Op bezoek bij Maya Immersive Experience
De Maya De Bij Immersive Experience… wat een naam.
“Ah ja,”, dacht ik, “waarom ook niet?”. Dus boekte ik in een vlaag van zwakte tickets voor mezelf en mijn twee kinderen. 20 euro per kind vanaf twee jaar. Pittig. Maar goed, zoals ik al zei: een vlaag van zwakte. Het “vadervlees” soms is al eens zwakker dan anders.
Misschien was mijn oudste toch wat te oud met haar bijna 7 lentes. Dus werd er beslist om een vriendinnetje van de zoon (bijna 4) mee te nemen. Bovendien zou makker J zijn dochter en mijn dochter meenemen naar de dierentuin. Zo gezegd, zo gedaan.
Dus vertrokken we gezellig met de trein richting Antwerpen. Twee vaders, vier kinderen. In eerste klas. De conducteur keek even raar op, maar goed … weg waren we.
En eigenlijk gaat die trein wel vlot. Op een uurtje staan we in Antwerpen. Geen file, geen parkeerellende. Instappen, overstappen, uitstappen en klaar. Die NMBS Kids pack, gratis op te halen aan een loket - nu, ik vraag me af: wat als er geen loket meer is? - zijn bovendien ook plezant.
Nu goed, eenmaal in Antwerpen, splitsen we op. Ik neem de kleinsten mee naar de Meir. Eentje op de schouders, eentje in de buggy. Muilezelmodus on.
Ruim op tijd kom ik aan. Helaas mogen we pas binnen om 11u15. Nog 20 minuten te overbruggen. Ik denk: “Ik maak van de gelegenheid gebruik snel even schoenen te kopen. De Meir en zo.” Viel dat even tegen. En neen, de kinderen waren wel degelijk braaf. Onbeperkt datagebruik en Youtube en zo. Ze vonden de schoenen niet. Vonden ze ze wel, dan duurde het zeer lang voor ze het tweede schoentje vonden. Veel vijven en zessen. Ze gaan ze zoeken en laten me iets weten. 11u25 kom ik aan bij Maya. Tien minuten te laat…
“Ah neen, je bent te laat. Het is al begonnen.”
Vloeken. 12u15 is er nog plek…
Terug naar de schoenenwinkel. Ze vinden ze niet. Toch niet meer voorradig.
Balen.
Geen schoenen en nog wat tijd rekken.
Een warme wafel dan maar. Kinderen gelukkig met wat extra suiker.
Poging drie bij Maya. Op tijd en we mogen binnen. Nog even pipi doen, koptelefoons vast maken en we kunnen er aan beginnen. “Wat wordt dit?”, vraag ik me stiekem af.
Wel, eigenlijk was het de moeite. Shout out naar Studio 100 en Citycubes.
De kinderen krijgen bijenvoelsprieten op hun hoofd. “Papa ook toch?”, zegt mijn kleinste. Dus loop ik daar als enige vader met bijenvoelsprieten. Los daarvan: weinig vaders. Per sessie zijn we met een stuk of 6 - 7 gezinnen. Twee koppels, drie moeders/grootmoeders en ikzelf. Geen solo dads dus. Nu goed, dit terzijde.
We worden verwelkomd door Floris de insectenliefhebber op een groot scherm en via een lange tunnel komen we in een eerste ruimte. De muren en de vloer fungeren als scherm. Floris tovert ons om tot kleine bijtjes. De planten en bloemen wordt plotsklaps groot. Interactie genoeg. Schudden met de poep, fladderen met de armen en we vliegen de lucht in. De schermen veranderen in blauwe lucht. Ik mis enkel nog een briesje wind.
De kinderen doen allemaal mee vanaf moment 1.
“Zijn we nog altijd klein?”, vraagt M aan mij. Hij is volledig mee in het verhaal. We moeten schuilen voor vogels, springen op bloemen, krijgen inzage in hoe de bijenkast werkt, opzij springen voor een stroom honing, bukken voor een grote bal, drijven mee op een bladboot om uiteindelijk tot in het honingfeest van Maya te geraken. Dit alles in een vijftal ruimtes. Het duurt een uurtje. Net lang genoeg.
Heel die tijd zijn de kinderen gefascineerd. Ze doen mee. Ze springen, ze schudden, ze fladderen. En ja, ook ik schud af en toe, fladder stiekem mee en kan een glimlach achter dat mondmasker niet tegenhouden.
Dit was eigenlijk echt plezant. Mag ik dat toegeven? Ik vind het ergens nog altijd een beetje duur, maar ik begrijp het model wel. En er is geen shop op het einde, wat ook weer scheelt, niet? (knipoog) Op het einde krijgen ze wel een potje aardbeien van een bekende sponsor uit het Antwerpse en kunnen ze nog even door de Smile Safari lopen.
Ondertussen zijn de dochter en de vrienden uit de dierentuin en zien we elkaar aan een niet nader te noemen fastfoodketen. We eten iets en snellen terug naar de trein.
Topdag.
Al heb ik nog altijd wel geen schoenen. (knipoog).
ps: deze topdag werd niet gesponsord, noch betaald.
Vaderklap founding vader Pieter is de trotse vader van M1 en M2.
Chef, eigenaar en evenementorganisator Coeur De Boef
