede sputterde of Mara in een vermoeidheidsdip verzonk; moest ik alle pedagogische truken uit mijn Chirodoos halen. Een visioen fantaseren van warme wafels en een barman die zegt ‘schenk ik nog wat warme chocomelk bij?’ deed wonderen en de geest van Lucien Buysse uit 1928 misschien ook? Een mural. Zijn drankbidons aan zijn stuur en tuben gehaakt op de rug maken weer indruk op me. Na elke schranspartij hadden we ‘couraege vo duust’.

Soms rijd ik wat voor de meiden uit, maar ik hoor ze altijd. Vaak zingen ze, of ze kwebbelen naar hartelust, ook zonder melkherberg. Ze bouwen scenario’s voor een nieuwe youtubefilm, hun enthousiasme tilt de wereld op en legt ze in een mooiere plooi, twee kritisch-vrolijke atheïsten in je kielzog is het einde.

Ik geef graag Robert Kaplan het voorlaatste woord in ‘Duister Europa’: ‘ De reiziger beweegt zich van het ene landschap naar het andere en dat raakt het hele leven. Hoe meer landschappen je hebt gezien en diep doorleefd, hoe langer het leven lijkt’.

Diede tot slot tegen Mara: ‘Gaan we samen op wereldreis als we zestien zijn, zonder onze mama’s?’. Mara knikt en vult aan: ‘Als we niet mogen, lopen we gewoon weg’.