Oproep aan alle tafelgenoten

Beste lezer, in de komende alinea’s ga ik een beetje zagen. Ja, ook wel wat klagen. En vooral ongezouten mijn mening verkondigen. U weze gewaarschuwd.

Het moet bijna een jaar of vier geleden zijn, toen we rond een uur of 18 (letterlijk) van de weg gemaaid werden. De oorzaak: een dronken bestuurder. Wij hielden er behalve een kapotte (bedrijfs)wagen als bij wonder niets aan over.

Sindsdien ligt drinken en rijden mij echt nauw aan het hart. Let op, ik zal ooit wel eens met net dat tikkeltje teveel achter het stuur gekropen hebben. Ik ben dus zeker niet zonder zonde, maar ik denk wel dat zowel ikzelf (als mijn vrouw) in 99% van de gevallen correct achter het stuur kruipen. We letten er echt op.

We hebben regelmatig bezoek en gaan al eens ergens eten. Af en toe ga ik ook nog eens op café. (Correctie: heel af en toe) Ik kom soms op een receptie. En telkens weer valt het me op, hoeveel er gedronken wordt.

“Ja, maar we wonen niet ver.”

Onlangs nog, feestje van Gault Millau. Mijn gesprekspartner woont op wandelafstand, geeft hij toe. Maar jah, we zijn toch maar met de auto gekomen. En hij hield het niet bij water. Een paar maanden geleden ga ik op café en mijn tooggenoot stapt in de auto na 3 trappisten. Al heb je een sterk metabolisme en voel je je nog in staat om te rijden, we weten allemaal dat je dan positief tekent.

Meer en meer begin ik er opmerkingen over te maken. Is dat gemakkelijk? Neen, en vaak laat ik ze toch nog wegglippen. Maar eigenlijk zouden we allemaal eerlijk moeten kunnen zijn. Toch zeker tegen goeie vrienden en familie? Want inderdaad, we hebben allemaal een verantwoordelijkheid. De kat niet bij de melk zetten bijvoorbeeld. Ik durf diegene die BOB is, soms al eens niets alcoholisch aan te bieden naarmate de avond vordert. Ik heb ook al meegemaakt dat de BOB uiteindelijk op de passagierszetel kruipt. Of de generatie +50’ers, die op familiefeesten steevast de glazen wijn laten bijvullen.

“Ja, die kan er goed tegen, precies.”

Ik snap dat niet. Ik snap dat echt niet. Wat is er in godsnaam zo stoer aan met een glaasje teveel achter het stuur te kruipen? Komaan, zeg. Of je nu kinderen hebt of niet, ze meeneemt of niet, vanaf het moment dat je die sleutel omdraait, in versnelling zet en begint te rijden, heb je een verantwoordelijkheid. Voor uzelf, uw passagiers en iedereen die je op de weg tegenkomt. Ik vind het zelf cooler mocht je zeggen: “sorry voor mij niet, ik rij.”

“Ja maar, ik kan echt nog rijden.”

Misschien kan je dat. Misschien ook niet. Er is nu eenmaal een verkeersregel. Daarom denk ik trouwens soms dat het beter is om voor een 0% grens te gaan. Installeer ze maar die alcoholsloten. Probleem is natuurlijk met drank in eten. Ik ben geen toxicoloog, dus daar doe ik geen uitspraken over.

Deels heb je als gezelschap een verantwoordelijkheid, dat klopt. Je kan ze iets aanbieden zonder alcohol en eens iets anders proberen te serveren. Seedlip of een lekker siroopje of een thee of water met wat aromaten zoals komkommer of limoen. Veel werk is het niet en dat gaan we bewijzen. De komende weken geef ik u nog wat tips mee om de alcoholvrijen aan tafel ook te plezier. (Ook te gebruiken voor zij die zwanger zijn of borstvoeding geven).

Maar laten we, recepten of niet, vooral één iets afspreken. Vergeet dat ego. Laat dat thuis. Doe ons, Vaderklap, én onze medemensen een plezier. Maak er een gezellige avond van. Drink misschien één iets of drink niets. Hou je aan de regels. Het gaat niet om die alcohol, het gaat om het samen zijn, de gezelligheid, de warmte en genegenheid en daarna veilig en wel thuis te geraken.

Doe het voor uw en andersmans kinderen. Doe het voor vrienden en familie. En doe het vooral voor uzelf.

Ik dank u.

P.

---

Dit bericht werd niet gesponsord door Flor Koninckx, de BOB-campagne of het ministerie van Mobiliteit, maar werd geschreven uit oprechte frustratie.