Gastrokind in wording?
Wie mij kent, weet dat ik naast vader zijn ook enorm graag eet. Voor Vaderklap was er – en is er nog altijd – de blog Hot Cuisine de Pierre, professioneel ben ik culinair bezig en elk vrij moment gaat, indien niet naar de dochter of de verbouwing – naar iets met koken. Uit de hand gelopen is hier wel op zijn plaats.
Zo eens goed gaan eten met ’t vrouwtje, daar kan ik oprecht van genieten. Geen stijf gedoe, gewoon op het gemak, x aantal verrassende gerechtjes van een hoog niveau, leuke sfeer, lekkere sapjes in de glaasjes. Je kent het wel. Het zijn van die plekken, waar je niet zo snel komt met een kind. Al zeker niet met een actieve peuter van twee jaar.
De eerste levensmaanden ging dat nog. Met een beetje chance slaapt de baby het volledige menu door. Al blijft er altijd een risico dat het keeltje wordt open gezet en je de culinaire pret vroegtijdig moet staken. Het tweede levensjaar is naar mijn mening voorlopig het meest vervelende. Ze kruipen of lopen nog maar net. Ze zitten niet graag stil, maar zijn te klein om alleen los te laten. Bovendien begrijpen ze niet goed wat er gaande is. Begrijpelijk natuurlijk, maar best wel vervelend. Rustig lunchen zit er dan niet in.
Nu M de twee jaar gepasseerd is, gaat het beter. De combinatie van graag eten, mama’s schoot, een tablet (gingen we nooit doen), wat boekjes en een kleine puzzel helpen haar meestal wel door een gewoon restaurantbezoek heen. Weliswaar geen vijfgangenmaaltijd.
Voor mijn verjaardag gingen we het toch eens proberen. Een van de favoriete restaurants van I en mij is De Veranda in Antwerpen. De sfeer is er relax, ongedwongen en het eten is van hoogstaand niveau. Sterrenniveau (bewust) zonder ster.
Dat M meekwam, was geen probleem. Zelf had ik belachelijk veel zenuwen. Echt ridicuul als ik er nu op terug kijk. Ik wou gewoon echt niet de ouder zijn wiens peuter de boel op stelten zet en ik wou kunnen genieten van de bordjes zonder voortdurend te moeten rondhollen. Lekker ego, inderdaad.
We koesterden de hoop dat ze in slaap zou vallen, net voor we arriveerden. Helaas. De oogjes gingen bijna toe. Bijna. M is duidelijk moe, weigert te slapen en we stappen binnen. Niet goed voor papa’s stressniveau.
De Veranda is best wel groot, dus de buggy parkeren was er geen probleem. Kinderstoelen zijn er uiteraard niet, maar met wat kussens op een stoel, mama’s schoot en de handige buggy had mejuffer Declercq genoeg opties om het bezoek comfortabel door te brengen.
Tijd voor een aperitiefje. Natuurwijn voor papa, een cocktail voor mama en een sapje voor M. Het is tenslotte feest. Het komkommersoepje en het brood lust ze wel, die van ons. Ik voel wat trots tussen de stress doorsijpelen.
“Gaat u voor vier of vijf gangen? Ik wil vier zeggen, maar I kiest voor vijf. “Je bent tenslotte jarig”, zegt ze. Klopt, maar M is er ook bij. Hoe komen we dit door? Zenuwen.”
Het eerste gerechtje komt. Een schot in de roos. Net zoals ik gehoopt had. M proeft niet en wil niet meer zitten op haar door ons omgevormd tot "de prinsessenstoel". Dat rietje van het sapje blijkt ook leuk speelgoed te zijn. Ik begin het ergste te vrezen. De schoot van mama biedt soelaas. Handig eten voor I is het niet, maar het werkt wel.
Van de schoot gaat het naar de buggy. Die kunnen we gemakkelijk tot tegen de tafel schuiven en recht zetten. Tablet-time.
“Op resto krijgen die geen tablet. No way.”
Tot zover het voornemen. Musti en Masha stellen M op haar gemak. En mij ook. Gerechtje twee komt. Weeral een voltreffer. “Pipi doen”. Dus gaan I en M naar het toilet. Ik post ondertussen snel een foto op het net. Sociaal wezen en zo.
We halen de boekjes boven tijdens gerecht 3. “Nog eens pipi doen”. Ik neem haar mee naar boven. Stilaan begint de gedachte door te sijpelen, dat die stress en dat zweet voor niets nodig zijn. Ze is braaf. Echt wel eigenlijk. De puzzel houdt haar bezig tijdens gerecht 4 en voor gerecht 5 hanteert M zelf de lepel. Die pralinécrème kan ze wel pruimen, de kleine zoetebek. De appel en de boom,...
Voldaan vertrekken we en ruilen we de warme Veranda in voor de pittige februarikou.
De eerste keer “fancy” lunchen verliep quasi vlekkeloos. Meer had ik van M niet kunnen verwachten. Ze was braaf, rustig en voornaam, zoals het een opgevoede peuter betaamt. Als ik er nu op terugkijk, waren die zenuwen zwaar overdreven. Tjah, de aard van het beestje, zeker?!
Oprecht bedankt aan het Verandateam voor de flexibiliteit en de goeie zorgen. Merci voor I voor de rust, kalmte, vertrouwen in de goede afloop en het aanhoren van mijn stress.
Vaderklaptips
- Idealiter ga je tijdens de dut, helaas is dat niet altijd nodig.
- Varieer in speelgoed, maar hou het beperkt. Een volledige knikkerbaan of Duplobox, dat is nu ook weer niet nodig. Een puzzel, wat boekjes en jah, ook die tablet doen het wel.
- Tablet kijken of op de smartphone spelen, het is bij nader inzien zoals wij op de Game Boy speelden. Best wel handig. Zet het geluid wel bijna of helemaal op stil. Niets irritanter dan een veel te luid schreeuwende Masha aan het tafeltje naast me.
- Blijf rustig. Hoor wie het zegt, I know. ;)
- Hou (tot op zekere hoogte) rekening met de andere restaurantbezoekers. Niet iedereen wil een rondspringend kind. Ik weet wel, het is maar een kind, maar een beetje respect voor elkaar en we komen al een heel eind. ;)
- Ken het restaurant en ken je kind. Een actief kind in 't Hof Van Cleve***, dat komt niet goed. Check dus zeker waar je naartoe ga. Verwacht ook geen kinderstoelen, verzorgingstafels of portie frieten als je naar een gastronomisch restaurant gaat. Je gaat naar daar voor een gastronomische beleving. Vind ik.
Vaderklap founding vader Pieter is de trotse vader van M1 en M2.
Chef, eigenaar en evenementorganisator Coeur De Boef
