Guilty pleasure: vaders <3 speelgoed

Is het typisch aan de vader dat hij al sneller dan de moeder die portefeuille eens opentrekt en die bankkaart bovenhaalt om vervolgens al weer een cadeautje te kopen?

Ah, het is misschien een cliché en het zal in huishouden A meer voorkomen dan huishouden B. Wie zal het zeggen?

Feit is dat ook wij, vaders van Vaderklap, al eens zogenaamd gezondigd hebben. Ook wij stonden al eens uren vertwijfeld tussen de rekken vol speelgoed in een speelgoedwinkel. Zo’n echte speelgoedwinkel natuurlijk, met gevoel en passie. Zo eentje waar ons inner child het veel te gemakkelijk wint van de volwassen kenner van zijn rekening en de inhoud van de verzadigde speelgoedkoffer van zijn kind.

En dankzij dat inner child komen we al vaak eens thuis met een cadeau. Een beetje duur misschien, sowieso veel te cool en eigenlijk ook wel veel te overbodig. Zoals die houten brandweerwagen. Een pareltje, ongezien. Duurzaam ook. En degelijk. Echt zijn bijna 50 euro waard. M lag in het ziekenhuis. Niets ernstig, maar toch zo zielig. Met die draadjes. En slecht eten en al. Dus trokken we richting speelgoedwinkel om er buiten te komen met dat heerlijk speeltje.

O ze vond het mooi. Jawel. En ze heeft er mee gespeeld. Zeer zeker. Maar nu staat hij daar te staan. Op de kast, want jah het oog wil ook wat. Zo is hij er toch nog een beetje bij en verdwijnt hij niet in de hoeken van die speelgoedkoffer.

Niet zelden is het ook gelinkt aan onze kindertijd. Die Playmobil waarmee we uren gespeeld, ook die komt al eens gemakkelijker het huis binnen. Of iets wat we nooit kregen, zoals die houten brandweerwagen, rijdt sneller de living bij ons binnen.

“Het is een guilty pleasure. Ik geef het toe. Voldoening halen uit het kopen en schenken. Het geluk is in dit geval voor de gever. Niet voor de verdiensten van de ontvanger.”

Of zoals blijven spelen met dat speelgoed van de kleine. Ook dat is een guilty pleasure. De Duplo-toren waar je samen aan begint, maakt snel plaats voor een pop bij M. Ikzelf blijf niet zelden even zitten. Om rustig de toren af te werken. Geen haar op haar hoofdje dat eraan denkt om nog met papa te spelen. En toch blijf ik zitten.

“Nog even huisje bouwen, maar dan zonder zorgen over een lening, daar houdt dat inner child wel van. Het herbeleven van de zorgeloze jeugd op een doordeweekse avond. Heerlijk.”

Reikhalzend kijken we uit naar het moment waarop we eindelijk die Lego Technics mogen kopen. Eerst wat opzoekingswerk, studiewerk en verkennend én proefondervindelijk onderzoek verrichten voor de Sint. Kwestie van hem een handje te helpen. Om vervolgens die helikopter met draaiende wieken samen met M te bouwen.

- Dochter: “Papa, waarom geeft de Sint me geen poppen zoals gevraagd?”

- Papa: “De poppieten zijn in staking, schat. Maar die helikopter is toch ook cool? Kijk die wieken draaien in twee verschillende richtingen én je kan hem nu besturen met je iPhone. Dat is nieuw voor papa. Dat kreeg hij destijds niet van de Sint. Jij hebt nogal chance hé.”

Om daarna – als ze naar de Scouts is – met vrienden-vaders af te spreken, het veldrijden te laten voor wat het is - want die zoon van Nys, die is dan alleenheerser -, een pintje te drinken en de helikopter om te bouwen tot die coole tank. Want jah, het was een helikopter met extra tot-tank-met-draaiende-wielen-optie.

In afwachting van dat moment hou ik het wel bij die brandweerwagen, die unieke autootjes en dat Duplo huis. En zink - al is het maar voor even - weg in het nostalgisch gevoel waarin tijd niet bestaat.

---

Deze column verscheen op in het online magazine voor ouders, Maison Slash. Voor hun themamaand rond guilty pleasures vroegen ze ons, Vaderklap, naar ons guilty pleasure. Stiekem zo wat spelen met dat speelgoed van onze kleine, ja, dat is onze guilty pleasure.