Back to the roots: 48u Westhoek

Wanneer je een uitgeweken West-Vlaming vraagt om met zijn gezin op weekend te gaan richting de Westhoek, dan twijfelt die geen seconde. Back to the roots, weet je wel.

OK, opmerking 1: ik kom van Zuidwest-Vlaanderen en trok op weekend naar Alveringem. Vergelijk dit met iemand van de Noorderkempen die naar Mechelen trekt. Of naar de Vlaamse Ardennen als je van Zelzate bent. Telkens dezelfde provincie, maar iets uit de richting.

Opmerking 2: dit is uiteraard niet objectief. De Westhoek blijft voor mij de regio waar ik “met mijn fietske” naartoe reed om uren later terug thuis te komen. Ik vind dat oprecht een mooie streek met veel geschiedenis (W0 I), lekker bier en - natuurlijk - sympathieke mensen die ik wel begrijp.

Goed, alle gekheid op een stokje. Westtoer vroeg ons op weekend te gaan. Van vrijdag tot en met zondag ergens eind november. De buren en nog een bevriend koppel gingen mee. Mooi zo, kon ik andere mensen die mooie streek eens tonen. :)

Het is nog maar de tweede keer dat we op weekend gaan met ons kinderen. Gek he. De auto werd volgepropt met én versgemaakte spaghettisaus én speelgoed én babyverzorgingsdingen én een buggy en draagzak én de kinderen én een overlevingspakket voor onderweg én wat drank én … Je kent het wel. Wanneer we op reis gaan (met het vliegtuig) hebben we de helft minder bij. Gepakt en gezakt vertrekken we.

Probleem 1: M2 sliep al wat in de voormiddag. Gevolgd: meneer weent. En weent. En doet vervelend. De hele trip lang. We stoppen twee keer, maar het mag niet baten.

“Ik heb het gevoel dat ik per gereden kilometer nog meer haar verlies. En ik ben al kalend en het is 180 kilometer. Kinderen en uw geduld op de proef stellen, dat gaat hand in hand.”

— Pieter

Het Oud Brouwershof: de perfecte uitvalsbasis

Uiteindelijk komen we omstreeks 17u aan in Alveringem. Correctie: Gijverinkhove, deelgemeente van Alveringem, in de buurt van Oeren en Pollinkhove. Heerlijke namen.

Uitvalsbasis is Het Oud Brouwershof, een pas gerenoveerde vakantiewoning. Er staan dozen vol speelgoed voor zowel baby’s als oudere kinderen, er zijn verzorgingstafels met diverse babyproducten, de babybedjes hebben een matras (in het buitenland is dit niet altijd vanzelfsprekend), er zijn handdoeken, er is een frigo gevuld met drank, de keuken is volledig uitgerust, er is een kickertafel en een tapbiljart. Ze hebben zelfs babyfoons.

Behoeft dit nog meer uitleg? We zijn nog nooit in een vakantiewoning geweest, die zo goed uitgerust is. De helft van wat in de auto zat, hadden we kunnen thuislaten. :) Echt chapeau. Er zijn vijf slaapkamers, een grote slaapzaal en elke kamer heeft een badkamer. Dit is het perfecte huis voor 20 personen. Reken op 1300 euro voor een weekend. Omgerekend naar vijf gezinnen met telkens twee kinderen valt dit dus nog wel mee. (vinden wij).

aanhoor het volledige audioverslag onderaan dit artikel

Een uurtje later wegens schoolgaande kinderen arriveren de andere twee koppels. De kinderen vinden elkaar, vinden het speelgoed en ontdekken de grote speelzaal. Ondertussen kruipt M2 relatief vlot in bed. M1 gaat spelen met de rest van de kinderen (leeftijd 4-10) en we zien ze niet meer terug (spreekwoordelijk).

Het is één van de grote verrassingen voor ons. In onze naaste vriendenkring zijn alle kinderen tussen 0 en 4. Dit zorgt voor de nodige chaos, drukte en aandacht. Met oudere kinderen ontstaat er een soort van zelfregulering. Die trekken met andere woorden hun plan. We tellen de jaren nu al af. ;)

De aperitief wordt geserveerd. De spaghetti gekookt. De saus wordt opgewarmd. Geen gedoe met uitgebreid koken. De kinderen smullen. En vertrekken daarna naar of de living of de grote speelzaal. Wij eten rustig verder. Het wordt een gezellige, sfeervolle en veel te late avond.

Zaterdag: van een gedekte ontbijttafel tot ijsjes draaien

Onze nacht is in tegenstelling tot die met de oudere kinderen best onrustig. Dank u, M2 en de RSV-naweeën. Veel te vroeg zijn we wakker. Beneden gekomen is de ontbijttafel gedekt. Door mijn dochter en de oudere kinderen. Ze zijn samen opgestaan - om 6u -, hebben samen gedoucht - om 6u- en dekten nu de tafel. Ik sta ervan te kijken. We eten, maken ons en klaar en vertrekken dan richting een bosje in de buurt.

Een ochtendwandeling en de buitenlucht zal ons en de kinderen deugd doen. Botten check. Dikke jassen check. Muts en sjaal. Check. De regen en de wind spelen voor spelbreker, dus houden we het kort. Jammer, want mits windstil én droog was het hier ondanks de kou dolle pret geweest.

We vertrekken dan maar voor de lunch. Wat opwarmen in één van de iconische etablissementen van de streek: het Hof Van Commerce in Stavele. Het concept, het interieur en vooral de cafébazin zijn bekend over heel West-Vlaanderen (en daarbuiten). Warm, flamboyant en hartelijk, zo omschrijven we dit het best. Het zit er stampvol. Specialiteit van het huis? Het Breughelbuffet met allemaal zelfgemaakte charcuterie. We hebben geluk. Twee weken per jaar serveren ze er verse hutsepot bij. “Maar twee weken”, omdat dit zoveel werk is, aldus de bazin Iris. Uiteraard starten wij met “de apéro van de grensstreek”: picon. Voor de kinderen is er trouwens spaghetti (en gehaktballetjes).

Het zit er echt afgeladen vol. En dat voor een zaak ergens “in the middle of nowhere”. Eentje om te onthouden, dat wel.

In de namiddag heeft Westtoer een workshop ijsjes draaien voorzien bij l’Heritage in Reninge. Dit is een tearoom met bijhorende winkel. Tip voor de vaders: ze verkopen er een paar heerlijke streekbieren. Je vindt ze trouwens ook in Poperinge. Het is een familiezaak. Ze stopten met de boerderij en begonnen met de zaak. De zoon en schoondochter stapten vervolgens mee in het verhaal. Het is de zoon Bart, die ons ontvangt.

Toegegeven, mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Ik werd gebrieft dat hij ook ijs van bv. Sint-Bernardusbier maakte. En laat dat nu net zijn wat ik ook al gemaakt heb (zie Coupe Sint-Bernard). Ik heb er minstens evenveel zin als de kinderen.

Een korte introductie wordt gevolgd door al snel ijs maken. Het beslag gaat in de ijsmachine, we wachten even, en de kinderen mogen daarna het ijs uit de machine halen. Proeven toegelaten.

“Versgedraaid vanille-ijs met echte vanille en echte verse melk, dat is voor mij, workshop of niet, het summum.”

— Pieter, zoetebek in hart, nieren en maag

Vervolgens mogen de kinderen verschillende vormpjes vullen, waarmee ze later verse frisco’s maken. Bart leert de kinderen (en ouders) ook hoe ze met chocolade versieringen kunnen maken. Na een aarzelende start heeft Bart ze stilaan allemaal mee.

Helemaal goed wordt het wanneer hij ons een bierpairing voorschoteld. Welk ijs past bij welk bier? Een opdracht die wij, vaders (en moeders) maar al te graag oplossen.

Het wordt zo een heel leuke namiddag voor jong en oud. Eén opmerking wel: de kinderen zijn idealiter minstens 6 à 7 jaar oud.

Met de ijsjes in een doos vertrekken we terug richting Gijverinkhove. Veel honger hebben we niet meer en eenmaal aangekomen, vertrekken de kinderen terug richting hetzij de living, hetzij de speelzaal. Wij genieten terug van de rust en maken het beduidend minder laat dan de avond voordien.

Zondag: ridders, kastelen en een rustige terugrit

Ook deze keer dekken de kinderen de tafel. Hiephoi. Bovendien kregen we ‘s nachts bezoek van de goedheilige man. Dat hadden de kinderen ook al gespot. Iets zegt me trouwens dat mijn dochter stikkapot zal zijn. Na het ontbijt pakken we in. Altijd een gedoe natuurlijk. Voor we terug richting binnenland rijden, stoppen we nog even in Beauvoorde. Hier, op de grens met Frankrijk ligt een prachtig kasteeltje, omringd met bomen en water.

De kinderen krijgen een bolhoed op en volgen het verhaal van ridder Arthur Merghelynck. Eenmaal het kasteel binnen vliegen we eeuwen terug. Het kasteel is volledig gerestaureerd en ingericht zoals vroeger. Tafels, stoelen, het bed, de tapijten, we wanen ons in de riddertijd. De kinderen vervullen enthousiast de ene opdracht na de andere. Al moet gezegd worden dat de vermoeidheid zich stilaan meester maakt van M1.

Na een afsluitende chocomelk verlaten we dan ook de Westhoek en rijden terug richting Limburg. Enkele minuten onderweg en beide kinderen slapen. Dit wordt een iets rustiger rit dan de heenrit.

“Moe maar voldaan”, is de juiste woordkeuze.

Hoogtepunten zijn ongetwijfeld én het vakantiehuis én het ijsjes maken. Ook Iris en haar Hof Van Commerce zal ons bijblijven. We komen er zeker nog terug. Dat deze streek en het programma ideaal zijn voor gezinnen, daar hoef ik u niet meer van te overtuigen, denk ik.

We’ll be back. Of zoals ik en mijn taalgenoten zelf zeggen: we goan noh wérekomm, wi.

PS. V., de zoon van onze buren is blind en houdt ervan om audioverslagen te maken, inclusief lachband en natuurlijk de West-Vlaamse tongval. Geniet zelf van zijn verslag, geplakt en geknipt ism Vader K.

PS2. Oprecht merci aan Bart van l’Heritage en de meneer van het Kasteel van Beauvoorde van wie we de naam niet weten om V zo goed mogelijk te betrekken in de workshop of het bezoek. Hij mocht extra proeven of dingen aanraken zodat ook hij het mee kon beleven. En “ook ne dikke merci” aan Iris om hem eens goed tegen “haarne gilet” te trekken. ;)