Tot de dood ons scheidt. Of vroeger…

Soms loopt het leven niet zoals je wil, dooft de vlam en sta je er alleen voor. Soms wakkert de vlam terug op en blijf je doorgaan. Zes vaders getuigen in de volgende reeks over hun relatie of hun scheiding en waar ze mee worstelen. Soms ontroerend, vaak interessant en altijd oprecht.

Deel 3: Steven

Trouwen doe je voor het leven, dat is alvast het opzet. Elkaar eeuwige trouw beloven, op de best mogelijke manier voor elkaar en de toekomstige kinderen in je huwelijk zorgen. Dat was het plan. Trouwen met je jeugdliefde, huisje, tuintje, twee kinderen en dan… houdt het op. Hoe gebeurt zoiets?

 Mensen veranderen. De kleine irritaties worden groot, de verwachtingen naar elkaar en het leven liggen niet meer in de zelfde lijn. Drukke jobs, jonge kinderen, verbouwingen en ploeteren zullen ook niet helpen.

Ruzies ontaarden, het zwijgen na de ruzie duurt steeds langer, het vlammetje dooft. Moeilijk uit te spreken, maar wel voelbaar. Iemand moet het uitspreken. Die angst voor ‘wat nu’. Die angst voor leegte. Die angst om je kinderen niet de toekomst en het klassieke gezinsideaal te geven zoals je altijd had gepland.

Je probeert iets te redden. Krampachtig, met praten (zonder ooit de juiste dingen te zeggen), met hulp van professionelen (als het al te laat is), met nadenken. Maar uiteindelijk ook met het besef dat het sprookje eindig is.

Dan is het, hoe introvert je ook bent als het over de moeilijke dingen in het leven gaat, plots tijd voor die moeilijke gesprekken op de sofa van familie en vrienden. Je moet hen vertellen dat je huwelijk voorbij is en dat het zwaar gaat worden. Dat je hulp nodig hebt. Gesprekken vol ongeloof en vragen. “Er was toch niks aan de hand?” Toneelspelen en doen-alsof was blijkbaar een skill die we wél hadden.

Hoe doe je dat, scheiden met 2 kleine kinderen? Wie vertrekt en wie blijft? Wat volgt zijn moeilijke weken en maanden waarin een huis nog wordt gedeeld, maar nooit samen. Logeren bij je ouders eens je de dertig voorbij bent, is niet evident en enorm confronterend.

Knopen doorhakken en dan een heel rationele knop omzetten. Bijna ieder voor zich, zoeken naar oplossingen en vertwijfeld kijken naar wat de toekomst zal brengen.

Een EOT (echtscheiding onderlinge toestemming) opmaken met hulp van een 3e partij, maar godzijdank zonder advocaten. Discussiëren en ruzie maken over kleine lettertjes die de rest van je leven mee vorm zullen geven. Harde woorden over centen, kinderen, engagement, verblijfs- en vakantieregelingen zijn daar deel van geweest. Kwetsen en gekwetst worden, maar altijd proberen om niet alle bruggen op te blazen. Je hebt tenslotte samen een verantwoordelijkheid over het geluk van je twee kinderen. Ons traject valt niet in de categorie ‘vechtscheiding’, maar vrolijk word je er niet van. Er blijft uit die gesprekken en discussies veel aan de ribben plakken. Nu, meer dan 5 jaar later, plakt dat er nog.

Na maanden van discussiëren, aanvaarden, proberen los te laten en oplossingen zoeken ben je officieel gescheiden en komt ‘die met zijn hamer’ langs. Genadeloos even doormeppen. Om zeker te zijn dat je nog wat extra tijd nodig hebt om je leven weer bij elkaar te rapen.

Maar dan recht je toch stilaan de rug. Je probeert, ook met de hulp van familie, vrienden en professionele hulp, terug stapjes vooruit te zetten. Plannen maken en zoeken naar nieuwe evenwichten. Manieren zoeken om het gemis een plaats te geven. Het gemis van een levenspartner en de vaststelling dat je je kinderen niet meer kan zien wanneer jij dat wil.

Nu, vijf jaar later, heeft de toekomst terug vorm gekregen. Er staat een fantastische vrouw aan mijn zijde. De plus-kindjes zetten het totaal van ons maxi-gezin op 7 stuks: we zijn met 2 volwassenen en 5 kinderen als iedereen er is. We hebben massa’s nieuwe plannen. Sommige dingen slijten, anderen zullen dat nooit doen.

---

Steven is papa van L. (9) en S. (7). Dankzij zijn partner Tina is hij ook pluspapa van W. (10), O. (8) en G. (5). Zijn nieuwe realiteit bracht hem nieuwe liefde en een nieuwe gezinssituatie vol mogelijkheden, uitdagingen en opportuniteiten om herinneringen te maken. Een scheiding kan hij niemand aanraden, maar hij vraagt iedereen er het beste van te maken als het toch zou gebeuren. Zijn eigen scheiding heeft hem veel levensbagage meegeven. Het gaf hem de mogelijkheid om de best mogelijke versie van zichzelf te zijn voor zijn kinderen. Zeker in die momenten dat hij er alleen voor stond en er niemand anders was om samen ouder mee te zijn.  

 Meer weten over deze themareeks? Je vindt ze allemaal onder https://www.vaderklap.be/blog?category=Relaties

Deze reeks kwam tot stand door het werk van Stijn Dujardin. Hij zag mensen in zijn omgeving scheiden en hoorde er anderen over twijfelen. Voor Vaderklap verzamelde hij hun verhalen. Geen wetenschappelijk onderbouwde artikels. Wél herkenbare verhalen, hun persoonlijke kijk op wat geweest is en wat nog komt. Echte verhalen over hoe ze alles een plaats geven in hun (nieuwe) leven. Als uitlaatklep. Als hart onder de riem voor andere vaders.