Sri Lanka: we zijn er

“We zijn er”, fluister ik tegen I. Gevolgd door een halve high five.

We, dat zijn mezelf, mijn vrouw, de 5-jarige dochter en de drie jaar jongere zoon. Er, dat is Sri Lanka. Eindelijk. Bijna een jaar geleden kochten we de vliegtuigtickets, gevolgd door een jaar van werken, sparen en aftellen.

De laatste weken voor het vertrek waren pittig. Druk op het werk. Nog veel geregel. De ticketverkoop van de Vaderklapdag. Etc. Maar we zijn er.

Na twee vluchten van respectievelijk 6u25 en 4u30 zetten de kinderen hun eerste stappen op een ander continent. Cava wel, die vluchten. Vlucht 1 ging voortreffelijk. OK, de kinderen zijn druk, maar dat zijn ze ook thuis. OK, ml vraagt 10 keer of het nog ver is, maar goed het is dan ook ver. De zoon valt in slaap tijdens het landen en beleeft de transfer in slaapmodus. Ook de dochter valt tijdens de transfer in slaap. We vertrokken om 15u40 Belgische tijd en het is voor hen dan ook 22u of zo. Voor ons ook natuurlijk.

We stappen op het tweede vliegtuig. Mensen zitten op onze plek. We dragen elk een kind en wat bagage. Verwarring. De kinderen worden wakker. M begint te wenen. Hij weet duidelijk niet waar hij is. We krijgen hem niet stil. De dochter begint te wenen. “M wordt getroost en zij niet.” Ze houdt van drama, die van ons. Het hek is van de dam. Rustig blijven, dat is de boodschap. We moeten nog opstijgen en pakweg 300 man vreest ons nu al.

Het kan nog erger. Een van de stewards eist dat m apart zit. Op een stoel, naast zijn mama. Ik op mijn stoel in de andere rij. Tegenspreken heeft geen zin. Tijdens vlucht 1 kregen we een speciale kindergordel. Ze stelden het zelf voor. Maar volgens deze steward kon dat niet.

Niet op de schoot van mama, papa weg, moe en in een opstijgend vliegtuig. Een cocktail die onze zoon volledig doet ontsporen. Zijn gekrijs gaat door merg en been. Ondertussen weent ook ml nog steeds.

“Wat doen we hen toch aan”, gaat door ons hoofd. “En ook een beetje fuck de steward. Duidelijk nog geen kinderen.”

Maar goed, we krijgen ze stil. I. de zoon. Ik de dochter. Eenmaal de steward zat, ging m terug op de schoot. Ook ml stopt. Ze vallen terug in slaap. De opluchting bij ons, en ongetwijfeld ook bij de andere passagiers, is groot. De ganse vlucht lang slapen ze. Alle geluk.

Op die 10 minuten na verliep alles dus gesmeerd. We geraken door de grenscontrole, vinden onze bagage terug en de chauffeur naar ons eerste hotel staat klaar.

Het avontuur is begonnen.

We zijn er.

View fullsize