Vliegen met de kleine: het relaas
Als ik één geluid haat, dan is het naast dat van brekend glas en een krijtje op een bord, zeker dat van een wenende baby op een vliegtuig.
Daar zit je dan, klaar om te vertrekken naar God-weet-waar. Gsm en jezelf respectievelijk op vliegtuig- en vakantiemodus. Riempje om, motoren aan, hup je bent van de grond. Zetel naar achter, tijd voor een dutje. Zalig. Tot die duivelse baby of peuter vijf rijen voor je de keel open zet. En die ouders krijgen hem maar niet stil. Vier uur later stap je uit het vliegtuig. Moe, opgefokt en weg vakantiemodus.
We vliegen graag. In geen tijd ben je aan de andere kant van de wereld zonder file en de chaos van het verkeer. De komst van M en vooral haar niet kunnen stilzitten in de auto plaatste ons voor een dilemma. Of opgefokt van de autorit amper 1000km verder op reis gaan, of het risico nemen van bovenstaand verhaal en het vliegtuig nemen met de kans dat het toch allemaal meevalt..
Ik koos het tweede, mede dankzij I haar vertrouwen in de goede afloop. Vlucht nummer zes zitten we nu. Op het moment van dit schrijven zit ik in een vliegtuig met een wenende baby, een slapende peuter en een vrouw met een verkrampte arm. De peuter is van ons, de arm van I en de baby van ergens van iemand daar vijf rijen verder. We ergeren ons een beetje - dat die die van ons maar niet wakker maakt - maar we voelen ook wat medelijden. Ochame de ouders en ... de mensen daarnaast.
Voorlopig mogen we ons pollekes kussen. Tijdens vlucht 1 en 2 was M vijf maanden. Een retourtje Kopenhagen, een uurtje in de lucht. Eerlijk? Ik had zot veel schrik, heb nog nooit zoveel gezweet en kijk, het viel allemaal best mee. We hebben geen minuut gezeten, maar je was stil. Hoera.
Vlucht drie en vier ging naar Lanzarote (link). Vier en een half uur met een eenjarige kruipende baby. We hebben rondgelopen, flesjes gegeven en ook dat viel mee. Een paar duizend kilometer later zaten we in een stralende zon.
En nu zijn we weer een jaar verder. Op beide vluchten viel je tijdens het opstijgen in slaap. Twee uur later werd je wakker, net voor het landen. Mama met een verkrampte arm, wij allen in Montenegro.
Toegegeven, Ik had het twee jaar geleden niet durven dromen.
Wordt vervolgd...met hopelijk het relaas van de eerste langeafstandsvlucht met mijn dochter.
Vaderklap founding vader Pieter is de trotse vader van M1 en M2.
Chef, eigenaar en evenementorganisator Coeur De Boef
